Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει για πάντα

Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης

Ποιο είναι το βασικότερο πρόβλημα του πρωθυπουργού; Οτι από κάτω του, σε πολλές περιπτώσεις, έχει σκιές και φαντάσματα.
Λείπει ο μηχανισμός που με σαρωτικούς ρυθμούς και συνοπτικές, απλοποιημένες διαδικασίες θα βάλει μπροστά την πρώτη μπουλντόζα στο Ελληνικό, στο Καστέλι, στους αυτοκινητοδρόμους, θα δούμε τα πρώτα εργοτάξια στις μαρίνες κι αλλού· όπου οι πρώτοι
μηχανικοί θα προσλάβουν τους πρώτους εργάτες κι αυτοί ένα πρωί και για μερικά χρόνια θα δουλεύουν καθημερινά, θα πληρώνονται, θα ζουν, θα καταναλώνουν και θα ζουν από αυτούς και άλλοι.

Λείπει ο μηχανισμός που θα παίρνει τις εντολές και σε καταδρομικούς ρυθμούς και χρόνους θα τις μετατρέπει σε χειροπιαστό έργο. Πήξαμε στους «στρατηγούς», στους καλοπληρωμένους συμβούλους τους, στα διαγράμματα και στις μερακλίδικες προβλέψεις.

Εγώ τι ξέρω; Οτι το «ένα γραφείο, μια αρμοδιότητα» για τις ξένες επενδύσεις είναι ακόμη «ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό», που έλεγαν κι ο Πάνος Γαβαλάς με τη Ρία Κούρτη. Τίποτα δεν άλλαξε ακόμη και άρχισαν κι ελληνικές επιχειρήσεις να παίρνουν των ομματιών τους. Οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, ενίοτε άντρα εκβιαστών, παραμένουν αλώβητοι κι εξακολουθούν να περιμένουν πάνω στο κλαρί όποιον άφρονα ξεστρατίσει για να ρίξει τα ωραία του λεφτά στο μνημονιακό μας οικόπεδο.

Λείπουν οι «στρατηγοί» κι οι «λοχαγοί», που δεν διοικούν από τη Σμύρνη και τα καφέ σαντάν, αυτοί που τους αρέσει η μυρωδιά της πυρίτιδας και να οδηγούν οι ίδιοι την έφοδο στον ουρανό, οι προκινδυνεύοντες. Λείπουν αυτοί που προέρχονται από την αληθινή κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας. Αυτοί που τα προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν τα κατέχουν ως προσωπικά βιώματα.

Λείπουν οι εμπνευσμένοι άνθρωποι, που με τη σειρά τους θα εμπνέουν πίστη κι ορμή στους άλλους. Χωρίς μουρόχαβλο βλέμμα, χωρίς να αποπνέουν «ρουτίνα» και συντεχνία εξουσίας.

Πώς λύνεται αυτό; Σε μερικές περιπτώσεις με «αποκεφαλισμούς» και αποστρατείες, σε άλλες με τον βούρδουλα, που θα ξυπνήσει τους νωθρούς βολεμένους της διαχείρισης μιας εξουσίας, που είναι εργαλείο υπέρ του έθνους και όχι κληρονομικό «δικαίωμα» μιας κάστας.

Υπάρχει δε κι άλλη μια πραγματικότητα, αποτέλεσμα διεργασιών δεκαετιών και κυρίως της πρέζας που λέγεται «επιδοτήσεις»: η σταδιακή εγκατάλειψη μεγάλου μέρους της αγροτικής γης και η καταστροφή της κουλτούρας εργασίας αιώνων, που είχαν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι μας.

Απαιτείται λοιπόν παράλληλα ένα έξυπνο σχέδιο μακράς πνοής, που να λέγεται «Επιστροφή στη γη».

Σε αυτή τη γωνιά που μας έλαχε, υπάρχουν ακόμη πολλά προϊόντα και ζώα, που μπορείς να τα καλλιεργήσεις και να τα εκθρέψεις πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Προϊόντα που, αν τα αναστήσεις με τα χέρια σου, κοστίζουν πολύ λιγότερο απ’ ό,τι αν τα αγοράσεις, που μπορείς να τα καταναλώσεις ο ίδιος και να έχεις κι ένα μικρό κέρδος πουλώντας το περίσσευμά σου. Εχουμε τη γνώση πια και τους ειδικούς για να οργανώσουμε κάτι τέτοιο, χωρίς να απαιτούνται πακτωλοί χρημάτων ως αρχική επένδυση.

Δεν θα εξακοντίσουν στα ύψη το ΑΕΠ μας, αλλά θα προσφέρουν μια αξιοπρεπή ζωή σε πολλούς και κυρίως θα ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή και η ζωή της υπαίθρου που μαραζώνει.

Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να τα κάνουμε σαν να μην υπάρχουν Μνημόνιο και κρίση. Να αναδιοργανώσουμε τη ζωή μας και να ανασυστήσουμε την παραγωγική μας βάση, χωρίς να χανόμαστε στην αναμονή της δόσης, σαν πρεζάκια γύρω από την Ομόνοια. Πράγματα που θα έπρεπε ούτως ή άλλως να έχουμε κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Στο βάθος του μελλοντικού χρόνου θα μας κάνουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο άθροισμα σε παραγωγικότητα, χρήμα κι ελπίδα.

Αντί να χαραμίζουμε ανθρώπους, χρόνο και χρήμα για να συντηρήσουμε στη ζωή νταραβεριτζήδες, μπατιρημένους εκδότες και τραπεζίτες κι ένα σύστημα ένοχο για την παρακμή μας, ας δούμε την κοινωνία από τη βίγλα της Ιστορίας. Ας θυμηθούμε τι ήταν αυτά που μας κρατούσαν όρθιους και γέμιζαν το καθημερινό τραπέζι της φαμίλιας μας, δημιουργούσαν αληθινό πλούτο από τα δικά μας χέρια.

Αυτοί που συνωστίζονται στη γραμμή εκκίνησης για έναν νέο γύρο λεηλασίας, οι ίδιοι που πλιατσικολόγησαν τη χώρα επί δεκαετίες είναι λίγες χιλιάδες. Από μια ψήφο έχουν.

Πέρα όμως από αυτούς υπάρχουν οι πολλοί, που όμως, θα το πούμε για χιλιοστή φορά, ακόμη περιμένουν δυο πράγματα για ν’ ακολουθήσουν: τιμωρία και διοίκηση διά του παραδείγματος. Δεν θα περιμένουν για πάντα…