Έπεσαν οι μάσκες της ΔΗΜΑΡ

Εγκαίρως είχαμε επισημάνει ότι το κοινοβουλευτικό μόρφωμα με την ονομασία «Δημοκρατική Αριστερά», υπό την «συστημική» ηγεσία του «ευρω-αριστερού», Φώτη Κουβέλη, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα τεχνητό ανάχωμα, που στήθηκε για να συγκρατήσει την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.
Τρείς μέρες πριν τις εκλογές, οι μάσκες έπεσαν, αφού ο κ. Κουβέλης, απέρριψε κάθε ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με την Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά άφησε ορθάνοιχτη την προοπτική συστράτευσης και συμπόρευσης με τα…
απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, που δίνουν μάχη επιβίωσης υπό την καθοδήγηση του «στρατηγού»  Ευάγγελου Βενιζέλου.
Τα ξαφνικά αυτά…αποκαλυπτήρια, έγιναν μέσω μίας εξαιρετικά άγαρμπης πολιτικής μετατόπισης των θέσεων της ΔΗΜΑΡ για το μνημόνιο, που απέδειξαν ότι το συγκεκριμένο κόμμα φτιάχτηκε στα μέτρα εγχώριων διαπλεκόμενων συμφερόντων, τα οποία με την σειρά τους εξυπηρετούν τις επιδιώξεις των ξένων δανειστών.
Συγκεκριμένα, ενώ μέχρι πρότινος η ΔΗΜΑΡ υιοθετούσε την εξόχως αντιφατική θέση «όχι στο μνημόνιο, ναι στο ευρώ», την περασμένη Τετάρτη, διολίσθησε σε μία αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου υποχρεώσεων, υπονοώντας ότι πρόκειται για «αναγκαίο κακό»…
Ο ίδιος ο κ. Κουβέλης, μιλάει πλέον για «σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο, μέσω διαπραγματεύσεων και ταυτόχρονη παραμονή στην ευρωζώνη». Ταυτίζεται ευθέως δηλαδή με την νέα θέση Βενιζέλου που ευελπιστεί σε έξοδο της χώρας από το μνημόνιο στο τέλος του 2015 και αφού η Ελλάδα εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις που ορίζονται στο πρόγραμμα των δανειστών. Τόσο ο κ. Βενιζέλος, όσο και ο κ. Κουβέλης αποφεύγουν να προτάξουν ως αδιαπραγμάτευτο όρο για την εφαρμογή του μνημονίου την προσθήκη χειροπιαστών μέτρων για την οικονομική ανάπτυξη, επειδή σε αντίθεση με τον Αντώνη Σαμαρά, δεν προτίθενται να διαπραγματευτούν σοβαρά με τους δανειστές.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η όχι και τόσο απρόσμενη, για τους γνωρίζοντες, «μεταμόρφωση» της ΔΗΜΑΡ, αναιρεί εξ ολοκλήρου κάθε αντιμνημονιακό πρόσχημα από το συγκεκριμένο κοινοβουλευτικό σχήμα, προσδίδοντας χαρακτηριστικά «κρυφής εφεδρείας» στις όποιες μετεκλογικές επιδιώξεις του κ. Βενιζέλου. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι «γέφυρα» προς αυτή την κατεύθυνση ρίχνουν σημαίνοντα στελέχη της απελθούσας κυβέρνησης Παπανδρέου, όπως η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου και ο Γιάννης Ραγκούσης.
Το πρόβλημα είναι ότι οι πρόθυμοι αυτοί «προξενητές» αποβλέπουν πρωτίστως στην αποκαθήλωση Βενιζέλου και δευτερευόντως στην συνένωση δυνάμεων ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Προσδοκούν δηλαδή την εκλογική ταπείνωση Βενιζέλου και την δημιουργία ενός νέου κεντρο-αριστερού(και άκρως φιλομνημονιακού…)συνασπισμού, υπό την δική τους «πεφωτισμένη» ηγεσία.
Οι ανομολόγητοι αρχηγικοί πόθοι, της κυρίας Διαμαντοπούλου, είναι γνωστό ότι ενθαρρύνονται από μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα του τόπου, που στο πρόσωπο της βλέπουν το κατάλληλο πρόσωπο για να φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο της «μνημονιακής προσαρμογής». Μόνο που όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί κινδυνεύουν να αποδειχτούν παιδαριώδεις ασκήσεις επί χάρτου. Προστιθέμενα τα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, δύσκολα θα ξεπεράσουν το 20% και υπό αυτές τις συνθήκες, ποτέ δεν θα μπορέσουν να συγκροτήσουν «φιλομνημονιακό μέτωπο» κεντροαριστερής εκδοχής…
Ούτως ή άλλως το εγχείρημα συνιστά κατάφωρη πρόκληση απέναντι σε μία κοινωνία που έχει προ πολλού καταρρίψει τις ιδεολογικές ταμπέλες και γνωρίζει καλά, ανεξαρτήτως προσχημάτων και εξωραϊσμών, ποιος λειτουργεί σε αυτή τη χώρα, ως εντολοδόχος των δανειστών…

Γιώργος Χαρβαλιάς