του Γιώργου Χαρβαλιά
Με την εξαίρεση ενός γραφικού, που υποδύεται τον επιστημονικό αναλυτή ελληνικής συστημικής τράπεζας, διασύροντάς τη, με τις «εβδομαδιαίες»… προγνώσεις του, δεν νομίζω πως υπάρχει έστω και ένας οικονομολόγος στον πλανήτη που να μπορεί να ισχυριστεί ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο.....
Και δεν πιστεύω πως υπάρχει οικονομολόγος που να υποστηρίζει ότι το ελληνικό χρέος μπορεί ποτέ να αποπληρωθεί, έστω και σε βάθος δεκαετιών, από τα δήθεν… περισσεύματα του Προϋπολογισμού, χωρίς πρώτα να κουρευτεί δραστικά.
Η δαιμονοποίηση ενός νέου «κουρέματος», αυτή τη φορά στο επίσημο διακρατικό χρέος της Ελλάδας, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τις προεκλογικές ανάγκες της κυρίας Μέρκελ και κάποιων ακόμη Γερμανών πολιτικών. Αλλά ούτε και στην ίδια τη Γερμανία δεν εξετάζεται ως ρεαλιστική προοπτική η «θεραπεία» του ελληνικού προβλήματος χωρίς νυστέρι στο χρέος. Απλώς επιλέγεται ως προτιμότερη πολιτική για τα συμφέροντα του Βερολίνου η παράταση της… διασωλήνωσης με ένα «δάνειο-γέφυρα». Και μετά βλέπουμε…
Υπάρχουν και στην Ελλάδα πολιτικοί που ξορκίζουν το κούρεμα. Είτε επειδή βλέπουν ως μέσον επιβίωσης το… παπαγάλισμα των γερμανικών θέσεων (Στουρνάρας) είτε επειδή αγνοούν βασικούς κανόνες οικονομικής θεωρίας (Βενιζέλος). Όλες ανεξαιρέτως όμως οι σοβαρές πολιτικές φωνές μιλούν για την ανάγκη επανεξέτασης της βιωσιμότητας του χρέους. Ακόμη και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Χρήστος Σταϊκούρας, όχι προφανώς χωρίς κάποιο νεύμα από το Μέγαρο Μαξίμου, μίλησε με προσεκτικές διατυπώσεις για την αναγκαιότητα σοβαρής ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τηρεί σιγήν ιχθύος, μέχρι την ολοκλήρωση της εκλογικής αναμέτρησης στη Γερμανία. Είναι προφανές ότι έχει θέση για το συγκεκριμένο ζήτημα. Οικονομικά γνωρίζει σε βάθος και από την άλλη αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική του επιβίωση δεν θα κριθεί από τα… παλαμάκια των Γερμανών.
Προσωπικά δεν είμαι βέβαιος ότι το Βερολίνο θα υιοθετήσει μετεκλογικά διαφορετική θέση για το «κούρεμα» από αυτήν που διατύπωσε προεκλογικά. Εξαρτάται όμως τι θα ακούσει και από την ελληνική πλευρά.
Ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται σε κάποιους συνομιλητές του έτοιμος να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι. Όχι ασφαλώς εγείροντας παράλογες αξιώσεις. Αλλά ζητώντας πραγματικές λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα και όχι νέα «μπαλώματα» που θα συνοδεύονται από υποχρέωση λήψης πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων οριζόντιου χαρακτήρα.
Στη «φαρέτρα» του, ο Έλληνας πρωθυπουργός θα έχει ίσως και ένα μεγάλο όπλο. Το διαφαινόμενο πρωτογενές πλεόνασμα που παρά τα λογιστικά «στραμπουλήγματα» για πρώτη φορά προβάλλει ως… μη ουτοπική προοπτική.
Εκτός από όπλα ο κ. Σαμαράς πρέπει να έχει έτοιμα και… δώρα. Κι οι Γερμανοί πρέπει να «πουλήσουν» στο εκλογικό τους σώμα τυχόν υποχώρηση στο θέμα του κουρέματος. Τα πιθανά ανταλλάγματα της ελληνικής πλευράς σηκώνουν μεγάλη συζήτηση. Προσωπικά βλέπω ως απαράδεκτη τη συζήτηση για μεταφορά ελληνικών περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό, τιτλοποίηση ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, δέσμευση κρατικών αποθεμάτων χρυσού υπό τη μορφή collaterals κ.λπ.
Η εκχώρηση εθνικής περιουσίας για την απομείωση του δημόσιου χρέους προς ξένους παραπέμπει ευθέως σε αποικιοκρατικές λογικές και αποτελεί ασυγχώρητη «εκποίηση» έναντι των επόμενων γενιών Ελλήνων. Με απλά λόγια, δεν «σκοτώνεις» το χρυσό σταυρό του πατέρα σου για να σου κάνει σκόντο ο… δοσατζής.
Αντίθετα, θα μπορούσε κανείς να συζητήσει την από κοινού επιχειρηματική εκμετάλλευση μελλοντικών πλουτοπαραγωγικών πηγών όπως π.χ. τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου. Υπό την αυτονόητη όμως προϋπόθεση πλήρους και ρητής εγγύησης των ανατολικών μας συνόρων από ξένη επιβουλή. Γεγονός δηλαδή που θα μας επέτρεπε να ψάξουμε και στα δεξιότερα τμήματα του Αιγαίου…
Αυτό θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα ενός εξαιρετικού πολιτικού deal, μιας προσωπικής δηλαδή διαπραγμάτευσης σε πρωθυπουργικό επίπεδο που θα έδινε ουσιαστική υπόσταση στην ελπίδα για απαλλαγή από το δυσθεώρητο χρέος. Γιατί κακά τα ψέματα. Θεραπεία με μείωση επιτοκίων και μεταθέσεις των ωριμάνσεων δεν υπάρχει. Χρειαζόμαστε κούρεμα και μάλιστα… crew cut για να βγούμε στις αγορές. Αυτό υποστηρίζουν όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι και ας τους λέει ο γραφικός αναλυτής… «μικρόψυχους»!
(δημοσιεύεται στον Τύπο της Κυριακής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου