Η εξουσία είναι ύπουλο πράγμα. Σε συνδυασμό με τις πόζες στον καθρέφτη και την πολλή συνάφεια με τους ίδιους στο ίδιο πάντα περιβάλλον αρχίζεις να νομίζεις ότι όλος ο κόσμος ξεκινάει στην Ηρώδου Αττικού και τελειώνει στου Jimmys.
Καλό είναι λοιπόν να έχεις πού και πού επαφή με τους αληθινούς ανθρώπους, που ζουν αληθινές οικογένειες κι έχουν άποψη αλλά και ψήφο. Μία έκαστος. Την ίδια ψήφο που έχουν οι μπατιρημένοι τραπεζίτες κι οι ξέμπαρκοι εκδότες - μπετατζήδες ή μονοπύθμενοι, με τους οποίους ακκίζονται οι παρακοιμώμενοι της εξουσίας....
Είναι πολύ καλά τα ανώτερα μαθηματικά κι οι περισπούδαστες θεωρίες. Διότι, αν μπορείς να παίζεις στα δάχτυλα τις θεωρίες των παιγνίων και το πώς το βολ πλανέ της πεταλούδας στην Κουριτίμπα θα ρίξει το χρηματιστήριο στη Σιγκαπούρη, ε, τότε σίγουρα ξέρεις να μετράς ως το 18,5% ή ως το κολοβό 29%. Με κάτι φοβερές αναλύσεις και στρατηγικές επιλογές αυτοπυροβολισμού, βρεθήκαμε η πολιτική του πρωθυπουργού να εξαρτάται από τον Φώτη, τις ορμόνες της Ρεπούση και την ασίκικη κομματική περιπλάνηση του κάθε Μιχελογιαννάκη ή τις ανασφάλειες του Βενιζέλου.
«Πονούν, ρε Μανωλιό, τα παλικάρια;» Θα πονέσουν, όταν αρχίσουν από τον Γενάρη να 'ρχονται οι επιταγές με τους νέους μισθούς και συντάξεις, όταν δούμε πόσες θέσεις εργασίας άνοιξαν ή αν χάθηκαν κι άλλες κι όταν θα μετρηθεί στη συνέχεια η πρόθεση ψήφου και διάφορα άλλα. Κι η απειλητική θεωρία «υπάρχουν και χειρότερα» δεν θα φοβίζει για πάντα όσους ήδη ελάχιστα έχουν να χάσουν. Μερικοί τίποτα.
Είναι σπουδαίο να έχεις επίγνωση της θνητότητας ότι η μούρη σου θα φάει χώμα μια μέρα, ότι, ακόμη κι αν πουλάς φίδια στο πόπολο και μοστράρεις στη βιτρίνα της εξουσίας, θα 'χεις την ίδια μοίρα με τον λούστρο στη γωνία. Μπορεί να σου πει κι η Ανγκελα την παλαιά γοτθική παροιμία, φτύνοντας μία προς μία τις τευτονικές λέξεις: «Το τελευταίο πουκάμισο δεν έχει τσέπες». Εσύ μαζί σου θα πάρεις μόνο τη λήθη. Η όποια υστεροφημία σου θα μείνει στους άλλους, στους ζωντανούς, γιατί τη Νήσο των Μακάρων δεν την είδε κανείς για να γυρίσει για να μας πει.
Και σίγουρα η υστεροφημία είναι ένας ευγενής πόθος, αντάξιος κάθε άντρα που σέβεται τον εαυτό του. Αυτή όμως δεν χτίζεται με παπατζιλίκια. Αλλιώς, θα 'μπαινε στο πάνθεον κι ο Μπάμπης ο Σουγιάς ή ένας παιδικός μου φίλος, που, είτε για πολιτική είτε για γκόμενες ή για κυνήγι μιλούσε, πήγαινε το μουσαντό σύννεφο. Το πολύ πολύ να θεωρείσαι καλός χαβαλές στην παρέα.
Η λαϊκότητα σε προστατεύει. Είναι βασικός πυλώνας μιας γνήσιας πατριωτικής πολιτικής, οποιασδήποτε πολιτικής υπέρ του εθνικού συμφέροντος. Κι όταν λέμε λαϊκότητα, δεν εννοούμε την απαίδευτη ψευτομαγκιά, την υπεραπλούστευση των εννοιών και των γεγονότων, απλώς να πατάς γερά στη γη των Ελλήνων.
Υπεραπλούστευση είναι να περιφρονείς τον λαό και να νομίζεις ατιμώρητα ότι θα κάνεις πειράματα πάνω στην καμπούρα του με τις ημιμαθείς θεωρίες σου, που 'χουν πάρει διαζύγιο με τη λογική.
Λοιπόν, για να μην ξοδευόμαστε σε μισόλογα. Οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ ήδη συγκρούονται με το Βερολίνο για το θέμα της βιωσιμότητας. Η διασφάλισή της σημαίνει «κούρεμα», ήτοι άφεση ικανού μέρους του χρέους. Αυτό από μόνο του δεν λύνει το πρόβλημα μας, αν δεν συνοδευτεί με αλλαγή της συνταγής: ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα και τον υπόλοιπο Νότο. Γιατί θα μπορούσε να γίνει «κούρεμα» κι αυτό να συνοδευτεί με ακόμη αγριότερη λιτότητα, περικοπές και, άρα, ύφεση. Να σερνόμαστε στον αιώνα τον άπαντα για να ξοφλήσουμε τα ρέστα από το «κούρεμα». Στην πορεία αυτή η κοινωνία μας ή θα ανατιναχτεί ή θα ξεχαρβαλώνεται κομμάτι κομμάτι, ως την ολική κατάρρευση, με επιτρόπους, αυτόματες διορθώσεις, ειδικούς λογαριασμούς, πρωτοφανείς εξουσίες ξένων στην εσωτερική διακυβέρνηση. Και φαίνεται δυστυχώς ότι εκεί πάει το πράγμα. Κι όμως, αντί να διεκδικήσουμε αυτό που η σύγκρουση ΗΠΑ - Γερμανίας μάς υποδεικνύει, χείλη αρμοδίων λένε ότι «δεν μας ενδιαφέρει και τόσο το κούρεμα»!
Ο ιδρυματισμός είναι ενδημική ασθένεια της εξουσίας. Ελλοχεύει όπως η «νόσος των λεγεωναρίων» στα κλιματιστικά των κυβερνητικών γραφείων. Εάν η σχέση σου με την αληθινή κοινωνία είναι «χαλαρή» ή ανύπαρκτη, αν το 'χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες κι είσαι και λίγο ψώνιο, τότε σε βαράει γερά και κάνει μεταστάσεις στις σκέψεις και τις πράξεις σου. Αποκτάς το γνωστό ύφος «εγώ ξέρω κι εσείς δεν ξέρετε». Σαν να 'χεις «αποστολή», η οποία όμως τελικά είναι «από σένα για σένα». Παίγνια δωματίου. Θεωρίες που καταρρέουν τσαλαπατημένες στην άμμο, καθώς περνάει η ατσούμπαλη πραγματικότητα.
Γιατί, αδέρφια, στο τέλος, όπως και στην μπαλίτσα, μετράει το τι θα γράψει το ταμπλό. Αμα φας τεσσάρα, ο προπονητής τα σχεδιαγράμματα τα κάνει προσάναμμα για το τζάκι. Ειδικά τώρα που πετρέλαιο γιοκ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου