Πόσο Ιράν είναι η Ευρώπη;

Γράφει ο Ναπολέων Λιναρδάτος

Με αφορμή την υπόθεση του «Γέροντα Παστίτσιου» είχαμε την ευκαιρία για ακόμη μια φορά να ακούσουμε για τον μεσαίωνα που καλά κρατεί στην Ελλάδα και το πόσο κοντά βρισκόμαστε στην θεοκρατία του Ιράν. Η αλήθεια είναι ότι στην ελευθερία του λόγου η Ελλάδα είναι πολύ πιο μπροστά από πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Στην Αυστρία για παράδειγμα ο  Γκότφριντ Κίσελ, καταδικάσθηκε «σε εννιά χρόνια κάθειρξη για τον ρόλο που διαδραμάτισε στην δημιουργία...

ενός ιστοτόπου της ακροδεξιάς που εξυμνούσε το Ναζισμό.» Υποτίθεται ότι πολιτισμένες και ειδικά ευρωπαϊκές κοινωνίες σέβονται το δικαίωμα του ατόμου να έχει και να διατυπώνει τις σκέψεις του, έστω και αν αυτές είναι ακραίες και μη δημοφιλείς.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι στην δυτική Ευρώπη απλώνεται εδώ και πολλά χρόνια το πέπλο της ανελευθερίας του λόγου. Και αυτό το πέπλο ανελευθερίας δεν καλύπτει μόνο κάποιες φασιστικές ομάδες και απόψεις αλλά απλώνεται καθημερινά σε όλο και περισσότερες σφαίρες του λόγου και της δημόσιας ζωής. Για παράδειγμα υπάρχει πάλι στην Αυστρία η περίπτωση της Elisabeth Sabaditsch-Wolff που καταδικάστηκε για μια σειρά παρουσιάσεων που είχε κάνει σχετικά με την ισλαμική θρησκεία. Όταν ένα αριστερό περιοδικό δημοσίευσε ένα αρνητικό άρθρο για τα όσα είχε πει τότε ασκήθηκε δίωξη εναντίον της με την κατηγορία ότι χρησιμοποίησε ρητορική του μίσους.

«Στην υπόθεση επειδή το δικαστήριο δεν μπορούσε να βρει στοιχεία ενοχής περί ρητορικής μίσους για την Wolff στο τέλος η δικαστής πρόσθεσε την κατηγορία της δυσφήμισης των διδασκαλιών μιας αναγνωρισμένης από το κράτος θρησκείας.

Εδώ να σημειώσουμε ότι η δυσφήμιση προήλθε όταν η Wolff απλά ανέφερε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα και στις παρουσιάσεις της διάβασε από βιβλία και πηγές της συγκεκριμένης θρησκείας. Ούτε το δικαστήριο, ούτε και ο εισαγγελέας την κατηγόρησαν ότι οτιδήποτε είχε πει ήταν αναληθές.»

Ή πάρτε για παράδειγμα τον Δανό Lars Hedegaard, πρόεδρο της δανικού συλλόγου για την ελευθερία του λόγου, ο οποίος καταδικάσθηκε για ρατσισμό και για διάπραξη λόγου μίσους όταν αναφέρθηκε στην σεξουαλική κακοποίηση των γυναικών που συμβαίνει σε ισλαμικές κοινότητες. Ίσως στο Ιράν αν καταγγείλεις την σεξουαλική κακοποίηση των γυναικών αυτό να μην θεωρείτε έγκλημα σκέψης και λόγου, αλλά στας Ευρώπας...

Για όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν θα βρείτε ίχνος κριτικής στα ελληνικά ΜΜΕ που κατά τα άλλα τους ενδιαφέρει τόσο πολύ η ελευθερία του λόγου και εξεγέρθηκαν με απίστευτο δυναμισμό στην περίπτωση «Γέροντα Παστίτσιου». Στο ρεπορτάζ του Βήματος και της Καθημερινής για την 9χρονή καταδίκη του Γκότφριντ Κίσελ δεν υπάρχει το παραμικρό ψήγμα κριτικής ή έστω έκπληξης για την απίστευτη αυστηρότητα της ποινής.

Αυτό συμβαίνει γιατί απλούστατα οι υποστηρικτές του «Γέροντα Παστίτσιου» είναι όψιμοι υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι απλά να επιβάλουν το δικό τους είδος λογοκρισίας. Έτσι για παράδειγμα ο δήθεν φιλελεύθερος Γρηγόρης Βαλλιανάτος, της δήθεν Φιλελεύθερης Συμμαχίας, θα υποστηρίξει το δικαίωμα του 27χρόνου να διακωμωδεί τον Γέροντα Παΐσιο, αλλά όταν Πλεύρης και Ζαφειρόπουλος εκφράζουν την άποψη ότι «η ομοφυλοφιλία είναι διαστροφή», τότε o κ.Βαλλιανάτος τους σέρνει στα δικαστήρια μιας και η άποψη τους δεν του είναι αρεστή.

Τα ίδια ΜΜΕ και οι πολιτικές παρατάξεις που κριτικάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί διαχωρίζει την βία σε καλή και κακή, κρίνοντας τη σύμφωνα με τα πολιτικά κίνητρα των δραστών - κάνουν ακριβώς το ίδιο στο θέμα της λογοκρισίας, κρίνοντας διαφορετικά κάθε φορά βασισμένοι στο ποιος την κάνει και γιατί.

Ήταν μια ευρωπαϊκή κατάκτηση το ότι το κράτος δεν είχε το δικαίωμα να αποφασίζει ποιες απόψεις των πολιτών είναι επιτρεπτές και ποιες όχι. Τα τελευταία χρόνια η λογοκρισία επιστρέφει, με διαφορετικά θύματα αυτή την φορά, μιας και το τι σκεφτόμαστε και γράφουμε περνά σιγά σιγά στις αρμοδιότητες των κρατούντων που ξέρουν για το “καλό” μας τα επιτρεπτά όρια της σκέψης μας. Την επόμενη φορά που κάποιος ευρωλιγούρης κατηγορήσει την Ελλάδα ότι είναι Ιράν, εξηγήστε του ότι είναι άσχετος ή υποκριτής.