Το σπιράλ του θανάτου

Δεν έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη στην πολιτική ηγεσία, όταν ακολουθεί τις εντολές των εισβολέων, ενάντια στις προεκλογικές της δεσμεύσεις - πόσο μάλλον όταν φαίνεται πως μας οδηγεί στην λεηλασία, στην εξαθλίωση, στη χρεοκοπία και στην πληθωριστική δραχμή...
Η Μεγάλη Ύφεση στο ζενίθ της, το χειμώνα του 1933, θα μπορούσε εύλογα να χαρακτηρισθεί ως ένα είδος συλλογικού παραλογισμού – ενώ κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς και για την Ελλάδα σήμερα.....
Ειδικότερα, οι εργαζόμενοι δεν είχαν καμία απασχόληση, επειδή οι επιχειρήσεις δεν προσελάμβαναν κανέναν…….οι επιχειρήσεις δεν προσελάμβαναν κανέναν, επειδή δεν υπήρχε αγορά για τα προϊόντα τους…...δεν υπήρχε καμία αγορά για τα προϊόντα τους, επειδή οι εργαζόμενοι δεν είχαν κανένα εισόδημα, με το οποίο θα μπορούσαν να αγοράσουν τα προϊόντα των επιχειρήσεων,για να αντιστρέψουν το σπιράλ του θανάτου – ένας καταστροφικός φαύλος κύκλος, χωρίς καμία δυνατότητα εξόδου.

Οι συναλλαγματικές υποτιμήσεις, η αύξηση των κρατικών ελλειμμάτων με στόχο τις δημόσιες επενδύσεις, την απασχόληση και τη ζήτηση, κατά τις προσταγές της θεωρίας του Keynes, καθώς επίσης η υπομονετική αναμονή αντιστροφής της τάσης, έμοιαζαν να είναι παρόμοιες αναποτελεσματικές στρατηγικές επίλυσης της κρίσης.

Περαιτέρω, οι σε μεγάλο βαθμό κεντρικά κατευθυνόμενες και συνδικαλιστικά άριστα οργανωμένες αγορές εργασίας, όπως αυτή της Αυστραλίας είχαν τα ίδια αποτυχημένα αποτελέσματα, όσον αφορά την εξάλειψη της ανεργίας «μακράς διαρκείας», με τις μη οργανωμένες αγορές εργασίας - όπως αυτή των Η.Π.Α.

Οι φασιστικές λύσεις του προβλήματος, όπως αυτή της Ιταλίας, δεν είχαν επίσης αποτέλεσμα – με εξαίρεση τη ναζιστική λύση της Γερμανίας, από εκείνη τη στιγμή και μετά που τέθηκε σε λειτουργία η πολεμική της βιομηχανία.

Όσον αφορά τις Η.Π.Α., η ύφεση καταπολεμήθηκε τελικά από την αύξηση της ζήτησης πολεμικού εξοπλισμού, ενόψει του 2ου παγκοσμίου Πολέμου – ενώ μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία καθαρή εξήγηση σε σχέση με το γεγονός ότι, κανένα κράτος δεν θα μπορούσε τότε να ξεφύγει από τον καθοδικό σπειροειδή κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας, εάν δεν είχε μεσολαβήσει πόλεμος.

Η κατάσταση της Ιαπωνίας τα τελευταία είκοσι χρόνια, παρά το ότι ο υπόλοιπος πλανήτης βρισκόταν σε πορεία ανάπτυξης, επιβεβαιώνει δυστυχώς τον κανόνα – ενώ η σημερινή παγκόσμια ύφεση καταλαμβάνει τη μία χώρα μετά την άλλη: μεταξύ των οποίων και τις αναπτυσσόμενες οικονομίες της Βραζιλίας, της Ινδίας, της Κίνας κλπ.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, όλες οι ανοησίες που ακούγονται τον τελευταίο καιρό, μεταξύ των οποίων η ανάπτυξη μέσω μαζικών ιδιωτικοποιήσεων σε τιμές εκποίησης, κυρίως βέβαια των κοινωφελών και των κερδοφόρων εταιριών, δεν μας δημιουργούν καμία σιγουριά για το μέλλον – πόσο μάλλον όταν δεν έχουμε καμία απολύτως εμπιστοσύνη στην πολιτική ηγεσία, η οποία απλά ακολουθεί πιστά τις εντολές των εισβολέων, ενάντια στις προεκλογικές δεσμεύσεις, παρά το ότι οδηγούν μονοδρομημένα στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, στην εξαθλίωση, στη χρεοκοπία και στη δραχμή.

Το ίδιο ισχύει και για την Ευρώπη, η οποία ευρίσκεται αναμφίβολα σε τροχιά αποσύνθεσης – με τις φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της να αυξάνονται καθημερινά, εντείνοντας τον κίνδυνο μίας συλλογικής χρεοκοπίας.

Επίσης για τις Η.Π.Α. οι οποίες, ευρισκόμενες σε πορεία παρακμής, προσπαθούν απεγνωσμένα να εξάγουν (ακόμη μία φορά μετά το 2007) τα προβλήματα τους, με τη βοήθεια των οικονομικών όπλων μαζικής καταστροφής που διαθέτουν – με πρώτο από όλα το ΔΝΤ.

Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μόνο ένα ελάχιστο μέρος από τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων «υπό τηναιγίδα του ΔΝΤ» στη Βραζιλία, στην Αργεντινή κλπ., οδηγήθηκε στα κρατικά ταμεία – το μεγαλύτερο μέρος τους εξαφανίσθηκε στην κυριολεξία, με την πλειοψηφία των πολιτών τους να είναι πλέον απόλυτα εξαρτημένοι από τις διαθέσεις τωνπολυεθνικών.

Παράλληλα, απορούμε για την απίστευτη έλλειψη υγιούς αντίδρασης στον αφελληνισμό, ο οποίος επιχειρείται με τη μαζική λαθρομετανάστευση, με την καταδίκη των άνεργων Ελλήνων στην αναζήτηση νέων πατρίδων, με την «εξορία» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων σε φορολογικά πιο συμφέρουσες χώρες, καθώς επίσης με τις τούρκικες σαπουνόπερες που προβάλλονται από τα τηλεοπτικά ΜΜΕ – ενώ δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί συνεχίζεται η εκκωφαντική σιωπή των αμνών, η οποία οδηγεί μονοδρομημένα στην απόλυτη χρεοκοπία: πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και βέβαια οικονομική.

Το ότι η Ελλάδα δεν ανήκει ούτε στη Δύση, ούτε στην Ανατολή, αφού είναι η ίδια «κοιτίδα» του πολιτισμού, είναι πάντως γνωστό σε όλους – με εξαίρεση δυστυχώς τους ίδιους τους Έλληνες.

Ίσως λοιπόν να είναι αυτός ένας από τους λόγους της έντονης προσπάθειας αλλοτρίωσης της, της χρησιμοποίησης της ωςΔούρειο Ίππο, για την εισβολή των Η.Π.Α. στην Ευρωζώνη, καθώς επίσης της «προτεσταντικής ηθικής» αυστηρής «τιμωρίας» της από την πρωσική Γερμανία – αν και η μεγαλύτερη ευθύνη δεν μπορεί παρά να καταλογισθεί στους Έλληνες Πολίτες,αφού αυτοί ανέχθηκαν και συντήρησαν τις «αυλές» γύρω από την ανεπαρκή οικονομική και πολιτική εξουσία, καθώς επίσης την κοινωνία της διαφθοράς και της διαπλοκής, η οποία κυριαρχεί τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική των δανεικών, της υποτέλειας, του εθνικού εξευτελισμού, των προσβολών και τωνυποκλίσεων πρέπει να τελειώσει αμέσως και μία για πάντα – ακόμη και αν πρέπει να εγκαταλείψουμε την αγκαλιά της μητέρας Ευρώπης, εφόσον βέβαια συνεχίζει να επιμένει στη συμβίωση με τον σαδομαζοχιστή Γερμανό πατέρα: το «κτήνος με τα πολλά προτερήματα», όπως αποκαλείται διεθνώς.


ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ

Η Shell μεταφέρει τις καταθέσεις της ύψους 15 δις $ εκτός ΕΕ (αγοράζει ομόλογα στις Η.Π.Α.), στην Κίνα παρατηρείται μαζική στροφή προς το δολάριο και η Γαλλία πιέζει αφόρητα την Ιταλία να αποδεχθεί την υπαγωγή της στο μηχανισμό στήριξης- διαφορετικά κινδυνεύει η ίδια, καθώς επίσης οι γαλλικές τράπεζες, λόγω της μεγάλης έκθεσης τους στην Ιταλία.

Περαιτέρω, η Ισπανία είναι αδύνατον να διασωθεί, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία κρύβονται στο παρασκήνιο, τα προβλήματα της Κύπρου είναι μεγαλύτερα των αναμενομένων, ενώ αυξάνονται οι επιθέσεις εναντίον της ιταλικής ιδιωτικής εταιρείας είσπραξης φόρων (Equitalia), η οποία χρησιμοποιεί εγκληματικές μεθόδους που θυμίζουν τη μαφία (κατασχέσεις αυτοκινήτων και σπιτιών χωρίς προειδοποίηση κλπ.).

Τέλος, η αντίστροφη μέτρηση για το Βέλγιο έχει ξεκινήσει, η Γερμανία ευρίσκεται ήδη στο στόχαστρο (παρά τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού της, τα CDS έχουν σχεδόν δεκαπλασιαστεί) και η Ελλάδα ψηφίζει ένα επί πλέον υφεσιακό πακέτο μέτρων -ενάντια στις προεκλογικές δεσμεύσεις, κόντρα στην κοινή λογική και σφίγγοντας ακόμη μία φορά μόνη της τη θηλιά, γύρω από το λαιμό της.



Δύσκολο λοιπόν να απολαύσει κανείς τις διακοπές του, αφήνοντας πίσω όλα αυτά τα προβλήματα - ακόμη και αν τις έχει απόλυτη ανάγκη. Πόσο μάλλον όταν δεν πιστεύει στις ικανότητες θαυματοποιού του διοικητή της ΕΚΤ, αλλά στην πονηριά των αγορών - οι οποίες, προσποιούμενες μάλλον ότι πείσθηκαν από τις εξαγγελίες της ΕΚΤ για να κερδίσουν χρόνο, εγκαταλείπουν μαζικά τις αγορές ομολόγων του Νότου, τοποθετώντας την υπερβάλλουσα ρευστότητα (εν πρώτοις) στα χρηματιστήρια.




Όσον αφορά τώρα τις καινούργιες ανοησίες που κυκλοφορούν, σε σχέση με ένα παράλληλο προς το ευρώ δεύτερο νόμισμα,αρκεί να αναφέρει κανείς δύο αποτυχημένα παραδείγματα από το παρελθόν: της Αργεντινής (Bonos), καθώς επίσης της Καλιφόρνιας (I owe you).
Επίσης να τονίσει ότι, τέτοιου είδους «ενέργειες απόγνωσης», εάν όχι αυτοκτονίας, επιβαρύνουν αποκλειστικά και μόνο τις πολύ αδύναμες εισοδηματικές τάξεις. Σε κάθε περίπτωση, «λίγο ευρώ» δεν υπάρχει - είτε το έχει μία χώρα σαν το μοναδικό της νόμισμα, είτε όχι.


Βασίλης Βιλιάρδος