Οι αδελφοί της κυρίας Ιγγλέζη

Tου Στεφανου Κασιματη  Διέλαθε της προσοχής μας, αλλά αξίζει τον κόπο να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο κατά μία εβδομάδα. Θα το κάνουμε για να διαβάσουμε τη δήλωση που έκανε η κ. Αικατερίνη Θεοδώρου Ιγγλέζη, μετά την επίσκεψή της στις φυλακές Διαβατών, όπου είχε την τιμή να συναντήσει τους δύο κρατουμένους, με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, για την καταδρομική επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής τον περασμένο Φεβρουάριο... Παραθέτω αυτολεξεί τη δήλωση της περί ης ο λόγος κυρίας, η οποία τυγχάνει βουλευτίνα Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ: «Εκφράζω την αμέριστη (sic) συμπαράστασή μου στους δύο αγωνιστές αδελφούς (sic) μου που με στημένες κατηγορίες βρίσκονται πολιτικοί κρατούμενοι (sic) στις φυλακές Διαβατών γιατί συμμετείχαν σε ένα κίνημα που υπερασπίζεται τη ζωή, τον τόπο του και το μέλλον των παιδιών του». Η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε επίσης ότι το φρόνημα των κρατουμένων «παραμένει υψηλό», όπως και των υπόλοιπων κατοίκων της Χαλκιδικής που «δεν υποκύπτουν στις προσπάθειες της τρικομματικής κυβέρνησης να κάμψει και να ποινικοποιήσει το κίνημα ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής από τους χρυσοθήρες». Απέδωσε, δε, την προφυλάκιση των δύο στην πρόθεση του κράτους «να μπορεί να εκβιάσει το κίνημα». Αμέριστη, λοιπόν, η συμπαράσταση της κυρίας βουλευτίνας στους αδελφούς «πολιτικούς κρατούμενους». Συγγνώμη, πάμε καλά; Αδελφοί της μπορεί να είναι - δεν ξέρω τα οικογενειακά τους κι ούτε μου πέφτει λόγος. Από πού κι ως πού, όμως, είναι «πολιτικοί κρατούμενοι» οι δύο κατηγορούμενοι για την επίθεση στις Σκουριές, όταν εισαγγελέας και ανακριτής έκριναν, βάσει του ποινικού νόμου, ότι πρέπει να κρατηθούν; Δέχομαι ότι, σε τούτη τη χώρα, η διάκριση μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας δεν είναι πάντα ερμητική. Η δημοκρατία μας είναι όντως προβληματική. Από τη στιγμή, όμως, που δεχόμαστε ότι υπάρχουν «πολιτικοί κρατούμενοι» αναλόγως του πολιτικού συμφέροντός μας, αμφισβητούμε ευθέως την ύπαρξη του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό ακριβώς δεν πράττουν διάφοροι αναρχικοί των Εξαρχείων, όταν μουντζουρώνουν τους τοίχους χαρακτηρίζοντας «πολιτικούς κρατουμένους» κάποιους τύπους που συνελήφθησαν να μπουκάρουν με καλάσνικοφ σε τράπεζες; Το ίδιο δεν ισχυρίζονται για τους εαυτούς τους και τα «παιδιά» της ληστείας στον Βελβεντό Κοζάνης; (Ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι παράδοξο ότι οι Αμερικανοί δεν αντιμετωπίζουν ως «παιδί» τον Τσερνάεφ, τον επιζήσαντα βομβιστή της Βοστώνης, ο οποίος δεν είναι καν είκοσι ετών;). Αραγε, αυτό να εννοεί ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας, όταν λέει ότι -όπως είπε προχθές σε παρουσίαση βιβλίου- ότι «μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι απλή αλλαγή διακυβέρνησης»; Αυτό εννοεί όταν μιλά για «αλλαγή καθεστώτος»; Εννοεί ότι θα το κάνουμε «γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια» και μετά βλέπουμε; Προφανώς, ειδάλλως και την κ. Ιγγλέζη και διαφόρους άλλους ιδιόρρυθμους στο κόμμα του θα τους μάζευε. Ομως, είτε δεν μπορεί να το πράξει είτε δεν θέλει. Το πιθανότερο είναι να ισχύουν και τα δύο: ούτε μπορεί ούτε θέλει και την αδυναμία του επιχειρεί να την αναδείξει ως φιλοτιμία. Ο Αλέξης πορεύεται, ελπίζοντας ότι αυτό το εκρηκτικό συνονθύλευμα του οποίου ηγείται δεν θα σκάσει στα χέρια του. Στα παλιά του τα παπούτσια αν θα σκάσει στα χέρια όλων μας - σε τελευταία ανάλυση, το ίδιο έπαθε ο Σάββας Ξηρός και ακόμη είναι μια χαρά, εξόδοις του Δημοσίου... Ασε μας καημένε! «Ενώ η εικόνα της κοινωνίας μας για την κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι σε μεγάλο ποσοστό αρνητική, ταυτόχρονα οι πολίτες σέβονται τον θεσμό του πανεπιστημίου και ζητούν τη βοήθεια του». Αυτά τα ωραία είπε ο δικός μου: ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, ο πρύτανης, ο ηθοποιός, ο επιστήμων, ο φιλόσοφος, ο άνθρωπος, ο καλλιτέχνης. Τα είπε, κατά την παρουσίαση των αποτελεσμάτων δημοσκοπήσεως που χρηματοδοτήθηκε από το Καποδιστριακό. Προκύπτει εξ αυτής ότι ένα 68% κρίνει κακή και μέτρια την κατάσταση της ανωτάτης εκπαίδευσης στη χώρα, ενώ το 83,5% πιστεύει ότι το πανεπιστήμιο θα πρέπει «να παρεμβαίνει πιο ενεργά» στα κοινωνικά δρώμενα. Ως εκ τούτου: Θεοδόση, άσε τις πολιτικούρες και κάτσε να γράψεις κανένα θεατρικό να διασκεδάσουμε. Κανένα μιούζικαλ, βρε παιδάκι μου, κάτι ανάλαφρο... Από τον βυθό Λοιπόν, κλείνουμε τη μύτη και καταδυόμαστε βαθιά, όσο πιο βαθιά γίνεται ώστε να φθάσουμε τον βυθό, εκεί όπου μαζεύονται λάστιχα, κονσέρβες, μπουκάλια, σιδερικά πάσης φύσεως, ξοφλημένοι πολιτικοί κ.λπ. Προ ημερών, ένας φουκαράκος τέως της Ν.Δ., ένα περίτριμμα του πολιτικού συστήματος, ανακοίνωσε -το πουλάκι μου- ότι κάνει κόμμα. Ουδείς του έδωσε σημασία - είτε το έκανε είτε δεν τον έκανε, ένα και το αυτό. Πέρασαν μερικές ημέρες και χθες, από τον άλλο κόσμο, ήλθε η αντίδραση ενός Παναγιώτη Ψωμιάδη (ποιος να είναι αυτός;), ο οποίος χαιρέτισε με ανακοίνωσή του την ίδρυση αυτού του πράγματος! Το γεγονός είναι αδιάφορο. Εντούτοις το σημειώνω, διότι γνωρίζω ότι ορισμένους απασχολεί πολύ σοβαρά το ερώτημα αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και υποθέτω ότι η καταγραφή του γεγονότος ενδέχεται να τους είναι χρήσιμη...