Ο ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία (Σόρος) μπορεί να πει 100 γελοίες νεομπολσεβίκικες ανοησίες, που θα δείξουν τον εμφυλιολεμικό και τυχοδιωκτικό χαρακτήρα της ηγεσίας του. Ερχεται όμως άλλο ένα ΕΤΑΚ κι ο πολίτης ξεχνάει και τα συνθήματα για Μελιγαλάδες των επίδοξων ΟΠΛΑτζήδων του φρεντοτσίνο κι όλα. Στο τέλος του μήνα ο κάθε οικογενειάρχης κάνει ταμείο κι εκεί τελειώνουν τα ψέματα.
Η Χρυσή Αυγή επελαύνει στις γειτονιές όπου εμείς απουσιάζουμε. Αυτοί που δείχνουν, έστω και προπαγανδιστικά, αλληλεγγύη σε κάποιους με ψωμί, κρέας, οτιδήποτε που τρώγεται, πίνεται, που σκεπάζει τους γυμνούς κι ανακουφίζει τους πονεμένους κεφαλαιοποιούν κάτι. Αυτοί που είναι απόντες δεν κεφαλαιοποιούν τίποτα. Η απουσία είναι σαν το μηδέν. Ούτε προστίθεται ούτε πολλαπλασιάζεται. Τίποτα.
Πρέπει να έχεις το βλέμμα σου καρφωμένο στους μακρινούς ορίζοντες και στις απάτητες κορυφές. Ομως, πού και πού, πρέπει να στρέφεις το βλέμμα κάτω και γύρω σου. Στους καθημερινούς ανθρώπους. Δεν ξέρουν μακροοικονομία, ούτε καν τη φορολογική τους δήλωση δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους.
Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι πολύ σημαντικό. Η αύξηση στις εξαγωγές, το ίδιο. Η περιστολή της φοροδιαφυγής, γιατί πάντα θα υπάρχει αλλά εμείς την είχαμε κάνει κανόνα, είναι εθνικής σημασίας, όπως και το νοικοκύρεμα του κράτους, έπρεπε να είχαν γίνει χτες. Ολα τα σπουδαία, τα στρατηγικά και μεγάλα, οι μεταρρυθμίσεις κι ο αληθινός εκσυγχρονισμός του παρασοβιετικού κράτους που έχτισε η ΠΑΣΟΚάρα, με αριστερή επικυριαρχία στον δημόσιο λόγο και στους ληστρικούς μηχανισμούς, είναι αναγκαία. Οχι γιατί τα επιβάλλει η τρόικα αλλά γιατί τα υποδεικνύει το εθνικό συμφέρον μας.
Η αντιμετώπιση όμως της ανεύθυνης προπαγάνδας, η στήριξη του ηθικού της κοινωνίας αλλά και η μεταφορά της αληθινής εικόνας από κάτω προς τα πάνω κι αντίστροφα απαιτούν ανθρώπους. Οργανωμένο, σύγχρονο κι αποτελεσματικό κόμμα.
Ο νέος γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, ο Ανδρέας Παπαμιμίκος, έχει αναλάβει ένα πολύ δύσκολο έργο: Να εξυγιάνει και να αναδιαρθρώσει, να αλλάξει το ίδιο το κόμμα. Τις δομές του, το κόστος λειτουργίας του και φυσικά, το σημαντικότερο, να μεγιστοποιήσει την παρέμβασή του στην αληθινή κοινωνία.
Θα αντισταθούν όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, όσοι θέλουν να αναβάλουν ή να ματαιώσουν τις αλλαγές. Οσοι δεν επιθυμούν να αποχωριστούν το μικρό τους φέουδο, κι ας μην ξεπερνά την πόρτα του γραφείου τους.
Ομως, πρέπει να γίνει. Πρέπει να πάψει η απουσία. Να συγκροτηθεί επιτέλους ο πολιτικός στρατός που θα κατέβει στο πεδίο της μάχης, στην αληθινή κοινωνία. Η χρήσιμη και δημιουργική παρέμβασή μας προϋποθέτει την ανανέωση, την ενσωμάτωση άξιων ανθρώπων που θα ασχοληθούν με την πολιτική, σε μια εποχή όπου η πολιτική και οι πολιτικοί είναι σχεδόν κακόφημες έννοιες. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με συγκεκριμένες παρεμβάσεις, εθνικές και τοπικές.
Το κόμμα να πάψει να είναι ένας μηχανισμός σε νάρκη, που κινητοποιείται μόνο εν όψει εκλογών.
Ο μέσος δεξιός και κεντρώος ψηφοφόρος είναι συντηρητικός, με την αυθεντική και θετική έννοια. Είναι νοικοκύρης. Δεν του αρέσουν τα πολλά λόγια. Ούτε καν η κομματική στράτευση. Πολλοί ψηφοφόροι μας επί δεκαετίες γράφτηκαν για πρώτη φορά ως μέλη για να ψηφίσουν στην πρώτη εκλογή προέδρου από τη βάση, το 2009.
Η πεποίθησή μου είναι ότι οι καλύτεροι και ικανότεροι άνθρωποι δεν είναι μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς. Είναι στην παραγωγή, στα πανεπιστήμια, στα χωράφια, στα ελεύθερα επαγγέλματα, έξω, στην κοινωνία. Παντού. Τους απωθούν τα στεγανά, η ανυπαρξία δυνατότητας για παραγωγική δράση, σε πράξεις και ιδέες. Τα κόμματα, συνήθως, προτιμούν χειροκροτητές. Βρίσκουν, αλλά αυτοί δεν δημιουργούν τίποτα. Μόνο θόρυβο.
Οι επίδοξοι μικρομέτοχοι της εξουσίας είναι πάντα πρόθυμοι και παρόντες. Διαφυλάσσουν δε τη μικρή κομματική επικράτειά τους σαν το μπούνκερ της Καγκελαρίας. Εμείς, το κόμμα, η πατρίδα, χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να έχουν έξωθεν καλή μαρτυρία, κοινωνική καταξίωση και μεράκι για να κάνουμε την Ελλάδα καλύτερη. Μπορεί να είναι ένας νέος επιστήμονας που δουλεύει στις εφαρμοσμένες καινοτομίες, ένας καλός δάσκαλος της ελληνοκεντρικής Παιδείας ή ένας ακάματος αγρότης, που τον σέβονται όλοι για την εργατικότητα και την επινοητικότητά του. Μπορεί να είναι ένας καλός επιχειρηματίας, δημιουργός ο οποίος δεν ξέρει πού πέφτει το Ταμείο του Δημοσίου. Οποιοσδήποτε.
Να μπορεί όμως μέσα από διαφανείς, αντιγραφειοκρατικές διαδικασίες και θεματικές δράσεις σε όλη την Ελλάδα να ενταχθεί, να δει τις καλές του ιδέες να γίνονται πολιτική και την πολιτική πράξη.
Ιδεατός στόχος, αλλά μόνον έτσι μπορεί να πάψει η απουσία. Αν δεν αλλάξουμε το κόμμα, πώς θα αποδείξουμε ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε την Ελλάδα;
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου