Ζούμε στην εποχή τηςανθρωποφαγίας.
Ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης έχουμε γίνειμισαλλόδοξοι και έτοιμοι νακατασπαράξουμε όποιον δεν ανταποκριθεί στο αίτημά μας την ώρα που θέλουμε, με τον τρόπο και την ένταση που θέλουμε.
Εκείνοι, όπως ανέφεραν στην εμπρηστική τους ανακοίνωση μετά το συμβάν (εδώ η ανακοίνωση), ζήτησαν να παρέμβουν, αλλά ο Μάλαμας και οι διοργανωτές της συναυλίας δεν αποδέχθηκαν το αίτημα και τελικά ο σύλλογος αυτός επιχείρησε να κάνει με το "έτσι θέλω" την παρέμβασή του. Κάτι τέτοιο, όπως ήταν αναμενόμενο, απετράπη.
Και, αφού απετράπη, άρχισε η διασπορά της είδησης με βαρύτατους μάλιστα χαρακτηρισμούς.
"Το Ξεφτιλίκι του Μάλαμα" τιτλοφορείται η σχετική είδηση και μάλιστα από αριστερά sites δυστυχώς.
Και μάλιστα αρκετοί εκ των σχολιαστών κάνουν παραλληλισμούς με... Διβάνη, Σαββόπουλο, Δημουλά κλπ.!
Ο άκυρος παραλληλισμός δε γίνεται μετά από κάποια εμπρηστική αντικοινωνική τοποθέτηση του Μάλαμα, αλλά μόνο και μόνο επειδή δεν αποδέχθηκε το αίτημα για παρέμβαση μιας ομάδας πολιτών την ώρα της συναυλίας του!
Νομίζω πως στη χώρα μας έχει χαθεί τελείως η λογική και η ψυχραιμία.
Πριν καναδυό χρόνια το καλλιτεχνικό... δίδυμο αδερφάκι του Μάλαμα, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ενώ γενικώς αποθάρρυνε τέτοιες εκδηλώσεις στις συναυλίες του (αφού σε κάθε συναυλία του γινόταν το ίδιο πράγμα), έκανε εξαίρεση κάποια φορά και επέτρεψε σε μια συλλογικότητα να ανέβει στο βήμα και να βγάλει λόγο σχετικά με τα παραβιαζόμενα δικαιώματα των κρατουμένων στις φυλακές.
Φυσικά όπως καταλαβαίνετε, από την παρέμβαση δεν έλειψαν και τα καλέσματα για αγώνα για την αναρχία, για την επανάσταση και λοιπές σχετικές τοποθετήσεις.
Την επομένη, ένα εμπρηστικό επικριτικό άρθρο μιας δημοσιογράφου αποτέλεσε την απαρχή ενός δημόσιου ξεσκίσματος του Παπακωνσταντίνου από ανθρώπους που δήλωναν πως πληρώνουν για να ακούσουν έναν αγαπημένο τους καλλιτέχνη και όχι για να παρευρεθούν σε μια ολομέλεια αναρχικής οργάνωσης.
Διεκδικούσαν το δικαίωμά τους στην ιδεολογική διαφορετικότητα και δήλωναν την επιθυμία τους να μη γίνεται καπηλεία του συναυλιακού χώρου από πολιτικές ομάδες, ιδίως όταν δεν υπάρχει σχετική γνωστοποίηση εκ των προτέρων ότι πρόκειται για συναυλία συμπαράστασης στους Τάδε.
(εδώ το άρθρο της δημοσιογράφου και εδώ η απολογητική απάντηση του Παπακωνσταντίνου)
Το θέμα είναι ότι, παρότι το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας ήταν δίκαιο -ποιος άλλωστε λογικός άνθρωπος δεν συμφωνεί ότι πρέπει να προστατεύονται τα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων-, ταυτόχρονα είχαν δίκιο και αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν για το συμβάν της παρέμβασης των αναρχικών.
(Σημειωτέον: μετά την ανακοίνωση, ακούστηκαν και συνθήματα υπέρ των "Πυρήνων της Φωτιάς" και του σχετικού ένοπλου αγώνα, τα οποία φυσικά αποποιήθηκε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, αλλά πλέον ήταν μάλλον αργά...)
Οι καλλιτέχνες σε αυτά τα περιστατικά έρχονται σε πολύ δύσκολη θέση και καλούνται να διατηρήσουν ισορροπίες που ενίοτε γίνονται επικίνδυνες.
Είναι γνωστό ότι στις συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου μαζεύεται αρκετός κόσμος που πρόσκειται πολιτικά στον αριστερό, ακροαριστερό και αναρχικό χώρο.
Το γνωρίζουν και οι ίδιοι καλά.
Οι διάφορες πολιτικές ομάδες βρίσκουν ευκαιρία λοιπόν στις συναυλίες αυτές να έχουν μπροστά τους ένα πολυπληθές κοινό, με το οποίο κατά ένα μέρος υπάρχει και κάποια ιδεολογική συνάφεια, για να κάνουν ανακοινώσεις, παρεμβάσεις κλπ.
Θεωρούν μάλιστα τους συγκεκριμένους δημιουργούς αρκετά ελαστικούς και χαλαρούς σ'αυτά τα ζητήματα, γι'αυτό και παίρνουν και το θάρρος.
Και τελικά θεωρούν και αυτονόητο πως ο καλλιτέχνης πρέπει να αποδεχθεί ασυζητητί το αίτημά τους.
Ταυτόχρονα όμως στις συναυλίες τους παρευρίσκεται και πολύς κόσμος που δεν έχει σχέση με αυτόν τον πολιτικό χώρο και απλά πάει να ακούσει έναν αγαπημένο του καλλιτέχνη.
Σε κάθε συναυλία τους όμως, κάποια ή κάποιες ομάδες πολιτών που διαμαρτύρονται για κάτι κάθε φορά, ζητούν από τους καλλιτέχνες το μικρόφωνο για κάποια λεπτά.
Ο καλλιτέχνης τι να κάνει;
1. Να δίνει το βήμα κάθε φορά ικανοποιώντας όλα τα αιτήματα παρεμβάσεων, εξοργίζοντας ένα μέρος του κοινού του και δημιουργώντας μια παράδοση... μουσικού διαλείμματος για αγωνιστικές παρεμβάσεις;
2. Να δίνει το βήμα κάποιες φορές επιλέγοντας πρόσωπα και καταστάσεις, δημιουργώντας πάλι έριδες του τύπου "γιατί αυτούς κι όχι εμάς";
3. Ή να μη δίνει το βήμα καθόλου, κρατώντας έτσι τις αγωνιστικές παρεμβάσεις έξω απ'το συναυλιακό χώρο, εξοργίζοντας έτσι το πιο... επαναστατικό μέρος του κοινού του;
Ό,τι και να κάνει, θα τα ακούσει μετά!
Την άλλη μέρα το πρόσωπό του θα φιγουράρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από κάτω θα ακούει μπινελίκια από κάποιους που δε γουστάρουν τους άλλους. όποιοι κι αν είναι οι κάποιοι, όποιοι κι αν είναι οι άλλοι.
Εγώ αν ήμουν στη θέση του Μάλαμα ή του Παπακωσταντίνου, θα επέλεγα το τρίτο πάντως.
Θα επέλεγα να μη γίνονται πολιτικές παρεμβάσεις στις συναυλίες μου, γιατί πάντα δημιουργούν αναταραχή και δεν επιτελούν και τον σκοπό τους σε τελική ανάλυση.
Θα ζητούσα ευγενικά από το κοινό και τις διάφορες πολιτικές ομάδες να σεβαστούν αυτή μου την επιθυμία, εξηγώντας σαφέστατα και τους λόγους της απόφασής μου.
Έτσι κι αλλιώς οι συγκεκριμένοι συμμετέχουν σε τόσες και τόσες συναυλίες διαμαρτυρίας, όπου φυσικά εξυπακούεται ότι θα γίνουν τέτοιου είδους παρεμβάσεις.
Στις συναυλίες όμως που δεν περιλαμβάνουν αγωνιστικό κάλεσμα και δεν αποτελούν μέρος κάποιας κινητοποίησης, παρά μόνο ανεξάρτητο καλλιτεχνικό γεγονός, δεν μπορεί να υπάρχει απαίτηση αποδοχής του αιτήματος διεξαγωγής πολιτικής παρέμβασης.
Είχα βρεθεί κάποια φορά σε συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου που (αφού ζήτησε συγνώμη από το κοινό) έδωσε το βήμα σε κάποια ομάδα επανάστασης να διαμαρτυρηθεί για κάτι (δε θυμάμαι για τί) και θυμάμαι πως παρά την όποια ιδεολογική ανοχή του κοινού στη συγκεκριμένη ομάδα, δεν άργησε να φανεί η αγανάκτηση από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού (κι εγώ ανάμεσα) που βαριόταν να ακούσει γι άλλη μια φορά τα ίδια και τα ίδια και ηθελε απλώς να διασκεδάσει στη συναυλία.
Δε νομίζω πως παρακολούθησαν πολλοί εκείνη την αγωνιστική παρέμβαση...
Αντιλαμβάνομαι λοιπόν την αμηχανία του καλλιτέχνη που αναγκαστικά θα στενοχωρήσει κάποιους. Και μάλιστα πολλούς. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Διότι τα ίδια συμβαίνουν και στον Αγγελάκα και στα Διάφανα Κρίνα και στον Χαρούλη και στους Χαΐνηδες και πάει λέγοντας...
Οι διάφορες ομάδες που πρόσκεινται στον αναρχικό-ακροαριστερό χώρο, θεωρούν ιδιοκτησία τους τον καλλιτέχνη και το συναυλιακό χώρο, επειδή έχει εκφράσει κάποιες φιλικές προς το χώρο απόψεις.
Και τελικά, σκέφτομαι πως και στη δουλειά μου αν ερχόταν μια ομάδα διαμαρτυρομένων για κάτι -όσο δίκαιο κι αν ήταν αυτό-, θα ερχόμουν σε πολύ δύσκολη θέση και, παρόλη την πιθανή συμφωνία μου με τα αιτήματα, ενδεχομένως να μην το επέτρεπα ούτε κι εγώ, σεβόμενος τη δαιφορετική πολιτική τοποθέτηση των υπολοίπων παρευρισκομένων στο χώρο εργασίας μου.
Εξάλλου, υπάρχει πρόσφορο έδαφος για αγώνες και αυτό είναι στους δρόμους και στις πλατείες, στις διαδηλώσεις και τις απεργίες.
Η εύκολη λύση της συναυλίας ως "έτοιμου κοινού" είναι μάλλον προσβλητική για τους ίδιους τους αγώνες, αφού φαίνεται έτσι εμμέσως πως και οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι αναγνωρίζουν πως σε μια συναυλία παρευρίσκονται περισσότεροι απ'όσους κατεβαίνουν σε μια διαδήλωση!
Αυτό δεν είναι και ιδιαίτερα τιμητικό για τον αγώνα.
Και φυσικά τα αναθέματα, για την αδυναμία μας να αντιδράσουμε και να αγωνιστούμε μαζικά και αποφασισμένα για μια καλύτερη ζωή, δεν αρμόζουν στο Σωκράτη Μάλαμα ή στο Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά μάλλον στις συνδικαλιστικές ενώσεις, στα πολιτικά κόμματα και κυρίως σ' εμάς τους ίδιους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου