Ας μιλήσουμε για τα συσσίτια

Πέντε χιλιάδες πεντακόσιοι άνθρωποι σιτίζονται καθημερινά στα δυτικά προάστια της Θεσσαλονίκης από τα συσσίτια της Εκκλησίας. Ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως Βαρνάβας έχει οργανώσει ένα ζηλευτό κοινωνικό δίκτυο αλληλοβοήθειας, δίχως ένα ευρώ βοήθειας από το κράτος. Αλήθεια! Ένα κράτος που βρίσκει κάθε χρόνο εκατοντάδες εκατομμύρια για τα ευγενή ταμεία ορισμένων συντεχνιών, δεν βρήκε, άραγε, μερικές χιλιάδες ευρώ για να μην πεθάνουν οι άνθρωποι στα πεζοδρόμια;

Είναι ανατριχιαστικό! Αν η Εκκλησία δεν είχε κινητοποιήσει τους μηχανισμούς της για να παρέχουν έργο βοήθειας στους συνανθρώπους μας που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε αδυναμία ακόμη και για τα βασικά είδη ανάγκης, θα βλέπαμε ανθρώπους να πέφτουν στους δρόμους από την ασιτία. Εικόνες που θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με εκείνες της Κατοχής!

Το 2000 τα συσσίτια της Μητρόπολης Νεαπόλεως ικανοποιούσαν τις ανάγκες 1.100 συνανθρώπων μας. Σήμερα 5.500! Κι αυτό δίχως την παραμικρή βοήθεια του κράτους. Όλα γίνονται μόνο με τις ίδιες δυνάμεις των ανθρώπων της Εκκλησίας και με την συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας. Το κράτος δηλώνει ηχηρά την απουσία του. Οι άνθρωποι που κυβερνούν την χώρα τα τελευταία τρία χρόνια δεν είχαν χρόνο να ασχοληθούν με τόσο πεζά πράγματα! Τι είναι 5.500 άνθρωποι στις φτωχές συνοικίες της Θεσσαλονίκης;

Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος επειδή αυτό επέλεξαν οι γονείς μου. Αν είχαν επιλέξει κάτι άλλο θα ήμουν εκείνο το άλλο. Δεν είμαι «πιστός». Είμαι Χριστιανός στον ίδιο βαθμό που δηλώνω Μουσουλμάνος ή Ινδουϊστής ή και τίποτα απ’ όλα αυτά. Επίσης, είμαι από εκείνους που πιστεύουν σταθερά στην ανάγκη διαχωρισμού του κράτους από την Εκκλησία. Όλα αυτά όμως είναι άσχετα με αυτό που βλέπουμε. Ωστόσο, δεν μπορώ να αφήσω τις ιδεοληψίες μου να με τυφλώσουν και να μην σημειώσω το μεγάλο ανθρωπιστικό έργο της Εκκλησίας στα δύσκολα αυτά χρόνια για τον ελληνικό λαό.

Λόγια ακούμε διάφορα: Πρέπει να γίνει αυτό, πρέπει να γίνει εκείνο, πρέπει να γίνει κάτι άλλο. Από θεωρίες και απόψεις πάμε καλά. Από έργα πάσχουμε. Και μην ακούσουμε πάλι θεωρίες ότι «η φιλανθρωπία δεν μπορεί να είναι το άλλοθι του συστήματος» και άλλα τέτοια! Στο τέλος της ημέρας μετράει η ουσία της πράξης και όχι ότι το σωστό ή το λάθος που κουβαλάει ή που νομίζει ότι κουβαλάει κανείς στο κεφάλι του.

Θα πει κάποιος ότι στο παρελθόν στο όνομα της φιλανθρωπίας έχουν στηθεί μεγάλες κομπίνες! Και θα έχει δίκιο, αφού ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι άδικο να παλεύουν μόνοι τους οι άνθρωποι στην Μητρόπολη Νεαπόλεως, όπως και στις άλλες Μητροπόλεις;

Έχουμε ένα κράτος που πασχίζει να βρει πόρους για να καλύψει τόσες και τόσες ανάγκες, αλλά όχι την σίτιση χιλιάδων αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας! Ένα κράτος που βρίσκει πόρους για τα ευγενή ταμεία των ισχυρών συντεχνιών, για πολιτιστικούς συλλόγους σε όλη την επικράτεια της χώρας, για πιθανούς και απίθανους λόγους, αλλά όχι για τους πεινασμένους.

Αυτό από μόνο του είναι εξοργιστικό. Κι υπάρχουν χιλιάδες τρόποι για να βοηθήσεις κάποιον. Ας πούμε, να υπάρχει έκπτωση στο ρεύμα των χώρων που χρησιμοποιούνται για τα συσσίτια, ανάλογη με εκείνη που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ. Ή κάποιες φοροαπαλλαγές για τους εμπόρους που προσφέρουν προϊόντα τους. Ή επιδότηση του πετρελαίου για τους χώρους πάλι που χρησιμοποιούνται για την σίτιση ή την στέγαση των αναξιοπαθούντων. Μπορούμε να βρούμε πολλά «ή», πολλά εναλλακτικά σενάρια. Αν θέλει κανείς να βρει τρόπους, τους βρίσκει. Ακόμη κι αν έχει αφήσει τους πεινασμένους στα χέρια του θεού...

Κι αυτό το τελευταίο είναι εκείνο που πονάει περισσότερο. Το γεγονός ότι έχουν εγκαταλείψει τους αδύναμους στην τύχη τους. Ίσως επειδή πιστεύουν ότι δεν περιμένουν ψήφους από τους απόκληρους αυτής της ζωής. Ίσως επειδή φοβούνται να τους αντικρύσουν. Όχι πάντως επειδή δεν υπάρχουν λεφτά. Λεφτά υπάρχουν. Τουλάχιστον γι΄ αυτό, υπάρχουν. Κι αν δεν υπάρχουν να τσακιστούν να τα βρουν...

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr