Χτες μου ζητούσες γνώμες και βοήθεια. Σήμερα χάθηκες. Κι όταν σε βρήκα μούπες μαγκωμένος «περίμενα ακόμα χειρότερα». Μα τι περίμενες; Να αρχίσουν να μας εκτελούν στις πλατείες; Να ζητήσει η τρόικα να δώσει ένα νεφρό κάθε οικογένεια;
Δεν χρειάζεται. Πεθαίνουμε μόνοι μας στην Ελλάδα, κι αύριο θα πεθαίνετε κι εσείς, πέφτοντας από τις ταράτσες ή υποκύπτοντας στην καταστροφή του συστήματος υγείας ή στη στεναχώρια μας. Το μέλλον μας το περιγράφουν τα παιδιά της Νίκαιας που ζωγραφίζουν μαύρο τον ήλιο. ‘Όπως όμως οι καρκινοπαθείς, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι τελειώνει η Κύπρος και η Ελλάδα....
Υπάρχει, ξέρεις, μια στιγμή στην ιστορία των ανθρώπων και των εθνών που η ήρα χωρίζεται από το στάρι, πρέπει να αποφασίσεις με ποιόν θα πάς και ποιόν θα αφήσεις. Σήμερα ήρθε αυτή η στιγμή. ‘Η πας με τον Τσολάκογλου, με τις κυβερνώσες δηλαδή δυνάμεις σε Κύπρο και Ελλάδα, ή βγαίνεις στο βουνό και φωνάζεις το ‘Όχι. Το ενδιάμεσο τι νόημα μπορεί να έχει; Να καταλήξεις ένας περιφερόμενος καραγκιόζης, σαν τον αρχηγό της ΔΗΜΑΡ και τόσους ακόμα γελοίους; Στάπα και χθες. Στην κατάσταση που βρίσκεται ο ελληνικός λαός χρειάζεται η κραυγή του Κολοκοτρώνη, του ΕΑΜ, της ΕΟΚΑ: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
Τρία χρόνια μετά την εξαπόλυση του πολέμου κατά του ελληνικού λαού, έκανε επιτέλους σήμερα μια δήλωση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Κάρολος Παπούλιας χαρακτηρίζοντας «μη ανεκτή» και «επιλεκτική» την «απόφαση της ΕΕ» για την Κύπρο, απόφαση που πήραν, προκλητικότατα, ανήμερα της εθνικής γιορτής. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Η απόφαση αυτή φέρνει βέβαια φαρδιά πλατιά τις υπογραφές της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης – οι αποφάσεις του Eurogroup λαμβάνονται ομόφωνα.
Αν η Κύπρος εφαρμόσει αυτή την απόφαση θα καταστραφεί σε πολύ συντομότερο χρονικό διάστημα από την Ελλάδα. Δεν σώζονται πια οι τράπεζες. Δεν έχει νόημα να συνάπτει δάνεια η Κύπρος για να τις σώσει, καθιστάμενη «αποικία χρέους», υποχρεωμένη να εξυπηρετεί μη βιώσιμο χρέος. Και θάναι μεγάλο έγκλημα να διατεθούν σε αυτό το σκοπό εθνικοί πόροι που θα χρειαστούν για την επιβίωση του ελληνικού κυπριακού λαού.
Μούπες χτες ότι πολλοί με λέγατε κάπως ιδιόρρυθμο, αλλά δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Προειδοποίησα όντως, το 2008, στο βιβλίο μου «Η Κύπρος σε παγίδα» ότι η διάσπαση της κυπριακής κεντροαριστεράς και η ανατροπή Παπαδόπουλου προς όφελος της Αγγλίας, η διάσπαση «εθνικού» και «κοινωνικού», θα οδηγήσει σε μεγάλη οικονομική και κοινωνική καταστροφή σε Κύπρο και Ελλάδα. Η καταστροφή ήρθε. Προειδοποίησα ότι το Μνημόνιο θα καταστρέψει την Ελλάδα τρεις μήνες προτού καν έρθει το Μνημόνιο και αυτό συμβαίνει. Προειδοποίησα ότι μια μεγάλη παγίδα βρίσκεται πίσω από τα πετρέλαια, το Ισραήλ (και την «ΑΟΖολογία» στην Ελλάδα) και ότι για το 90% των χωρών που βρήκαν πετρέλαια απεδείχθησαν κατάρα, όχι ευλογία. Μου λέγατε ότι έχω πολύ περίεργες απόψεις, ότι βρήκατε ένα σπουδαίο σύμμαχο κατά της Τουρκίας στο Ισραήλ και το κλειδί του υπερπλουτισμού με τα πετρέλαια. Καλύτερα με τους πλούσιους και δυνατούς, παρά με τους φτωχούς Παλαιστίνιους, μου λέγατε, καθώς διασκορπίζατε το πολιτικό κεφάλαιο της Κύπρου, επικαλούμενοι αυτό που εγώ ονομάζω «Θουκυδίδη των λαμογίων». Περισσότερο θα σεβόταν την Κύπρο και την Ελλάδα ο Νετανιάχου, καλύτερες σχέσεις θα φτιάχναμε με το Ισραήλ, αν οι κυβερνήσεις και πολιτικές μας δυνάμεις σέβονταν περισσότερο τη δική τους και την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Που βρίσκεστε τώρα; ‘Όχι μόνο θα σας πάρουν τα πετρέλαια, αλλά ήδη σας εκβιάζουν, προτού προλάβει να στεγνώσει το μελάνι του Eurogroup, να «λύσετε» το κυπριακό πριν διανοηθείτε να ασχοληθείτε με τα κοιτάσματα. Θα σας πουν αύριο «πεινάτε, χρειάζεστε τα πετρέλαια, λύστε επιτέλους το ρημάδι το κυπριακό να σας δώσουμε κάτι». ‘Οσο για τον Νετανιάχου μεταβλήθηκε τώρα στον καλύτερο σύμμαχο της Τουρκίας.
Ποτέ στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδας και της Κύπρου, δεν είχαμε τόσο άσχημες σχέσεις με όλα ταυτόχρονα τα διεθνή κέντρα ισχύος, ποτέ η εικόνα μας δεν ήταν τόσο άσχημη διεθνώς. Μη μαχόμενοι δεν βελτιώνουμε τις διεθνείς μας σχέσεις. Αφήνουμε ανενόχλητες και αναπάντητες τις διεθνείς επιθέσεις εναντίον μας, δεν βρίσκουμε συμμάχους γιατί δεν δίνουμε καμιά μάχη.
Δεν χαίρομαι καθόλου, όπως καταλαβαίνεις, γιατί «επιβεβαιώνομαι». Δεν υπάρχει καμιά χαρά στον ρόλο της Κασσάνδρας, που δεν μπόρεσε να σώσει τελικά ούτε την πόλη της, ούτε τη λευτεριά της, ούτε και τη ζωή της – από το μαχάιρι της Κλυταιμνήστρας πήγε. Δεν επιβεβαιώνομαι γιατί είμαι πιο έξυπνος από σας, αλλά γιατί φαίνεται ότι διέβλεψα τις πραγματικές προθέσεις των εχθρών μας και το στρατηγικό σχέδιο που υπήρχε πίσω από το «σχέδιο Ανάν», την «Αρπαγή της Κύπρου», πίσω από την ανατροπή Παπαδόπουλου και πίσω από τις απατηλές ψευτοφιλίες. Το αναλυτικό μοντέλο επβεβαιώνεται, όχι εγώ και το μοντέλο είναι ότι επιχειρείται η καταστροφή του ελληνικού χώρου, όπωφς και της Ευρώπης.
Δεν θέλατε να το πιστέψετε, θέλατε να νομίζετε ότι ζείτε στον «καλύτερο δυνατό κόσμο», ακόμα κι όταν δίπλα σας, το ένα μετά το άλλο, τα κράτη διαλύονταν, όταν εισέβαλαν στον Λίβανο, όταν κατέστρεφαν τη Λιβύη και λυντσάριζαν γελώντας τον Καντάφι, όταν κατέστρεφαν τη Συρία. Δεν σας άρεσε να διεξάγετε τον πόλεμο που σας κήρυξαν και γι’ αυτό σας έπιασαν στον ύπνο, παρόλο πούταν, τόσο καιρό, φανερό τι σας ετοίμαζαν. Προτιμάτε να μιλάτε μόνο για την Τουρκία, γιατί δεν θέλετε να τα χαλάσετε με τις άλλες ισχυρότατες δυνάμεις που επιβουλεύονται το νησί. Θέλουμε να είμαστε σπουδαίοι εθνικόφρονες, αλλά στηριζόμενοι πάντα σε κάποιον νταβατζή. Οι απαιτήσεις όμως όλων των νταβατζήδων είναι μεγάλες, θα έλεγα απεριόριστες, ιδίως όταν δεν βρίσκουν αντίσταση.
Ακόμα και σήμερα, δεν έχετε καν ζητήσει να παραιτηθεί αυτός ο φοβερός Αναστασιάδης, που πρόλαβε, δεκαπέντε μέρες μετά την εκλογή του να καταστρέψει τη χώρα. Του επιτρέπετε ακόμα να κυκλοφορεί ελεύθερος στο νησί, αντί να απαγορεύσετε ακόμα και στο αεροπλάνο του να επιστρέψει στην Κύπρο.
Τώρα, μια λύση έχετε. Να πάτε σε σπαρτιάτικο μοντέλο πολεμικής οικονομίας, «πολεμικού κομμουνισμού». Μαζεύτε τα τζιπ και όλα τα υπόλοιπα τεκμήρια του νεοπλουτισμού και της κατανάλωσης και καύτε τα, ή φτιάξτε ένα μεγάλο μνημείο για το τραπεζικό μοντέλο που κατέρρευσε. Κυττάξτε να επιβιώσετε, γίνετε μια γροθιά όλοι μαζί, οργανώστε μια πολιτική και επικοινωνιακή αντεπίθεση σε όλη την Ευρώπη, ετοιμαστείτε να εκδώσετε νέο μέσο πληρωμής, αλλά μην πάρετε εσείς την πρωτοβουλία να φύγετε από το ευρώ ή την ΕΕ, εξαντλήστε κάθε περιθώριο με τη Ρωσία κα την Κίνα. Χρησιμοποιείστε όλα τα θεσμικά μέσα που διαθέτετε στην ‘Ενωση. Στάπα και χτες αναλυτικά.
Μου παραπονιέστε για τους Ρώσους. Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στους Ρώσους, αλλά δεν έχω και καμία στους δικούς μας. Δεν έχω πεισθεί ότι ο κ. Σαρρής πρότεινε κάτι σοβαρό στη Μόσχα. Και φαντάζομαι ότι ο κ. Πούτιν δεν φλέγεται από ενθουσιασμό να βοηθήσει έναν Πρόεδρο που εξελέγη υποσχόμενος να δώσει την Κύπρο στο ΝΑΤΟ και τα πετρέλαια στο Ισραήλ. Πιο λογικό μου φαίνεται να πάει να τα πάρει απευθείας από το Ισραήλ και μάλλον αυτό έκανε η ΓΚΑΖΠΡΟΜ! Ούτε ο κ. Αναστασιάδης έχει ως αποστολή να φέρει τη Ρωσία στην Κύπρο, η αποστολή του είναι να τη διώξει και δεν το έκρυψε, το διατυμπάνιζε στη Μοντ προεκλογικώς.
Είναι αλήθεια ότι η Ρωσία έχει μερικές φορές τους «τρόπους» της αρκούδας και μόνο άγνωστες δεν της είναι οι έννοιες του κυνισμού και της προδοσίας. Θάπρεπε, το πιστεύω όχι μόνο γιατί είμαι ‘Ελληνας, να παίξει πιο ενεργό ρόλο, προς πολύ ζωτικό δικό της συμφέρον στην Κύπρο και την Ελλάδα, ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι δικές μας ηγεσίες. Και ο Χίτλερ που χρονοτρίβησε στα Βαλκάνια προτού επιτεθεί στη Ρωσία και ο Τσώρτσιλ που έκανε το ίδιο προτού εξαπολύσει τον ψυχρό πόλεμο, είχαν βαθύτερη κατανόηση από το Κρεμλίνο της στρατηγικής σημασίας του ελληνικού χώρου. Μπορεί να ήταν Ρώσος ο Κουτούζωφ, το ρωσικό πνεύμα όμως συνήθως νοιώθει πιο άνετα με τον Σουβούρωφ.
Αλλά πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι όλες σχεδόν οι προσπάθειες ελληνορωσικής προσέγγισης μετά τον ψυχρό πόλεμο ναυάγησαν βασικά από τη βαθιά, προδοτική εξάρτηση των ελληνικών πολιτικών ελίτ από τους Αμερικανούς (S300, ενεργειακή και εξοπλιστική προσέγγιση Καραμανλή, επιθέσεις Παπανδρέου κατά Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης). Ο ‘Αντρος Κυπριανού και ο Γιώργος Λιλλήκας περιμένουν ακόμα τις επιστολές Αναστασιάδη προς Πούτιν και μάλλον θα τις περιμένουν για πάντα. Ας κάνει η Κύπρος το βήμα και μετά ας κατηγορήσουμε τη Ρωσία ότι δεν ανταποκρίνεται. Το κυπριακό κράτος απειλείται με διάλυση σε εβδομάδες ή σε μήνες. ‘Όχι το ρωσικό. Με τους Κινέζους επίσης τι έγινε;
Δεν μπορώ πια, ομολογώ, να ακούω αηδίες, Τι δούλεμα είναι αυτό με τις 100.000 ευρώ πάλι; Θα τις πάρουνε αυτές, αλλά δεν θα έχουν μετά δουλειά, σύνταξη, περίθαλψη και χώρα; Τι θα τις κάνουν τις 100.000; Θα τις πάρουν να φύγουν να ψάχνουν για καμμιά δουλειά γκαρσονιού Κύριος οίδε σε ποια ήπειρο του πλανήτη μας;
Θάχα κι άλλα να σου γράψω αλλά τι νόημα έχει. Τα ξέρεις, στην Ελλάδα ζεις, έχεις την εμπειρία του Μνημονίου. Με την Κύπρο θάναι πολύ χειρότερα και πολύ πιο γρήγορα τα πράγματα. Στην πραγματικότητα δεν έχω να σου πω παρά τρία τιμημένα γράμματα: ΟΧΙ.
Aθήνα, 25 Μαρτίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου