Χαμός στο διαδίκτυο με την σύλληψη του νεαρού που είχε δημιουργήσει την ιστοσελίδα με την διακωμώδηση του Γέροντος Παΐσίου και την άσκηση διώξεως σύμφωνα με το νόμο περί βλασφημίας. Σειρά καταγγελιών από αριστερούς κυρίως πολιτικούς και φυσικά από bloggers κλπ αλλά και από σοβαρούς δημοσιογράφους.Θα μου επιτρέψτε όμως να υποστηρίξω έναν αντίλογο.
Το βασικό επιχείρημα εδώ είναι η....
προσβολή της Ελευθερίας του Λόγου, όμως είναι έτσι; Πρώτον τα εύκολα, προς Παπαδημούλη, Τατσόπουλο κλπ. Όταν το Σύμπαν έπεσε να φάει και τελικά έφαγε την κυρία Παπαχρήστου, πρωταγωνιστές στην εκστρατεία για την τιμωρία της ήταν οι ίδιοι που σήμερα ομνύουν στην ελευθερία του Λόγου. Εγώ και τότε και τώρα θα υποστηρίξω την ίδια θέσι. Ότι δηλαδή η Ελευθερία ποτέ δεν υφίσταται μοναχή της, αλλά πάντοτε συνοδεύεται από την δίδυμή της αδελφή, την Ευθύνη.
Η δική μου ένσταση τότε στην υπόθεση της κυρίας Παπαχρήστου δεν ήταν ως προς το εάν θα έπρεπε ή όχι να τιμωρηθεί, αντιθέτως από την πρώτη στιγμή είπα ότι πρέπει να τιμωρηθεί, αλλά ότι η τιμωρία της ήταν δυσανάλογα μεγάλη με την πράξη της. Ήθελα δηλαδή μία τιμωρία αλλά όχι τόσο βαριά. Αντιθέτως η Αριστερά και οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που τώρα δηλώνουν την πλήρη και απόλυτη προσήλωσή τους στην Ελευθερία του Λόγου ακόμη και αν αυτός προσβάλει τον πυρήνα της προσωπικότητας άλλων ανθρώπων (πχ στην περίπτωση Παπαχρήστου το κοροιδευτικό στοιχείο ήταν το χρώμα του δέρματος, ενώ στον Παστίτσιο, η θρησκεία και τα πιστεύω κάποιων άλλων) τότε δεν αρκούντο σε μία απλή σύσταση ή συγγνώμη αλλά απαιτούσαν και τον πλήρη αποκλεισμό της από τους Αγώνες (κατ’ αναλογίαν θα έπρεπε οι μηνύοντες τον Παστίτσιο να ζητούν την ισόβια φυλάκισή του).
Οι Αρχές για να είναι τέτοιες πρέπει να ισχύουν εις πάσαν περίπτωσιν είτε μας αρέσουν αυτά που λέγονται είτε όχι. Η Ελευθερία του Λόγου εάν είναι απεριόριστη τότε κακώς τιμωρήθηκε η κυρία Παπαχρήστου, εγώ λέω ότι δεν είναι απεριόριστη, οι κύριοι της Αριστεράς; Ή είναι απεριόριστη εάν κάποιος διακωμωδεί με ρατσιστικά και προσβλητικά σχόλια την Χριστιανική Θρησκεία αλλά όχι απεριόριστη όταν διακωμωδεί την Φυλή ή το χρώμα ενός εκάστου;….
Κοινώς σύμφωνα με τους κανόνες των Σοφιστικών Ελέγχων του Αριστοτέλους οι κύριοι της Αριστεράς αποδεικνύονται ψεύτες διότι η μία τους θέση αναιρεί την άλλη.
Πάμε τώρα και επί της ουσίας. Εγώ προσωπικά αν και ιδιαιτέρως προσβάλομαι από αυτά που αναρτούσε ο συγκεκριμένος, λόγω μεγάλης ανοχής πια σε τέτοιου είδους προσβολές δεν θα κινούσα την διαδικασία. Θα περιφρονούσα αυτόν τον γελοίο που νομίζει ότι προσβάλλοντας την θρησκεία και τα Όσια και Ιερά των άλλων ανθρώπων, ότι κάνει και κάποιου είδους εξυπνάδα. Όμως δεν είναι καθόλου υποχρεωμένοι να έχουν και οι υπόλοιποι εκ των θιγομένων την ίδια με μένα υπομονή. Τι γίνεται λοιπόν στις οργανωμένες Κοινωνίες όταν κάποιοι θεωρούν ότι θίγονται από τις πράξεις κάποιου άλλου; Προσφεύγουν στα δικαστήρια και στις αστυνομικές αρχές. Αυτές κρίνουν κατά περίπτωση την παραβίαση ή όχι της κειμένης νομοθεσίας και κινούν ή όχι τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Εάν a priori πούμε ότι απαγορεύεται στους όποιους θιγομένους να το κάνουν αυτό και ότι θα πρέπει να υπομένουν την προσβολή, που σε επίπεδο θρησκεία αγγίζει τον πυρήνα της προσωπικότητος ενός ανθρώπου τι είναι αυτό που θα τους σταματήσει από το να προσπαθήσουν να πάρουν το δίκιο μόνοι τους; Δηλαδή εάν τους στερήσουμε το δικαίωμα καν της προσφυγής στην δικαιοσύνη τότε πώς θα τους εμποδίσουμε από την αυτοδικία;
Η σύγκριση με το Ιράν και με τον εν γένει Μουσουλμανικό κόσμο λόγω αυτής της επεμβάσεως είναι άστοχη και λανθασμένη. Εκεί έχουμε διαδηλώσεις και καταστροφές, έως και φόνους, δηλαδή αυτοδικία, εδώ μία εν εξελίξει δικαστική διαδικασία για ποινικό αδίκημα που προβλέπεται από τον ποινικό μας κώδικα.
Εν τέλει και αυτή η υπόθεση φέρνει στην επικαιρότητα το θεμελιώδες ερώτημα, υφίσταται στο ο,τιδήποτε απεριόριστη ελευθερία; Η απάντηση στις οργανωμένες Κοινωνίες είναι όχι! Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του διπλανού του και όλοι μας υπακούουμε στους κοινούς αυτούς κανόνες που επιτρέπουν την συμβίωση των ανθρώπων.
Τέλος νομίζω ότι αυτή η υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια κάτι για το οποίο δεν πολυμιλούμε αν και όλοι το βλέπουμε, την απίστευτη χυδαιότητα που επικρατεί στο διαδίκτυο. Ίσως η αίσθηση της ανωνυμίας και της ατιμωρησίας να βγάζει το πραγματικό μας πρόσωπο, όπως φαίνεται σε σχόλια, σε ύβρεις κλπ που δημοσιεύονται σχεδον κάτω από κάθε άρθρο. Ειλικρινά ανησυχώ για το μέλλον μίας Κοινωνίας που τελικά έκρυβε μέσα της τόση χυδαιότητα και αγένεια.
Ίσως η περίπτωση Παστιτσίου να είναι μία αρχή για να ξαναβρούμε τουλάχιστον τους στοιχειώδεις κανόνες ευγενείας μεταξύ μας και ναι, και ο νεαρός αυτός δεν θα πάθει και καμμία σπουδαία ζημιά εάν αντιληφθεί ότι οι πράξεις έχουν και συνέπειες…
Άδωνις Γεωργιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου