Η πολιτική βούληση του λαού

Του καθηγητή Νίκου Λυγερού

Ακούμε όλο και πιο συχνά αυτήν την περίοδο ότι υπάρχει μια έλλειψη πολιτικής βούλησης. Κι όταν εξετάζουμε τους πολιτικούς έχουμε την εντύπωση ότι το πρόβλημα δεν λύνεται. Στην πραγματικότητα ξεχνάμε όλοι μας ότι οι πολιτικοί δεν είναι παρά εκπρόσωποι του λαού. Κατά συνέπεια, το θέμα είναι αποκλειστικά η πολιτική βούληση του λαού και τίποτα άλλο. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι πολιτικοί μας δεν είναι παράνομοι διότι εκλέχτηκαν...
δημοκρατικά. Έτσι, έχουμε κυριολεκτικά τους αντιπροσώπους που μας αξίζουν, και αν αυτό δεν μας ευχαριστεί διότι τους βρίσκουμε λίγους απέναντι στο ρόλο που έχουν να παίξουν, τότε πρέπει ν’ αλλάξουμε το σενάριο και τους ηθοποιούς, αλλιώς η κριτική μας δεν θα είχε νόημα. Ο λαός δεν λαϊκίζει αλλά, μόνο, απαιτεί λόγω των αναγκών του. Βέβαια, είναι ο ρόλος του πολιτικού να υλοποιήσει τα οράματα του λαού. Κι αν δεν είναι ικανός πρέπει να παραιτηθεί από τη θέση του και ο λαός από την πλευρά του δεν πρέπει να κάνει την ίδια λανθασμένη επιλογή. Ειδικά, σε αυτήν την δύσκολη φάση για την οικονομία της Ελλάδας δεν μπορούμε να ανεχθούμε την πολιτική απραξία. Ο πολιτικός πρέπει να είναι ικανός να αγγίξει το επίπεδο της πράξης, αλλιώς θα παραμείνει καρφωμένος στο επίπεδο της πραγματικότητας, όπου κανείς δεν τον έχει ανάγκη λόγω καθημερινότητας. Για να μπορέσει όμως να κάνει πράξη τις ιδέες του πρέπει να έχει όραμα , το οποίο ανήκει στο επόμενο επίπεδο. Αν δεν έχει, όμως, σύμβουλο να μετατρέπει την ουτοπία σε όραμα, τότε είναι καταδικασμένος στον συντηρισμό. Δίχως ουτοπία, το όραμα δεν μπορεί να έχει βάθος και συνεπώς δεν θα είναι ανθεκτικό όταν θα συγκρουστεί με την πραγματικότητα μέσω της πράξης. Το παράδειγμα της ΑΟΖ είναι πλέον από τα πιο χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου. Δίνει την εντύπωση όχι μόνο της ουτοπίας αλλά του αδιανόητου. Ενώ στην πραγματικότητα με τις γνώσεις που έχουμε αποκτήσει στον τομέα του Δικαίου της Θάλασσας αλλά και στη μαθηματική προσέγγιση του θέματος μέσω των Διαγραμμάτων Voronoi, έχουμε ένα υπόβαθρο ικανό να υποστηρίξει μια πολιτική βούληση ενός μέρους του λαού. Η ελληνική ΑΟΖ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου κι επιτρέπει, επιπλέον, τη συνεκτικότητα της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ. Κι όπως η Ελλάδα έχει υπογράψει το Δίκαιο της θάλασσας, δεν παραμένει πια στην πατρίδα μας να θεσπίσει φέτος την ΑΟΖ και να υπογράψει τις πρώτες διμερείς συμφωνίες με τα κράτη που αγγίζουν την ΑΟΖ της, υλοποιώντας με αυτόν τον τρόπο ένα στρατηγικό σχεδιασμό που προσφέρει αφάνταστες δυνατότητες, όχι μόνο στην οικονομία μας αλλά και στην ίδια την πατρίδα μας. Επιπλέον, ο λαός έχει ήδη κατανοήσει ότι το πεδίο δράσης της ΑΟΖ προσφέρει θέσεις εργασίας σε τομείς που δεν θεωρούμε, προς το παρόν, και τόσο σημαντικούς ενώ ανοίγουν πόρτες στο μέλλον. Τώρα, η πολιτική βούληση του λαού, πάνω σε αυτό το θέμα, είναι ξεκάθαρη. Θέλει τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ εδώ και τώρα δίχως άλλες καθυστερήσεις ούτε δικαιολογίες. Αυτή η πολιτική βούληση θα φανεί με τρόπο απλό και λιτό στις επόμενες εκλογές. Διότι, ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να ψηφίσει κόμματα που δεν θέλουν να τη θεσπίσουν λόγω του φοβικού συνδρόμου που τα διακατέχει. Αυτό το νοητικό σχήμα πρέπει να γίνει κατανοητό στους πολιτικούς μας που θα έχουν προτεραιότητα στη βουλή να περάσουν και να ψηφίσουν το νομοσχέδιο της ελληνικής ΑΟΖ, αλλιώς η πραγματικότητα θα τους ξεπεράσει δίχως να κάνει ιστορίες.