Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Τις σπάνιες φορές που μιλάω με στελέχη αυτής της κυβέρνησης ένα πράγμα με εντυπωσιάζει. Η αποφασιστικότητά τους να αρνηθούν μια όλο και προφανέστερη πραγματικότητα. Δεν είναι ότι προσπαθούν να κάνουν πλύση εγκεφάλου στους ‘Eλληνες πολίτες, κάνουν πριν από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό, ώστε να μπορούν να κάνουν μετά τη δουλειά που έχουν να τελειώσουν...
και που δεν είναι δυστυχώς άλλη από την καταστροφή της Ελλάδας και, πιθανότατα, δι’ αυτής, της Ευρώπης. Θα γελούσε κανείς με τις ανοησίες που λένε και τις αντιφάσεις στις οποίες πέφτουν, αν δεν υπήρχαν ήδη άνθρωποι και οικογένειες που καταστράφηκαν ή πέθαναν εξαιτίας αυτών των ανθρώπων και της πολιτικής τους, αν δεν είχαν γεμίσει οι ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και η μακρινή Αυστραλία ακόμα, από νέους και λιγότερο νέους ‘Ελληνες, σε απελπισμένη αναζήτηση εργασίας και αν ολόκληρος ο ελληνικός λαός δεν κινδύνευε να καταλήξει στα παγκάκια, εν μέσω συσσωρευόμενων κοινωνικών ερειπίων και εθνικών καταστροφών. Αυτός είναι ο ρόλος της κυβέρνησης Παπαδήμου και των τριών κομμάτων που την υποστηρίζουν.
Η ελληνική άρχουσα τάξη, πολιτική, οικονομική, εκδοτική δεν κάνει βέβαια παρά αυτό που κυρίως και καλύτερα από οτιδήποτε άλλο ξέρει να κάνει στην ιστορία της, τον δούλο δηλαδή. Τόκανε στη δεκαετία του 1940, σπρώχνοντας την Ελλάδα στον εμφύλιο, τόκανε στην περίοδο 1955-74, οδηγώντας, δια πράξεων και παραλείψεων, στη δικτατορία και την απώλεια της μισής Κύπρου. Πήγε να το κάνει με το σχέδιο Ανάν, αλλά δεν μπόρεσε. Το κάνει τώρα με το Μνημόνιο, τα PSI και τις δανειακές, θέλει να το κάνει αύριο με τη μετατροπή Κύπρου και Ελλάδας σε δήθεν εθνικόφρονα προτεκτοράτα του Ισραήλ, μέλη μιας βαλκανικής “Διεθνούς των Ζητιάνων”.
Αυτό που δεν έχει πάρει υπόψι της η ελληνική άρχουσα τάξη, παρόλο που της τόγραψε στις εκθέσεις του το Stratfor, αλλά δεν έχει αντιληφθεί ούτε και η γερμανική, είναι ότι στο παρελθόν η Ελλάδα χρειάστηκε στους Δυτικούς ως προτεκτοράτο, ενώ σήμερα χρειάζεται στην Αριστοκρατία του Xρήματος, για να χρησιμοποιήσουμε τη σπουδαία έκφραση του Μαρξ στους Ταξικούς Αγώνες στη Γαλλία, ως καταστρεφόμενο και ίσως διαμελιζόμενο προτεκτοράτο. Μπορεί άθλιο, φτωχό, ματωμένο, το ελληνικό προτεκτοράτο του Ψυχρού Πολέμου, εν τέλει κάπου το χρειάζονταν στα πλαίσια ακριβώς αυτού του πολέμου. Δεν ήθελαν να πέσει στα χέρια του κομμουνισμού και να πάει στο ανατολικό μπλοκ, έστω κι αν ποτέ δεν πέρασε μια τέτοια σκέψη από το μυαλό του Κρεμλίνου. Σήμερα όμως, η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα του χρηματιστικού κεφαλαίου, η κρυμμένη Αυτοκρατορία του Χρήματος, το κόμμα της Goldman Sachs, χρειάζεται μια ελληνική καταστροφή, για να παραδειγματίσει και να τρομάξει τους Ευρωπαίους, να πειραματιστεί με νέα μοντέλα διακυβέρνησης και διάλυσης εθνών, κυρίως όμως για να στιγματίσει την ίδια τη Γερμανία και την ΕΕ, καθιστώντας αδύνατη την πολιτική ένωση των ευρωπαϊκών λαών εναντίον του πραγματικού εχθρού τους. Oι δυνάμεις αυτές δεν έχουν κανένα από τα παραγωγικά και δημοκρατικά χαρίσματα του καπιταλισμού του Κέινς, του Φορντ, της μεταπολεμικής συνάινεσης. Δεν είναι συντηρητικοί, είναι ριζοσπάστες, ενεργούν ως λενινιστές των αγορών, δεν θέλουν τη ςσταθερότητα του συστήματος, αλλά οργανώνουν ή εκμεταλλεύονται την κρίση για να το αλλάξουν. Δικαιολογούμενοι με την έλλειψη επαρκών πόρων στον πλανήτη για όλους τους ανθρώπους, οργανώνουν την επέκταση τοε ελέγχου τους σε όλη τη Γη, μέσω της αύξησης των ανισοτήτων και του στραγγαλισμού της δημοκρατίας. ‘Ισως μάλιστα, το ερχόμενο καλοκαίρι ήδη, μας πάνε ήδη σε έναν πολύ μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Ο κύριος εχθρός της Ελλάδας δεν είναι το Τέταρτο Ράιχ, γιατί δεν υπάρχει καμία προϋπόθεση επιτυχίας αυτού του σχεδίου. Το πρόβλημα είναι η χρήση μας για τον έλεγχο όλου του πλανήτη από την Αυτοκρατορία του Χρήματος, με έναν τρόπο που ενορατικά διαισθάνθηκε ο, ελάχιστα “συνωμοσιολόγος” Μαρξ στα Γκρούντρισσε. Μόνο αρκετοί αριστεροί και τα ελληνικά κόμματα πιστεύουν στα αλήθεια στα παραγωγικά και δημοκρατικά χαρίσματα του καπιταλισμού στην ύστερη χρηματιστική φάση του, του “καπιταλισμού της καταστροφής” Εμείς δεν έχουμε καμιά αντίρρηση η Ελλάδα να μιλάει με τον Σόρος, την Goldman Sachs, τον Στρως Καν, τον Νετανιάχου, την Μέρκελ και τον Σαρκοζί. Με όλους πρέπει να μιλάει. Να μιλάει όμως ως υποκείμενο, όχι ως εξυπηρετικός δούλος. Να δίνει κιόλας, αν είναι απαραίτητο, όχι όμως με αντάλλαγμα την ίδια τη δική της καταστροφή, όπως έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου και τώρα οι τρεις σωματοφύλακες της εθνικής συμφοράς και ο Παπαδήμος.
Δυστυχώς, το χαμηλό επίπεδο της χώρας μας, που συνέβαλε καθοριστικά να τη μετατρέψει σε πρώτο θύμα της επίθεσης των αγορών κατά της Ευρώπης, δεν αφορά μόνο την ιθύνουσα τάξη της. Το βλέπουμε συχνά και στον αντιμνημονιακό λόγο που ενίοτε κινδυνεύει, με τον πρωτογονισμό του, να πέσει στις διάφορες παγίδες αναρίθμητων εκπροσώπων ξένων συμφερόντων. Να κάνουμε αυτά που μας λένε για να μη φύγουμε από το ευρώ, λένε οι Παπαδήμιοι και ΣΙΑ. Να φύγουμε από το ευρώ, λέει το αντεστραμμένο τους είδωλο. Από κανενός το κεφάλι δεν περνάει η ιδέα ότι θα μπορούσε η Ελλάδα, προτού φύγει από το ευρώ, να χρησιμοποιήσει όλα τα θεσμικά και πολιτικά όπλα της εκεί που τέλος πάντως βρέθηκε, πληρώνοντας και πανάκριβο τίμημα, αντί να διευκολύνει τη Μέρκελ και τις τράπεζες, αποχωρώντας η ίδια. Δεν τους περνάει γιατί τα δύο άκρα ταυτίζονται στην κατανόησή τους της Ελλάδας ως τριτοκλασάτου υποδεέστερου υποκειμένου. Δεν υπάρχει όμως τρόπος να σεβαστούν και να εκτιμήσουν μια χώρα, περισσότερο από όσο η ίδια εκτιμά και σέβεται τον εαυτό της.
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν με την ΑΟΖ, αναφαίρετο ασφαλώς δικαίωμα της Ελλάδας, αλλά που παραπλανητικά παρουσιάζεται ως δήθεν πανάκεια από ανθρώπους που, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ήταν απόντες ή με την άλλη πλευρά όταν πήγε να χαθεί το κυπριακό κράτος και που τώρα, προκειμένου να μη δώσουν τη μάχη με τον κύριο εχθρό και την πραγματική απειλή, προτιμάνε να αναζητούν κύρος κυνηγώντας συχνά επικίνδυνους ανεμόμυλους μιας “εθνικοφροσύνης” που, ποτέ στην Ελλάδα, δεν υπήρξε ελληνικό προϊόν. Θέλει προσοχή γιατί, αν οι “σοσιαλιστές” ήταν οι καλύτερα τοποθετημένοι να κατεδαφίσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις των Ελλήνων, έτσι και οι “εθνικόφρονες” είναι καλύτερα τοποθετημένοι για να προκαλέσουν εθνική καταστροφή, με τελευταίο παράδειγμα τον Δημήτριο Ιωαννίδη.
Ευθύνες για το εθνικό και κοινωνικό κατάντημα που ζούμε δεν έχουν μόνο όμως οι Παπαδήμοι. ‘Eχουν και οι οργανωτές τεσσάρων διαφορετικών συγκεντρώσεων την περασμένη Δευτέρα στην Αθήνα με την ίδια επιδίωξη. ‘Eχει και ο κ. Κουβέλης που θυμήθηκε παράπονα είκοσι χρόνων και διάλεξε να διασπάσει το κόμμα του, την ώρα ακριβώς που ετοιμαζόταν μια από τις χειρότερες επιθέσεις κατά του ελληνικού λαού. Ευθύνες έχει και η ηγεσία του ΚΚΕ, που εκδίδει λαύρες ανακοινώσεις χαρακτηρίζοντας π.χ. «ιμπεριαλιστική» τη Ρωσία, υποστηρίζει στα σωστά της ότι ο Βελουχιώτης, αν και του δίνει δίκηο, δεν είναι άξιος για μέλος του κόμματός της, στέλνει τα μέλη της για ποδαρόδρομο στα Χαυτεία και έφτασε να ψηφίσει μαζί με το ΠΑΣΟΚ, λευκό στην ΕΛΜΕ Ημαθίας, όταν μπήκε σε ψηφοφορία ένα ψήφισμα για το αγγλικό δίκαιο και τη δανειακή σύμβαση, την κυριότερη σημερινή απειλή κατά της Ελλάδας. ‘Ενας τρόπος για να αποφύγεις να μπεις στο δρόμο των δυνάμεων που επιτίθενται, είναι να κινητοποιείσαι επί παντός του επιστητού, των ναρκωτικών περιλαμβανομένων, εκτός από την κύρια αιχμή του αντιπάλου. Κακώς όμως η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει, αν πιστεύει, ότι το κόμμα αυτό μπορεί να επιβιώσει για δεύτερη φορά μιας καταστροφής της κοινωνικής του βάσης στην οποία θα έχει εμμέσως συμβάλλει.
Με τούτα και με κείνα, βλέπει κανείς κι ένα πλήθος από υποψήφιους βουλευτές, αυτόκλητους σωτήρες, δήθεν επαναστάτες και προφανείς προβοκάτορες, στην υπηρεσία αντιευρωπαικών διεθνών συμφερόντων, να περιφέρονται αριστερά δεξιά, οργανώνοντας κόμματα και μέτωπα, προβαλλόμενοι από μέσα που δεν θάπρεπε να τους προβάλλουν, αν ήταν αυτό που λένε ότι είναι, ψαρεύοντας στα θολά νερά και συμβάλλοντας τελικά στη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, την απογοήτευση του ελληνικού λαού, ώστε να οδηγηθεί απαθώς στη σφαγή.
Ελπίζει κανείς ότι το διάβημα του Μανώλη Γλέζου, του Μίκη Θεοδωράκη, του Γιώργου Κασιμάτη, των ανθρώπων και δυνάμεων που αγκάλιασαν το εγχείρημά τους, ευχόμαστε ειλικρινά, θα αποτελέσει ένα πρώτο βήμα στην τόσο απαραίτητη, εδώ και καιρό, συγκρότηση αξιόπιστου, δημοκρατικού, ενωμένου αντιμνημονιακού μετώπου που έχει απελπιστικά ανάγκη για την ίδια του την επιβίωση ο ελληνικός λαός. Σήμερα, αυτή τη βδομάδα κιόλας, όχι την επόμενη.
Ο ελληνικός λαός έχει γράψει μερικές από τις λαμπρότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι σε θέση να τιο ξανακάνει. Ας ελπίσουμε ότι στον πόλεμο αυτό που δεν τον διάλεξε, αλλά που του επιβλήθηκε, θα ευτυχήσει να παράγει μια ηγεσία ικανότερη από αυτές που συνήθως διέθετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου