Α ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΕ «ΛΑΦΥΡΟ» ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

 

H βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ζωή Κωνσταντοπούλου αποτελεί μία δυνάμει εκρηκτική προσωπικότητα, η οποία συνδυάζει πολλές και ετερόκλητες πλευρές: Είναι άπειρη εις την πολιτική, ως νεοεισελθούσα εις τον πολιτικό στίβο μόλις τον ...
περασμένο Ιούνιο, συνεχίζει μία παράδοση εις την πολιτική ως προερχόμενη από «τζάκι», διακατέχεται από μία αχαλίνωτη επιθυμία προς προβολή και βούληση προς την πλέον ηχηρή δημοσιότητα. Θέλει να «παίζει» το όνομά της και πάσχει όταν τούτο δεν συμβαίνει.

Αυτό, ακριβώς, ήθελε και την περασμένη εβδομάδα από του βήματος της Βουλής, κατά τη συζήτηση της προτάσεως του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ γιά τη συγκρότηση Εξεταστικής των πραγμάτων Επιτροπής, προς έρευνα των χειρισμών από την κυβέρνηση του Γιώργου Α. Παπανδρέου, ως προς το πρώτο Μνημόνιο. Ήθελε, λοιπόν, να «αποδείξει», με εντυπωσιακό τρόπο, ότι το χρέος της Ελλάδος δεν είναι βιώσιμο, κάτι ορατό διά γυμνού οφθαλμού από τον κάθε αδαή, πλήν πληττόμενο βαρέως, πολίτη αυτής της χώρας, με τη δεινή κρίση που δοκιμάζει την πατρίδα μας.

Εξ αυτού του λόγου, επέλεξε γιά «φρέσκο πράγμα» τα λεχθέντα σε σχετική συζητήση υψηλόβαθμου εκπροσώπου του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ με τον επιτετραμμένο της Ελληνικής πρεσβείας της Ουάσιγκτον διπλωμάτη (σύμβουλο πρεσβείας Α’) Ι. Βράϊλα, γιά την οποία ο τελευταίος ενημέρωσε, ως ώφειλε, την Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου των Εξωτερικών, με τηλετύπημα με διαβάθμιση ασφαλείας «άκρως απορρήτου» και περιορισμένο αριθμό αποδεκτών, μεταξύ των πολιτικών ηγεσιών του ΥΠΕΞ και του ΥΠΟΙΚ, με ημερομηνία 1η Απριλίου 2010.

Άγνωστο πώς, πότε και υπό ποίες προϋποθέσεις, το εν λόγω τηλετύπημα περιήλθε εις τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, η οποία, άπειρη ούσα, αλλά μαζύ και με άμετρη επιθυμία αυτοπροβολής της, βιάστηκε να «κάνει μπούγιο» γύρω από το όνομά της, με αφορμή το «λάφυρο» το οποίο περιήλθε την κατοχή της, κάτι συζητήσιμο μεν εις ό,τι αφορά την ενέργεια καθ’ εαυτή, αλλά όχι και πρωτότυπη.

Όταν, λοιπόν, έλαβε το λόγο από το βήμα της ΒτΕ δεν αρκέσθηκε να μνημονεύσει τα διαλαμβανόμενα εις το τηλετύπημα του επιτετραμμένου της πρεσβευτικής αρχής Ουασιγκτώνος, πράγμα θεμιτό αν ήθελε να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της, αλλά έσπευσε να επιδείξει το «λάφυρό» της και να το καταθέσει εις τα πρακτικά της συνεδριάσεως του Κοινοβουλίου.

Δι΄αυτής της συμπεριφοράς της, η «εκρηκτική» βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ζωή Κωνσταντοπούλου:

-Πρώτον, επιβεβαίωσε εν τοις πράγμασι την απειρία της ως πολιτικού, σε συνδυασμό με την ανασφάλειά της να καταστεί γνωστή, με οποιοδήποτε τρόπο και τίμημα,

-Δεύτερον, ως βουλευτής του Κοινοβουλίου, έδειξε ότι γράφει «στα παλιά της τα παπούτσια» τη δεοντολογία, η οποία δεν επιτρέπει, κατά κανένα τρόπο, σε εκπρόσωπο του Έθνους να περιφέρει δημοσίως, δίκην νέου gadget, εις τη ΒτΕ διπλωματικά έγγραφα του κράτους υψηλής διαβαθμίσεως ασφαλείας,

-Τρίτον, δεν προσέθεσε τί το καινόν, εν σχέσει με καταστάσεις τις οποίες βιώνουν οι Έλληνες πολίτες, δίχως να έχει να προσθέσει το παραμικρό η δική της «μαρτυρία»,

-Τέταρτον, εξέθεσε,δικαίως ή αδίκως, το διπλωματικό σύμβουλο του Τσίπρα πρέσβυ (ΠΥΒ) Γεώργιο Αϋφαντή, το όνομά του οποίου θα μπορούσε να συνδεθεί με τη διαρροή, εκ της σημερινής του ιδιότητος, σε συνδυασμό με την ενεργό διπλωματική του ιδιότητα, η οποία του επιτρέπει πρόσβαση εις τη ροή πληροφοριών του ΥΠΕΞ.

Πέραν των προηγουμένων, γεννάται και ένα ευρύτερο θέμα, κατά πόσον υπάλληλοι της διπλωματικής υπηρεσίας του Ελληνικού κράτους, επιδιώκουν να αποκτήσουν ιδιαίτερες σχέσεις με το κόμμα της μείζονος αντιπολιτεύσεως, με σκοπό να αποκτήσουν την εύνοια του κομματικού ιερατείου της Κουμουνδούρου, προσφέροντες γιά «φίλεμα» διπλωματικά έγγραφα ύψηλής διαβαθμίσεως ασφαλείας, προς πάσα θεμιτή χρήση από τους ποικίλους μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Συνεπεία αυτών δε, απειλείται η αξιοπιστία Ελλήνων διπλωματών, των οποίων οι συζητήσεις με διπλωμάτες άλλων χωρών κινδυνεύουν να αποτελέσουν κοινό κτήμα λογής-λογής καλοθελητών.

Το θέμα πρέπει να απασχολήσει τον Υπουργό των Εξωτερικών. Τέτοιες πρακτικές εκθέτουν την εικόνα του ΥΠΕΞ και θεμελιώνουν ένα «δούναι-λαβείν» με φόντο τον κομματισμό.

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης