Ήταν όλοι τους εκεί!

γράφει ο Ορθογράφος

Μετά και τη χθεσινοβραδινή μεγαλειώδη παλλαϊκή συγκέντρωση του Σύριζα στη Θεσσαλονίκη, όπου ο λαός βροντοφώναξε την ανάγκη για την ανατροπή της κυβέρνησης της λιτότητας, τα πολιτικά πράγματα της χώρας μοιάζουν να έχουν μπει οριστικά στη θέση τους.

Θα έχουμε εξελίξεις.

Οι οποίες είναι πλέον νομοτελειακά προδιαγεγραμμένες.

Είτε το θέλουν κάποια παπαγαλάκια της τρόικας είτε όχι.....

Ο Αλέξης Τσίπρας, για μια ακόμη φορά απέδειξε ότι είναι «παίκτης».

Ότι είναι πολιτικός μεγάλης στόφας.

Statesman!

Διότι απλά το έχει… και αυτό φαίνεται προς τα έξω (ακόμη και κατά Βερολίνο μεριά, που μετά τα χθεσινά κάποιες θα έχουν χάσει τον ύπνο τους).

Διότι, όπως όλα δείχνουν, σε αυτή τη κρίσιμη εποχή που διανύουμε ως έθνος, παλεύοντας για την επιβίωσή μας, είναι ο μόνος ηγέτης που μπορεί να δώσει ελπίδα.

Που μπορεί να προσφέρει λύσεις και όχι λόγια.

Που μπορεί να τρίξει τα δόντια σε ντόπιους λακέδες, και σε ξένα αφεντικά.

Και αυτό αποδείχτηκε χθες βράδυ, όπου ούτε το πανηγυράκι της ΔΕΘ, ούτε αυτή ακόμη η ξαφνική νεροποντή δεν μπόρεσαν να φρενάρουν την λαϊκή συμμετοχή που ξεχείλιζε από ζωντάνια.

Έχω ιδίαν άποψη.

Ήμουν εκεί.

Πήγα να μετρήσω την δύναμη και την δυναμική του Αλέξη.

Διότι ήμουν καχύποπτος.

Και εντυπωσιάστηκα.

Δεν σας κρύβω ότι έφυγα άλλος άνθρωπος.

Πιο ήρεμος. Πιο αισιόδοξος.

Διότι αυτό που είδα στα πρόσωπα των χιλιάδων υποστηρικτών του Αλέξη με έπεισε.

Με έπεισε ότι υπάρχει μέλλον για τον δύσμοιρο τόπο.

Μέσα στη γενική απόγνωση, ο Αλέξης εκπροσωπεί το φως.

Μαχητής του φωτός (όπως και η Βίκυ Σταμάτη).

Εκπέμποντας τις θερμές του ακτίνες, ως άλλος ήλιος, στα πρόσωπα των κατατρεγμένων, που ψάχνουν αποκούμπι για να σταθούν στα πόδια τους, κόντρα στους Σαμαροστουρνάρες!

Ναι! Ήταν όλοι τους εκεί.

Φωτίζοντας το μέλλον μας με την δυναμική τους παρουσία.

Οργισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Τσακισμένοι εκπαιδευτικοί.

Απολυμένοι δημοτικοί αστυνόμοι ( ο καθένας με δυο τρία διδακτορικά παρακαλώ).

Απεγνωσμένοι συνταξιούχοι.

Άνεργοι.

Φτωχοί μεροκαματιάρηδες μετανάστες

Άγαμες θυγατέρες δημοσίων υπαλλήλων.

Και μαθητές! Πολλοί μαθητές… που ήρθαν να κάνουν τζερτζελέ, αλλά έφυγαν φανατικοί Αλεξικοί.

Όλοι αυτοί βρέθηκαν εκεί, για να δουν από κοντά τον Αλέξη και να πάρουν δύναμη.

Να νιώσουν λίγη ζεστασιά.

Και όλοι αυτοί, στο τέλος της συγκέντρωσης, υπακούοντας στο κάλεσμα του αρχηγού, πορεύτηκαν μαζί του καταλήγοντας σε κοντινό καφέ μπαρ, όπου ο μελλοντικός πρωθυπουργός τους γνώρισε από κοντά, τους κέρασε λουκουμάδες, και είχε την ευκαιρία να τους κοιτάξει στα μάτια και να ανταλλάξουν τηλέφωνα.

Έτσι κύλισε η χθεσινή βραδιά.

Μια καυτή συγκέντρωση, που κατέληξε σε μια ζεστή παρέα.

Ζωντανεύοντας το θρυλικό «είμαστε δυο, είμαστε τρεις…».

Κυριολεκτικά.

Ανθρώπινα πράγματα δηλαδή…

Έλληνες, Νιγηριανοί, Ρουμάνοι, και όποιος άλλος είχε την τύχη να βρεθεί χθες στον Λευκό Πύργο, θα έχει να θυμάται.

Θα έχει να λέει.

Για την βραδιά που μίλησε ο λαός.

Για την βραδιά που γνώρισε από κοντά τον  Αλέξη.

Στο τέλος μάλιστα, και μετά τους λουκουμάδες, ο κύριος όγκος της συγκέντρωσης μπήκε σε ένα ταξί και κατευθύνθηκε προς το κέντρο όπου τραγουδά ο Βέρτης, για να συνεχιστεί ο όμορφος αυτός αγώνας από άλλο μετερίζι.

Ακόμη και οι συνήθως σεμνές άγαμες θυγατέρες, αγκαλιά με κάτι παιδιά από το Πακιστάν που γνώρισαν στο μαγαζί, πήραν κι αυτές το δρόμο για τον Βέρτη.

Όσο για τον αρχηγό, αυτός με σεμνότητα, και συνοδεία του πάντα μαχητικού Στρατούλη, κατέληξε σε συνοικιακό πατσατζίδικο όπου ινκόγκνιτο, και χωρίς συνοδείες, κάμερες,  και βαστάζους, απόλαυσαν έναν ζεστό ντουσλαμά, με λίγο μανούρι.

Υπό τους ήχους της Ρίτας Σακελαρίου στο κασετόφωνο του καταστήματος!

Το γενικό συμπέρασμα;

Εκτός του ότι το Μαξίμου κλυδωνίζεται, αυτό με το οποίο έφυγα εγώ είναι ότι ο Αλέξης είναι ένας από εμάς.

Ειδικά όταν τον δεις από κοντά να απλώνει το σιρόπι επάνω στους λουκουμάδες και να τους καταβροχθίζει δυο δυο…

Σαν κανονικός άνθρωπος δηλαδή.

Strange Attractor