“Πως είναι δυνατόν να δεχθεί κανείς ότι, μία χώρα με τόσο αξιόλογους οικονομικούς «πυλώνες» (τουρισμός, ναυτιλία, γεωργία), με το μικρότερο συνολικό χρέος μεταξύ όλων ανεξαιρέτως των κρατών της Ευρωζώνης, με δημόσια περιουσία μεγαλύτερη από πολλά άλλα κράτη (άνω των 300 δις €, όταν στη Μ. Βρετανία ανήκει πλέον μόνο μία γέφυρα), καθώς επίσης με «απτή» τη δυνατότητα ιδιωτικοποίησης του δημοσίου χρέους της (έκδοση εθνικών ομολόγων), είχε πραγματικά λόγο να εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία;
Πόσο μάλλον να υπογράψει «άνευ όρων» ένα «εγκληματικό μνημόνιο», χωρίς να αναζητήσει υπεύθυνα υγιείς διεξόδους; Ή, έστω, να προσφύγει στην ύστατη λύση, στη στάση πληρωμών, γνωρίζοντας πολύ καλά την διαπραγματευτική ισχύ μίας χώρας-μέλους της Ευρωζώνης, η οποία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την Αργεντινή;”
Τα παραπάνω σημειώναμε αμέσως μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, με το οποίο καταδικάστηκε η Ελλάδα σε μία διαδικασία «χρεοκοπίας με δόσεις» – σε ένα «μαρτύριο της σταγόνας» δηλαδή, σε δανειακές δόσεις με δόσεις, χωρίς την παραμικρή προοπτική για το μέλλον της.
Παράλληλα, τονίζαμε πως το χειρότερο δεν ήταν το ότι δεν κερδίσαμε μία μάχη, αλλά η παθητική, η κυριολεκτικά άνευ όρων «συλλογική συνθηκολόγηση» – όπου στην πραγματικότητα χάσαμε τον πόλεμο, επιτρέποντας στον εχθρό να εισβάλλει στα σύνορα μας, χωρίς καμία απολύτως αντίσταση!
Δυστυχώς, την ίδια εκείνη εποχή, δεν κάναμε απολύτως τίποτα για να επιλύσουμε τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας μας - έτσι ώστε να δημιουργήσουμε κάποιες προοπτικές για το μέλλον.
Αντίθετα, πάψαμε εντελώς να σκεφτόμαστε, να εργαζόμαστε, να επενδύουμε και να καταναλώνουμε, μάλλον αποδεχόμενοι «στωικά» τη μοίρα μας – ενώ η τότε πολιτική μας ηγεσία υπέγραφε «σωρηδόν» συμφωνίες, χωρίς να γνωρίζει τι υπογράφει, αλλά και χωρίς καμία δυστυχώς πρόθεση να «τιμήσει» τις υπογραφές της.
Στη συνέχεια, παρά το ότι προβλέπονταν έντονες κοινωνικές αναταραχές ή, έστω, μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον των μέτρων που επιβλήθηκαν, καθώς επίσης ένα είδος αντίστασης απέναντι στις «δυνάμεις κατοχής», δεν συνέβη απολύτως τίποτα – αφήνοντας όλο τον πλανήτη άφωνο, αφού δεν μπορούσε κανένας να πιστέψει πως είναι δυνατόν μία χώρα, με τέτοια «υπερήφανη» Ιστορία, να έχει γίνει τόσο δειλή, ώστε να παραδίδεται αμαχητί στην καταστροφή και να αποδέχεται «ανερυθρίαστα» το διεθνή εξευτελισμό.
Έκτοτε, ελάχιστοι αναρωτήθηκαν εάν πράγματι αξίζει τον κόπο να επιβιώνει κανείς «ζητιανεύοντας» - χωρίς να υπολογίζει καθόλου την διαχρονική ντροπή, η οποία συνοδεύει τη «διεθνή επαιτεία». Όπως φαίνεται, εμείς οι Έλληνες μάθαμε πως να «υπομένουμε καρτερικά» τη δουλεία, πώς να πεθαίνουμε σταδιακά δηλαδή, ξεχνώντας πως πρέπει να ζούμε – κάτι που φαίνεται πως μάλλον μας δίδαξε η «πολιτική» ιστορία μας των τελευταίων σαράντα ετών.
Όλα αυτά βέβαια αποτελούν σήμερα παρελθόν, αφού έχουμε ήδη φθάσει στο τρίτο μνημόνιο, το οποίο οδηγεί «μονοδρομημένα» στο «στύψιμο της λεμονόκουπας» - με τις τράπεζες μας χρεοκοπημένες μετά από δύο διαδοχικές διαγραφές, με τα εισοδήματα μας στο ναδίρ, με την ανεργία στα ύψη, με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις πτωχευμένες, με την κατάρρευση του χρηματιστηρίου, με την ολοκληρωτική λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού μας πλούτου προ των πυλών κοκ.
Αυτό που όμως δεν αποτελεί παρελθόν είναι η πλήρης απουσία κάθε μορφής υγιούς αντίδρασης, εκ μέρους των Ελλήνων – γεγονός που δυστυχώς τεκμηριώνει τη θλιβερή διαπίστωση ότι, έχουν στερέψει πλέον τα «αποθέματα» της αρετής και της τόλμης στην πατρίδα μας, τα οποία προϋποθέτει η ελευθερία (ενώ δεν έχουμε κατανοήσει ακόμη πως, όσο σκύβει κανείς το κεφάλι, τόσο περισσότερα χτυπήματα δέχεται).
Όσο περιμένουμε βέβαια τον «από μηχανής Θεό» για να μας σώσει από την επερχόμενη καταστροφή, το «τηλεοπτικό μας τοπίο», πλημμυρισμένο από κάθε είδους αδρανείς, ευφάνταστους, «συμπλεγματικούς παντογνώστες», καθώς επίσης από πολιτικούς που αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι έχουν ψηφισθεί από εμάς τους Έλληνες, τρέφει αδιάκοπα τόσο την ανοησία, όσο και τη δειλία μας – προφανώς, με στόχο να μας προετοιμάσει όσο το δυνατόν καλύτερα, για την τελική θυσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου