Η ώρα να βγουν μπροστά οι επιφανείς Ενωσίτες!

του Χρήστου Σωτηρακόπουλου

Ο Νίκος Πανταζής που ταξίδεψε μαζί με την ΑΕΚ, όταν προπονητής ήταν ακόμη ο αείμνηστος Μπράνκο Στάνκοβιτς, το 1972 στο Λίβερπουλ για ένα ματς του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, είμαι βέβαιος έκλαιγε σαν παιδί, όχι μόνο για το μοιραίο που συνέβη αλλά κυρίως γιατί η επόμενη μέρα μοιάζει ακόμη πιο ζοφερή! ...

Για να βρούμε τι φταίει, πρέπει να πάμε πίσω μία εικοσαετία. Από τη μέρα που ο Μελισσανίδης με τον Καρρά μεταβίβασαν την ΑΕΚ στον Μιχάλη Τροχανά, ξεκίνησε ο δρόμος προς τον κατήφορο. Οι κόντρες με τον Μπάγεβιτς, η ENIC η καταλήστευση από τον Ψωμιάδη, και το μεγάλο έγκλημα το 2003 με την κατεδάφιση της Νέας Φιλαδέλφειας. Μία απόφαση όνειδος που βαρύνει αποκλειστικά τον Γιάννη Γρανίτσα και που συρρίκνωσε στη δεκαετία που μεσολάβησε το σύλλογο. Και αγωνιστικά και από πλευράς δημιουργίας νέων οπαδών αφού το «Νίκος Γκούμας» με την σκεπαστή και με την καυτή του ατμόσφαιρα είχε την ικανότητα να λειτουργεί συσπειρωτικά!

Η πανστρατιά του 2004 υπό την ομάδα του Νικολαίδη με το φιλί της ζωής με την ένταξη στο άρθρο 44 θα μπορούσε να έχει διαφορετική έκβαση για την ΑΕΚ αν δεν άρχιζε ο εμφύλιος πόλεμος. Και στους εμφυλίους δεν βγαίνουν νικητές παρά μόνο ηττημένοι. Τα όποια λάθη έγιναν τότε αφορούν τις τεράστιες αρμοδιότητες που δόθηκαν στον Φερέρ και το ότι ξέφυγε η διοίκηση από το σχέδιο που είχε χαράξει κυνηγώντας αυτό που ο ίδιος ο Ντέμης χαρακτήριζε ως εφήμερη χαρά: ένα πρωτάθλημα. Το οποίο θα είχε πάντως κατακτήσει αν δεν συνέβαινε με την υπόθεση Βάλνερ το 2008 η αρπαγή του εις βάρος της Ενωσης. Από τη στιγμή εκείνη μέχρι το μοιραίο απόγευμα της 21ης Απριλίου του 2013, η ταχύτητα προς τον κατήφορο ήταν με σπασμένα φρένα.

Φυσικά τα λάθη του περασμένου καλοκαιριού ήταν πάμπολλα. Δεν έγινε σχεδιασμός η απούσα διοίκηση δεν έκανε τα αυτονόητα, δηλαδή να κρατήσει ελάχιστους έμπειρους όπως τον Καφέ και τον Γεωργέα, ενώ η μαζική αποχώρηση σημαντικών μονάδων όπως ο Δέλλας και ο Λυμπερόπουλος αποψίλωνε το ρόστερ. Η πρόσληψη του Βαγγέλη Βλάχου αποδείχτηκε λανθασμένη και αντί να φτιαχτεί μία ομάδα που όλοι αντιλαμβάνονταν πως θα πάλευε να σωθεί άρα χρειαζόταν να έχει πάνω απ όλα γερή άμυνα, έγιναν προσθήκες μετριότατων παικτών στην επίθεση όπως ο Φουρτάδο!

Η άφιξη του Λίνεν και κάποιες καλές προσθήκες, έκαναν την ομάδα να μαζέψει βαθμούς ωστόσο η ζημιά ουσιαστικά είχε γίνει. Ένα άλλο τεράστιο λάθος ήταν το παραμύθι με τον Βιντιάδη. Λειτούργησε ως ασπίδα για κάποιους και ως διάθλαση των προβλημάτων. Η Ένωση εν τω μεταξύ αν και στοχοποιημένη από την αρχή της σεζόν έμεινε με μηδενικές συμμαχίες πλήρως απροστάτευτη στα υψηλά κλιμάκια και στο τέλος πια δεν είχε τρόπους αντίδρασης. Η ντροπιαστική εικόνα με την εισβολή στο γήπεδο στο ματς με τον Πανθρακικό της έκανε ακόμη μεγαλύτερη ζημιά και έτσι ότι συνέβη στο Περιστέρι απλά έβαλε τη σφραγίδα στο πιστοποιητικό θανάτου!

Ο υποβιβασμός δεν είναι το τέλος. Είναι ένα επίπονο βίωμα, αλλά η ΑΕΚ άντεξε στο παρελθόν σε δύσκολες καταστάσεις. Ίσως να είναι το δυσκολότερο μονοπάτι που της έλαχε πλην όμως ο κόσμος της αγαπά και στηρίζει τον Δικέφαλο Αετό γιατί είναι ιδέα .Η ΑΕΚ δεν βασίστηκε ποτέ στους τίτλους για να προσελκύσει οπαδούς. Ήταν και είναι μία μυσταγωγία, στην οποία όπως σε κάθε θρησκεία, οι πιστοί μυούνται χωρίς πολλές ερωτήσεις και ενστάσεις ! Για αυτό και επιμένω πως το γκρέμισμα του γηπέδου της στη Νέα Φιλαδέλφεια, της κόστισε πιο πολύ και από την έλλειψη τίτλων.

Η επόμενη μέρα θα είναι ζοφερή έτσι και αλλιώς. Ο ανώνυμος κόσμος θα είναι εκεί, δίπλα στην ομάδα σε όποια κατηγορία και να παίζει. Όμως τώρα πια οφείλουν οι επιφανείς Ενωσίτες να βγουν μπροστά. Και η απουσία τους πια δεν θα έχει την παραμικρή δικαιολογία!