Γιατί ο Αντώνης Σαμαράς έχει πλέον πάρει απόφαση να αναμετρηθεί με κάθε κόστος με ό,τι θεωρεί συντεχνία; Ο πρωθυπουργός σίγουρα έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες και αυτό το παραδέχονται όλοι οι συνεργάτες του. Η απόφασή του να γυρίσει σελίδα ήταν δεδομένη. Από τη τη μία, το εκλογικό...
αποτέλεσμα τον υποχρέωσε σε συνεργασία τόσο με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου όσο και με τη ΔΗΜΑΡ του κ. Φώτη Κουβέλη, ενώ από την άλλη σήμανε το «τέλος εποχής» για τον κύκλο της Μεταπολίτευσης. Οι δύο αυτές παράμετροι διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την ατζέντα του. Ο κ. Σαμαράς πιστεύει πλέον ότι τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει μοιάζουν σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο με την εποχή της Θάτσερ .
Οπως είναι γνωστό, η Βρετανίδα πρωθυπουργός είχε πάρει την απόφαση, την οποία και υλοποίησε, να μειώσει τη δύναμη των συνδικάτων και των επαγγελματικών ενώσεων. Ακολούθησαν απεργίες, με σημαντικότερη την απεργία των ανθρακωρύχων, η οποία διήρκεσε έναν ολόκληρο χρόνο, χωρίς όμως αποτέλεσμα, αφού η κυβέρνηση παρέμεινε ανυποχώρητη και τα περισσότερα ανθρακωρυχεία έκλεισαν. Η ήττα του συνδικαλιστικού κινήματος των ανθρακωρύχων άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τις ιδιωτικοποιήσεις πάρα πολλών δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, τη δραστική περικοπή των δημόσιων δαπανών, τη δραματική συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας κ.λπ.
Στα ελληνικά πράγματα οι «ανθρακωρύχοι» που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση είναι σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι τυχαίο ότι στις πολιτικές αναφορές που κάνει ο πρωθυπουργός βάζει από τη μια τον «λαό» και από την άλλη τα οργανωμένα συμφέροντα κάποιας μικρής ομάδας, που στη συνείδηση των πολιτών είναι ταυτισμένα με τα «χρόνια του '81» και της επικράτησης του ΠΑΣΟΚ.
Από τη στιγμή που ο κ. Σαμαράς έχει αποφασίσει να εκφράσει το «κόμμα των νοικοκυραίων», που θεωρεί ότι το «Δημόσιο» και ιδιαίτερα οι συντεχνίες τού έχουν κάνει διαχρονικά τη ζωή δύσκολη πιστεύει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για τη ρήξη.
Αυτός είναι και ο λόγος που η εντολή που έδωσε και σκοπεύει να εφαρμόσει είναι η «μετωπική σύγκρουση» μέχρις εσχάτων με συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου. Μπαλασόπουλου, Σταματόπουλου και ό,τι αυτοί εκφράζουν. Σε ποιοτικές μετρήσεις που φτάνουν στο Μαξίμου καταγράφεται θετικά στη συνείδηση των πολιτών κάθε ενέργεια που δίνει την αίσθηση του «νόμου και της τάξης», την αίσθηση ότι κάποιος έχει αποφασίσει να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Εξάλλου αυτό σηματοδότησε και η δήλωση του κ. Σαμαρά έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, την ώρα μάλιστα που έβρεχε καταρρακτωδώς, ότι «ο ελληνικός λαός έχει κάνει θυσίες. Τεράστιες θυσίες. Και εξαιρέσεις δεν μπορώ να επιτρέψω.
Αλλωστε, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν ανήκουν στις συντεχνίες. Στον λαό ανήκουν, που έχει το δικαίωμα να τα χρησιμοποιεί και όχι να τον ταλαιπωρούν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γι’ αυτό, ας το καταλάβουν όλοι: Τα λάθη του παρελθόντος δεν θα ξαναγίνουν! Καθαρές κουβέντες!» Το μοντέλο «νόμος και τάξη» πάντως, όπως εφαρμόστηκε στην υπόθεση της Βίλας Αμαλίας αλλά και για τους απεργούς του μετρό, πρόκειται να υιοθετηθεί σε κάθε αναμέτρηση στο εσωτερικό, γιατί πλέον στο Μαξίμου πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση κερδίζει πόντους τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Νίκος Ελευθερόγλου Δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου