Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες από την ίδια τη γραφειοκρατική τους φύση και λειτουργία δεν μπορεί ΠΟΤΕ να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός σκληρού πολιτικού αγώνα, μιας μετωπικής σύγκρουσης με το καθεστώς: Αυτό αποτελεί το αλφάβητο της επαναστατικής θεωρίας και πράξης…
Η συνδικαλιστική ηγεσία των απεργών στο Μετρό το επιβεβαίωσε με τον πιο δραματικό τρόπο: Ενώ κομπορρημονούσε «επαναστατικά», μόλις επιβλήθηκε ο στρατιωτικός νόμος (επιστράτευση) το έβαλε πανικόβλητη στα πόδια και κρύφτηκε…
Ο αγώνας των απεργών είχε ξεπεράσει πλέον τα στενά συνδικαλιστικά πλαίσια, άρα και την αντίστοιχη ηγεσία, και έθετε ζητήματα πολιτικής καθοδήγησης, ζητήματα που δεν μπορούσε να διαχειριστή μια συνδικαλιστική ηγεσία, και μάλιστα στις δοσμένες συνθήκες του εργατικού κινήματος: Συνθήκες ΟΛΙΚΗΣ καταβαράθρωσής του από την «αριστερά», συνθήκες που δεν συγκροτούν ούτε ένα στοιχειώδη επίπεδο επαναστατικής (ταξικής) συνείδησης…
Το να αναθεματίζουμε, συνεπώς, την ηγεσία των απεργών σαν «ξεπουλημένη» δεν λέμε ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Είναι ένας εύκολος τελεσιγραφικός, αλλά και γραφικός αφορισμός κάθε σέχτας που κάνει κηρύγματα επαναστατικής ηθικής έξω από το χορό, από την παπική έδρα της απόλυτης αλήθειας και του «αλάθητου» και ονειρεύεται ΠΑΝΤΑ επαναστάσεις, οι οποίες θα ξεσπάσουν «αυτόματα» από απεργιακούς αγώνες: Τόσο τραγικές επαναστατικές ονειρώξεις…
Τέτοιου είδους αφοριστικά γαυγίσματα δεν αγνοούν μόνο τις συγκεκριμένες, δραματικά καθυστερημένες, συνθήκες του εργατικού κινήματος, αλλά ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΝ και τα αγωνιστικά βήματα-κατακτήσεις του απεργιακού αγώνα των εργαζομένων στο Μετρό.
Και είναι απεργιακή κατάκτηση το ξεμασκάρεμα της κυβέρνησης, ο εξαναγκασμός της να επιβάλλει στρατιωτικό νόμο, καθώς και η ανάδειξη του τεράστιου πολιτικού κενού: Δηλαδή η ανάδειξη της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ των φορέων της «αριστεράς».
Οι εργαζόμενοι αυτήν την ηγεσία είχαν, προϊόν της «αριστερής» γραφειοκρατικής γάγγραινας, αλλά και της δικής τους ΣΥΝΕΙΔΙΣΗΣ...
Η δυναμική του αγώνα τους ξεπέρασε αυτά τα όρια, «έσπασε», σε κάποιο βαθμό, το δοσμένο πλαίσιο (γραφειοκρατικό «αριστερό»), αλλά δεν μπορούσε να πάει παραπέρα…
Ο αγώνας τους έμεινε ΠΟΛΙΤΙΚΑ μετέωρος, συνακόλουθα αδιέξοδος. ΟΧΙ μόνο τα συνδικάτα των γραφειοκρατών εργατοπατέρων, αλλά και τα «αριστερά» κόμματα, δεν συσπειρώθηκαν γύρω από αυτόν τον αγώνα, ούτε πήραν ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ πρωτοβουλίες για την ΕΠΕΚΤΑΣΗ, ΔΙΚΤΥΩΣΗ, ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ της απεργιακής θύελλας.
Μόνο απλές ανακοινώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης!!!
Ο απεργιακός αγώνας των εργαζομένων στα ΜΜΜ έθετε επί τάπητος το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ζήτημα της ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΓΙΑΣ και τα κόμματα της «αριστεράς», όπως και οι εργατοπατέρες, απλώς μοίραζαν καταναλωτικά λόγια συμπαράστασης και αλληλεγγύης, εμπορευόντουσαν εκλογικά το γεγονός…
Το χειρότερο: Επιβάλλεται ο στρατιωτικό νόμος και η «αριστερά», όπως και τα συνδικάτα, αρκέστηκαν σε ανέξοδες καταγγελίες, αντί να ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΝ και να καλέσουν τον κόσμο στο δρόμο και τους εργαζόμενους σε ΑΠΕΡΓΙΑ διαρκείας, μέχρι να αποσυρθεί ο στρατιωτικός νόμος…
Η δε θλιβερή «αριστερά», συνεχίζει να μιλάει κοινοβουλευτικά και να παραμένει στη Βουλή, σε συνθήκες στρατιωτικού νόμου για τις απεργίες: άλλη μια τραγική επιβεβαίωση της πλέριας καθεστωτικής της ενσωμάτωσης…
Αν είναι δυνατόν να παραμένει κανείς στην κατοχική βουλή των στρατιωτικών ανακοινωθέντων!!!
Με τέτοιες πολιτικές συνθήκες το απεργιακό κίνημα των ΜΜΜ δεν μπορούσε να προχωρήσει πιο πέρα και να διαχειριστεί, από μόνο του, το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ αιχμής: Τη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ…
Αυτά για να μην ονειροβατούμε αυτάρεσκα και δαιμονοποιούμε πρόσωπα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου