της Ηλέκτρας Αλευρίτη
Προλαβαίνω όσους θα πουν πως ένα 24χρονο κορίτσι δεν μπορεί να μιλάει για Χούντα, γιατί δεν την έχει βιώσει.
Ναι, δεν έχω ζήσει τον εξορισμό, τη φυλάκιση και τον βασανισμό
πολιτών και πολιτικών με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Δεν
έχω ζήσει την απαγόρευση των φοιτητικών εκλογών στα πανεπιστήμια, ούτε
την απαγόρευση της κυκλοφορίας στους δρόμους, ούτε τη λογοκρισία των
«ανάρμοστων» πολιτιστικών φορέων (τραγούδια, ταινίες, εφημερίδας κτλ).
Για όλα τα παραπάνω και για άλλα τόσα, έδωσε μάχη η γενιά των γονιών μου
και γι’ αυτό τους ευχαριστώ…
Τους σιχαίνομαι όμως γιατί αδιαφόρησαν, επέτρεψαν, ή ήταν συνένοχοι
σε όλα αυτά που ζούμε τώρα. Η κρίση, είναι πασιφανές πως δεν είναι μόνο
οικονομική, αλλά είναι και κοινωνική, ηθική, πολιτική. Όταν μία κοινωνία
εμπλέκεται σε μία κρίση οικονομικής φύσεως, σε ορισμένες περιπτώσεις
έχει ξεπεράσει τις ηθικές αρχές τις οποίες παραβίασε κάποια στιγμή.
Και γι΄αυτό δικαιούμαι να ομιλώ γιατί έχω ζήσει τα ΜΑΤ να σπάνε
κεφάλια, άνευ λόγου και αιτίας. Τα εργασιακά δικαιώματα του πατέρα μου
να καταργούνται, τη μάνα μου να απολύεται, την αδερφή μου να είναι
άνεργη.
Έχω ζήσει τους απελπισμένους ανθρώπους να αυτοκτονούν σε δημόσια θέα,
και τους πολιτικούς, χωρίς ίχνος στοιχειώδους σεβασμού να συνεχίζουν με
δηλώσεις τους να κατηγορούν τους αντιπάλους τους για αυτό το
περιστατικό, ενώ ένα «Λυπάμαι» θα ήταν πιο ανθρώπινο.
Άλλους ανθρώπους να ψάχνουν καθημερινά στα σκουπίδια για να φάνε.
Έχω ζήσει ακόμα να μην κάθεται κανένας στο σκαμνί και να μην καταδικάζεται για όλες τις παρανομίες που έχει διαπράξει.
Κι έναν πρωθυπουργό που δεν τον έχουμε εκλέξει.
Όλα αυτά συνιστούν μορφή Χούντας;
Ίσως όχι.
Ψευδοδημοκρατία όμως σίγουρα.
Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου