Ένα άρθρο του ΙΩΑΝΝΗ και του Άκη Κουστουλίδη ( Akiser1969, Υπόγεια Τάξη).
Αν ποτέ ήθελα να περιγράψω πως είναι η κόλαση ή να φανταστώ την εικόνα της και δεν είχα ιδέα πως να το κάνω, τι θα μπορούσα να σκεφτώ για αφορμή;
Ποια εικόνα θα μπορούσα να δω ώστε να μου προκαλέσει τον τρόμο της;
Και για να φύγω από τα φανταστικά σενάρια της κόλασης και να περάσω στα ρεαλιστικά , στα φανερά και στα βιωματικά κολασμένα συναισθήματα, μου αρκεί μια ματιά να ρίξω σαν θεατής στην κοινωνία μας . Μου αρκεί να ανοίξω την tv στο δελτίο των οκτώ , μου αρκεί να πιω έναν καφέ στο καφενείο ακούγοντας μόνο προβλήματα, μου αρκεί να δω την αγωνία του παππού, μου αρκεί να δω την απογοήτευση του άνεργου πατέρα , μου αρκεί να βλέπω όνειρα που δεν έχουν έφηβους ιδιοκτήτες , μου αρκεί να βλέπω το κυνήγι του χαμένου θησαυρού (εαυτού) .
Και μέσα σε όλα αυτά παλεύει ο φόβος με την λευτεριά , παλεύει η βουβή φωνή μου να βγει στην επιφάνεια και να τρυπώσει στα κουφά αυτιά της εξουσίας…παλεύουν τα συναισθήματα με τις λέξεις προσπαθώντας να γίνουν προτάσεις , προτάσεις σαν και αυτές :
Ποια εικόνα θα μπορούσα να δω ώστε να μου προκαλέσει τον τρόμο της;
Και για να φύγω από τα φανταστικά σενάρια της κόλασης και να περάσω στα ρεαλιστικά , στα φανερά και στα βιωματικά κολασμένα συναισθήματα, μου αρκεί μια ματιά να ρίξω σαν θεατής στην κοινωνία μας . Μου αρκεί να ανοίξω την tv στο δελτίο των οκτώ , μου αρκεί να πιω έναν καφέ στο καφενείο ακούγοντας μόνο προβλήματα, μου αρκεί να δω την αγωνία του παππού, μου αρκεί να δω την απογοήτευση του άνεργου πατέρα , μου αρκεί να βλέπω όνειρα που δεν έχουν έφηβους ιδιοκτήτες , μου αρκεί να βλέπω το κυνήγι του χαμένου θησαυρού (εαυτού) .
Και μέσα σε όλα αυτά παλεύει ο φόβος με την λευτεριά , παλεύει η βουβή φωνή μου να βγει στην επιφάνεια και να τρυπώσει στα κουφά αυτιά της εξουσίας…παλεύουν τα συναισθήματα με τις λέξεις προσπαθώντας να γίνουν προτάσεις , προτάσεις σαν και αυτές :
Αν μπορούσες να νοιώσεις την οργή μου, ίσως και να φοβόσουν…
Αν μπορούσες να αισθανθείς το άγχος μου, ίσως και να καταλάβαινες…
Αν μπορούσες να δεις με τα μάτια μου τα μάτια των παιδιών μου, ίσως και να απάλυνε η ψυχή σου…
Αν μπορούσες να καταλάβεις τι είναι να σφίγγεις τις γροθιές σου όταν αγκαλιάζεις την γυναίκα που αγαπάς με ψεύτικο χαμόγελο ελπίδας, ίσως και να είχες καρδιά…
Αν μπορούσες να αισθανθείς ότι η υποκρισία θέλει κόπο για να δείξει αληθινή, ίσως και να ήσουν πιο ταπεινός…
Αν μπορούσες να βρεις εύκολο τρόπο στο να σταματήσει το δάκρυ μου όταν το παιδί μου με ρωτάει «γιατί όχι» , ίσως και να είχες αγάπη…
Αν μπορούσες να βρεις με την ίδια ευκολία που βρίσκεις βαρύγδουπους οικονομικούς όρους, μια λέξη για να αλλάξεις την απογοήτευση στα μάτια των ηλικιωμένων γονιών μου, ίσως και να είχες ανθρωπιά…
Αν μπορούσες να καταλάβεις το λόγο που το χρήμα αξίζει λιγότερο από μια ψυχή, ίσως και να ήξερες την διαφορά της Κόλασης από τον Παράδεισο.
Και σκέφτομαι εκείνο το γνωμικό : «Στη ζωή παίρνεις… ότι δίνεις».
Έτσι θα κλείσουν και οι δικοί μας λογαριασμοί.
Κόλαση μου έδωσες… Κόλαση θα πάρεις…
ΙΩΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου