Οι τρελαμένες ύαινες

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά ζούμε σε μία χώρα που η νομιμότητα είναι το σήμα κατατεθέν της. Τόσο πολύ που οι ύαινες, βέβαιες για το τέλος που τις περιμένει, παίζουν τα ρέστα τους. Τρελαμένες από την αναπάντεχη εξέλιξη, προσπαθούν να ξεσκίσουν όποια σάρκα βρουν στο δρόμο τους. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά μας έλεγαν ότι το καλό στο τέλος κερδίζει. Η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική. Το παιγνίδι το κερδίζει ο πιο... τρελαμένος!


Οι τράπεζες είναι μεν κρατικές, υπό την έννοια ότι λειτουργούν ακόμη λόγω των κρατικών κεφαλαίων, αλλά στο μεταξύ λειτουργούν σαν να πρόκειται για τσιφλίκι. Όχι, δεν δίνονται δάνεια σε επιχειρήσεις που μπορούν να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Δάνεια υπάρχουν μόνο για τους κολλητούς. Για όσους έχουν πρόσβαση στα ρετιρέ της εξουσίας.

Αυτά τα ρετιρέ δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι αν συνεχίσουν να λειτουργούν όπως οι πολιτικάντηδες του 1950, τότε σύντομα θα είναι παρελθόν. Όχι γιατί θα το θέλει μία χούφτα ανθρώπων, αλλά γιατί το καθεστώς θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, όπως συνέβη σε τόσες και τόσες άλλες χώρες που ο λαός ένιωσε την κοροϊδία να τον πνίγει.

Εδώ χρεοκοπημένοι που χρωστάνε σε όποιον μιλάει ελληνικά γράφουν στα παλιότερα των υποδημάτων τους νόμους και αναζητούν παραθυράκια για να βγάλουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα τους σε όποιον ηλίθιο επιμένει να επικαλείται τον Νόμο στη χώρα των Καλάσνικοφ.

Όποιος θέλει βρίζει, συκοφαντεί, απειλεί. Και μπορεί να βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα του. Αρκεί να έχει την... υψηλή πολιτική στήριξη. Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα δούμε πράγματα που δεν τα φανταζόμαστε. Η αποκαλυπτική δημοσιογραφία είχε πάντα μία αχίλλειο πτέρνα: Οι αποκαλύψεις έχουν πάντα μία πηγή. Κι η πηγή εξυπηρετεί τα δικά της και μόνο συμφέροντα. Οι άριστοι δεν είναι άριστοι γιατί αυτός είναι ο αυτοπροσδιορισμός τους...

Η λίστα Λαγκάρντ είναι ένα σύμπτωμα μιας εποχής παλιότερης, όταν το πάρτι ήταν διαρκές και τα βαλιτσάκια άλλαζαν χέρια με χαρακτηριστική ευκολία. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι πιο σοβαρά. Διότι τις ανομίες του 2012 δεν μπορούν να τις κάνουν τόσοι πολλοί. Μόνο λίγοι. Μόνο εκείνοι που αγγίζουν την καρδιά του συστήματος. Ανεξάρτητα από το ποιο προφίλ πουλάνε οι ίδιοι.

Οι ύαινες έχουν βγει στο δρόμο και δείχνουν ξεδιάντροπα το πρόσωπό τους. Σε άλλη χώρα θα ήταν ήδη πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Εδώ μπορούν ακόμη να μπαίνουν με άνεση στα γραφεία των πολιτικών κομμάτων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά προετοιμάζονται για την επόμενη ημέρα, αξιοποιώντας τα χρήματα που άρπαξαν από την προηγούμενη περίοδο σε νέες δραστηριότητες, όπως τράπεζες και μέσα ενημέρωσης. Ποιος είπε ότι δεν ζούμε την μέρα της Μαρμότας; Ποιος είπε ότι μία υπόθεση τύπου Τράπεζας Κρήτης δεν θα μας απασχολήσει άλλη φορά στο μέλλον; Ποιος είπε ότι δεν θα πέσει άλλη κυβέρνηση λόγω των στενών της σχέσεων με τους σκοτεινούς κύκλους της παραοικονομίας;

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr