Γιορτάζουν όλοι οι ερωτευμένοι άσχετοι αν αυτοί είναι δεξιοί, αριστεροί, αναρχικοί, φασίστες. Γιορτάζουν και οι τραβεστί. Και τι μας κάνουν όλα αυτά μαζί; Το νέο υβριδικό πολιτικό σκηνικό: θηλυπρεπές εξωτερικά αλλά φέρον μια μαλαπέρδα να, που φιμώνει στόματα και διαμελίζει ζωές,‘ ένα υβρίδιο που κινείται με ισραηλινά χημικά όπλα, με παρακρατικές μολότοφ, και απομυζεί ζωές, όνειρα, πλούτο....
Ακόμη και αυτό το βαμπίρ, αυτό το προκατασκευασμένο τέρας του φράνκεσταιν, αυτό το καραγκιοζοπαίγνιο, έχει δικαίωμα να γιορτάζει τη μέρα των ερωτευμένων.
Είναι ερωτευμένο με τη δημοκρατία. Αλλά με ένα τρόπο κτητικό. Και κάθε φορά που η δημοκρατία του κάθεται, καταλαβαίνει μετά, πικρά, ότι το μόνο που ήθελε ο κορτάκιας ήταν να τη γαμήσει πατόκορφα και να την πετάξει.
Τώρα πλέον όλα έχουν μπει στη θέση τους. Όλα τα κομμάτια. Ο Παπανδρέου έμεινε ετσιθελικά πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για να περατώσει την αποστολή του. Για να επιβάλει την «κομματική πειθαρχία» και να αποτελειώσει τη χώρα. Όπως έκανε και ο κολλητός του ο Αντωνάκης στη δική του παράταξη. Κανείς δεν παρατήρησε τις παράπλευρες απώλειες. Κανέναν δεν τον ενδιέφερε το γεγονός του ότι από τη Δευτέρα έχουμε στη Βουλή ένα νέο πολιτικό σχηματισμό που μπορεί να συσπειρωθεί: Την παράταξη των ανεξαρτήτων βουλευτών. Και αυτή είναι η μοναδική ευχάριστη εξέλιξη στην ταινία τρόμου που κάναν τη ζωή μας.
Τελείωσαν με ένα χτύπημα το παλαιό πολιτικό σκηνικό. Δεν τους ενδιέφερε μπροστά στο μεγάλο τους στοίχημα: Να υποδουλώσουν τη χώρα. Μπροστά στο μεγάλο και «ευγενή» στόχο, το παλαιό πολιτικό σκηνικό έμοιαζε με μια φθαρμένη αυλαία σε ένα άδειο θέατρο που έπρεπε να πυρποληθεί για να εισπράξει ο θεατράρχης την αποζημίωση.
Όλα τα κομμάτια στη θέση τους πλέον. Και τα ισραηλινά χημικά όπλα κατά του λαού και οι παρακρατικοί κουκολοφόροι που τόσα χρόνια εκπαιδευόντουσαν στα επαναστατικά γυμνάσια σε αγαστή συνέργια με τα σώματα ασφαλείας για να είναι έτοιμα για αυτή τη μεγάλη στιγμή. Τώρα ίσως μπορείτε να καταλάβατε ποιον είχε στόχο ο κλεφτοπόλεμος ανάμεσα τους: εσάς.
Ερωτευμένα τα ΜΑΤ με τους κουκουλοφόρους. Ερωτευμένος ο Γεωργιάδης με το νέο μνημόνιο. Όλοι γιορτάζουν τη μέρα του έρωτα. Εκτός από εκείνη τη γριά και ανεπιθύμητη πουτάνα που τη γιορτάσαν, τη γλεντήσαν, τη χορτάσαν και την μετά την πετάξαν: Την Ιερή μας Δημοκρατία που θα κυκλοφορεί με τα ρούχα ξεσκισμένα, τα μαλλιά ανάκατα, τα μάτια φρενήρη, θα κυκλοφορεί αγνώριστη ανάμεσα στους ανθρώπους-σκιές, ίδια και απαράλλαχτη με τους άστεγους, τους πεινασμένους, τους άμοιρους: Τους μελλοντικούς εαυτούς μας.
Σήμερα γλεντά η εξουσία με τους εραστές της. Γαμιούνται στο γέλιο με αυτούς που γαμήσαν. Με αυτούς που για δεκαετίες θα γαμούνε και μετά θα τους βάζουν να τους καθαρίζουν και τις μπότες από το σπέρμα τους. Για αυτό σας κάψαν και το νεοκλασικά σας. Αν μπορούσαν θα καίγαν και τον Παρθενώνα. Να μην έχετε τίποτα να σας εξυψώνει πάνω από το επίπεδο του βαστάζου. Ιδεώδη; Ξεχάστε τα. Οράματα και όνειρα; Κλάψτε τα. Τα νεοκλασικά; Κάψτε τα. Να μη μείνει τίποτα που να θυμίζει αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε αν δεν ήμασταν τόσο αυνανιστικά φιλάρεσκοι.
Καλώς ήρθατε στην πρώτη βδομάδα της καινούριας σας ζωής: Του σκλάβου. Του νεοραγιά. Δεν είναι μέρα για γιορτή σήμερα. Τον έρωτα τον σκοτώσαν. Τα όνειρα τα σκοτώσαν. Τη δημοκρατία τη σκοτώσαν.
Εδώ είναι Ελλάδαααα ρε. Μοναχά που οι Έλληνες που τόσες δεκαετίες ήταν τουρίστες στη ζωή του τόπου, θα καταλάβουν καλά τα δεινά του μετανάστη, ακόμη και στον ίδιο τους τον τόπο.
Φανταστείτε; Δεν είναι τραγικό να χεις χάσει τα χαρτιά, να σου χουν κλέψει τα λεφτά σου, να μην έχεις σε κανέναν να το πεις και από μια μέρα στην άλλη από τουρίστας να γίνεις λαθρομετανάστης; Και μάλιστα στην ίδια σου τη χώρα; Εδώ είναι Ελλάδα ρε. Τα ρε τα μεγάλα. Το μεγαλόστομο ΕΕΕλλλάδα. Η διαλυμένη πανοπλία του βλάκα που θεώρησε ότι η βλακεία είναι ανίκητη και τη γυάλιζε καθημερινά με τα υγρά που τρέχαν από τα ρουθούνια του. Όχι ανίκητε βλάκα. Δεν ήσουν ποτέ προνύμφη μεταξοσκώληκα για να στάζεις μετάξι. Αυτοί που σε επώαζαν βλάκα σε προόριζαν για κάτι πολύ διαφορετικό από πού νόμιζες ότι γίνεσαι. Όχι βλάκα, δεν ήταν μύξες αυτό με το οποίο γυάλιζες τη ματαιόδοξη βλακεία σου. Μυαλόζουμο ήταν. Τα μυαλά σου που στα διαλύσαν και σου τρέχαν από τη μύτη. Το ίδιο σου το διαλυμένο του είναι έτρεχε να ξεφύγει από το κέλυφος του εγώ σου.
Δεν είναι μέρα για γιορτή. Είναι μέρα για αγώνα. Για αγώνα επιβίωσης. Γιατί έτσι αξιολύπητοι που είμαστε, η επιβίωση είναι το μοναδικό πράγμα που ίσως να μας επιτρέψουν να επιδιώξουμε- τίποτα παραπάνω. Έπρεπε να γίνουμε σκλάβοι για να καταλάβουμε το για ποιο λόγο οι άνθρωποι δίναν και τις ζωές τους ακόμη για την ελευθερία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου