Η δύσκολη οικονομική συγκυρία και τα αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα ήταν εκείνα που λύγισαν έπειτα από 49 χρόνια ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα αυθεντικά στέκια της πόλης, όπου χαλάρωνε μετά τις προπονήσεις και η θρυλική ομάδα μπάσκετ του Παγκρατίου της περιόδου 1985-1995.
«Μια ημέρα είχα μπει πίσω από τον μπουφέ επειδή έλειπε μια κοπέλα με άδεια. Εκεί που καθόμουν πειραματιζόμουν και μου ήρθε η ιδέα να ανακατέψω στο μίξερ τον καφέ με διαφορετική δοσολογία. Αυτό ήταν! Ο πρώτος φραπέ α λα Λέντζος σερβιρίστηκε και από τότε έγινε ανάρπαστος» εξηγεί σε παλαιότερη συνέντευξή του ο Δημήτρης Βακόνδιος, ιδιοκτήτης του καφέ, ο οποίος φέρει και τον τίτλο του... εφευρέτη του φραπέ.
Μάλιστα, όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, η ανακάλυψή του ήταν αποτέλεσμα ενός τυχαίου πειράματος στην Εκθεση Θεσσαλονίκης του 1957, πολύ πριν αυτή χάσει την αλλοτινή της λάμψη. Ο νεαρός τότε κ. Βακόνδιος εργαζόταν στο εκθεσιακό περίπτερο της Νεστλέ και σε μια στιγμή πλήξης ήρθε η έμπνευση που έμελλε να γεννήσει το αγαπημένο ρόφημα των Ελλήνων! «Λέω, δεν φτιάχνω έναν κρύο νεσκαφέ στο σέικερ που προορίζεται για το κακάο, να δω τι θα βγει; Μου λέρωσε το κοστούμι, αλλά έτσι γεννήθηκε ο φραπέ! Από την αρχή ο κόσμος τον είδε σαν αναψυκτικό. Λέγανε: η μπίρα είναι μισό ποτήρι αφρός και κοστίζει 8 δραχμές. Αυτός ο καφές είναι επίσης μισός αφρός, αλλά κοστίζει 7 δραχμές» είχε πει ο ίδιος.
Εκτοτε τα σέικερ «πήραν φωτιά», με τον φραπέ να κερδίζει όλο και περισσότερο τις προτιμήσεις των Ελλήνων, φτάνοντας να χαρακτηριστεί «εθνικό προϊόν» και να βγει ακόμη και από τα σύνορα της χώρας. Ο φραπέ α λα Λέντζος όμως είχε πάντα κάτι διαφορετικό. Ο αστικός μύθος, μάλιστα, ήθελε ακόμα και... αβγά, μπέικιν πάουντερ ή κρέμα γάλακτος να επιστρατεύονται για την παρασκευή του, σε μια προσπάθεια να εξηγηθεί η σαρωτική επιτυχία του αφρού του. Σύμφωνα με τον «πατέρα» του φραπέ πάντως, το μυστικό βρίσκεται απλά στην έξτρα δόση καφέ.
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου