Παιδεραστές και αποδομητές

του Φαήλου Κρανιδιώτη 

Σε τι διαφέρουν και σε τι μοιάζουν οι παιδεραστές διδάσκοντες πάσης βαθμίδας της εκπαίδευσης και οι «γενίτσαροι» αποδομητές;

Η βασική διαφορά είναι ότι τους πρώτους, αν τους είχαμε πάρει χαμπάρι εξαρχής, δεν θα τους προσλαμβάναμε να τους πληρώνει ο λαός. Τους δεύτερους, όμως, ενώ ξέρουμε πολύ καλά τι καπνό φουμάρουν και τα μισελληνικά χούγια τους, τους βάζουμε στο μισθολόγιο και τους εξασφαλίζουμε λαμπρή καριέρα. Τους δε πρώτους, μόλις τους τσακώσουμε να αποπλανούν ανήλικα, τους διαπομπεύουμε και τους στέλνουμε στην «ψειρού» να παίζουν τις λίλιζες με τον Μπάμπη τον Σουγιά και τον Χασάν τον δουλέμπορο. Τους δεύτερους τους κάνουμε πανεπιστημιακούς και βουλευτές.

Και στη μία και την άλλη περίπτωση έχουμε βάλει λύκους να φυλάνε τα πρόβατα, την ανύποπτη νεότητα της χώρας. Οι παιδεραστές σοδομίζουν και διαφθείρουν σώματα, οι αποδομητές, ψυχές. Παίρνουν στα χέρια τους καθαρά μυαλά, άσπιλες συνειδήσεις, «σφουγγάρια» για γνώση και εμπειρίες και τα σέρνουν στον απέραντο κοπρώνα των σωματικών ή ιδεοληπτικών διαστροφών τους. Κατά το Σύνταγμα, να το ξαναπούμε, ο σκοπός της Παιδείας -κάθε βαθμίδας- είναι η εθνική, ηθική και θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των Ελληνοπαίδων. Δεν λέει πουθενά ότι σκοπός της είναι να κάνει τα σεξουαλικά ή ιδεολογικά κέφια του ο πάσα ένας, διδάσκων ή διδάσκουσα.

Το κράτος -ως το οργανωμένο έθνος- έχει, λοιπόν, αποφασίσει απ’ όταν πήγαμε τα μεμέτια, σπρώχνοντας με το ντουφέκι και το σπαθί, πίσω στην Ασία, τι ανθρώπους θέλει να ανατρέφει. Το λέει καθαρά ο καταστατικός χάρτης. Ο λαός θέλει και έχει αποφασίσει η Παιδεία να βγάζει Ελληνες. Οχι Ουζμπέκους, όχι μηδενιστές, όχι γενίτσαρους, αναρχικούς, σταλινικούς, ναζί ή αφασιακά ανδράποδα. Ελληνες. Και η Ιστορία και η διδασκαλία της είναι βασικό εργαλείο για να ανατρέφεις Ελληνες. Δόξα τω Θεώ, έχουμε πολύ πράγμα, να δίνουμε και ρέστα, για να είναι περήφανη όλη η Ανθρωπότητα για όσα κάναμε από τα βάθη της Αρχαιότητας ως και σήμερα, με τα τεράστια προτερήματα και ελαττώματά μας.

Οταν δε βγει στη φόρα ο παιδεραστής ή η παιδεράστρια, η αντίδραση του κοινωνικού σώματος είναι μονομπλόκ. Πλήρης κοινωνική απομόνωση με βδελυγμία και παλλαϊκή απαίτηση για την αυστηρότερη δυνατή τιμωρία. Συνήθως χρειάζεται ισχυρή αστυνομική δύναμη, για να μη λιντσάρουν οι φίλοι, οι συγγενείς και αγανακτισμένοι πολίτες, το κτήνος που πάει με τις χειροπέδες να αντιμετωπίσει ενώπιον της Δικαιοσύνης τις συνέπειες των πράξεών του.

Οι διεστραμμένοι/ες της Παιδείας, όμως, τη... βγάζουν ζάχαρη. Περιφέρονται στα ΜΜΕ και συζητούν μαζί τους οι δημοσιογράφοι, συχνά ομοϊδεάτες τους, στα σοβαρά την ασέλγειά τους σε βάρος της Ιστορίας, της εθνικής ταυτότητας, των μαθητών και φοιτητών. Με βαθιά επιστημοσύνη φτύνουν πάνω στη μνήμη των ηρώων μας, στη Γενοκτονία του λαού μας στη Μικρά Ασία, πάνω στο αίμα των πατεράδων και παππούδων μας, πάνω στα ερείπια των καμένων και λεηλατημένων χωριών, εκκλησιών και μνημείων μας. Με στιλ και χάρη κοπρίζουν την ιδεολογική διαστροφή τους στο κοινωνικό σώμα, και ιδίως στη νεολαία, και κάθε μήνα περνάνε από το ταμείο να πάρουν και τον μισθό τους.

Τους προστατεύουν η «πολιτική ορθότητα» και η συμμορία των αυτομόλων, που υποδύονται τα τελευταία τριάντα τόσα χρόνια την «πνευματική ελίτ» της χώρας. Φουλαράτοι ψευτοπροοδευτικοί αεριτζήδες, αλληλοπροωθούμενοι, δικτατορίσκοι στο βαθύ σκότος του αριστερίστικου πνευματικού ολοκληρωτισμού. Το ότι έχουν περίεργα γούστα, πνευματικά αντίστοιχα και το ίδιο αποκρουστικά με τα σωματικά γούστα των παιδεραστών, θα ήταν δικό τους θέμα, αν αφορούσε το κρεβάτι τους και μόνο συναινούντες ενήλικες. Εδώ όμως δεν μιλάμε για κρεβάτι αλλά για την Παιδεία και κυρίως για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, εκεί που ανατρέφονται ηθικά και πνευματικά οι νέες γενιές των Ελλήνων. Μιλάμε για περίεργους τύπους και περίεργες κυρίες που κάνουν το βίτσιο τους με έξοδά σου, μνημονιακέ πετσοκομμένε μου Ελληνα. Κερασμένα από σένα, από το υστέρημά σου, είναι όσα ξερνούν κάθε τόσο στην κοινωνία όλα αυτά τα καλοδικτυωμένα φυντάνια με τις αγνές και άδολες προθέσεις. Ολως τυχαίως, η αποδομητική τους δράση ταιριάζει με όσα επιθυμούν όλοι αυτοί που μας θέλουν ένα νεοταξίτικο πολτό, χωρίς ιδέες, ήρωες και σύμβολα. Σόρος, κυβερνήσεις, ντόπιες και αλλοδαπές ΜΚΟ και πρεσβείες, σφυρίζουν τον σκοπό που χορεύουν οι «εκκεντρικοί» καθηγητάδες μας, με αλλεργία στα θεμελιώδη της συγκρότησης της εθνικής μας συνείδησης. Αλλωστε, χωρίς ταυτότητα, χωρίς την ορμή και το αγέρωχο της περηφάνιας μας, θα είμαστε πιο πειθήνιοι και βολικοί.

Η λύση; Αφού δεν διώκεται το μίσος για την πατρίδα, για να τους βάλουμε βαθιά στη φυλακή, πρέπει να έχουν τουλάχιστον την ίδια υπόλοιπη αντιμετώπιση με αυτή για τους παιδεραστές: Διαπόμπευση, κοινωνική απομόνωση και εκδίωξη από την εκπαίδευση. Είναι αδιανόητο ο λαός να μισθοδοτεί τους συκοφάντες του και τους διαφθορείς των παιδιών του. Και εκτός από αδιανόητο, είναι μολυσματικά επικίνδυνο για την συλλογική μας ύπαρξη...