Θα επιχειρήσω να προσεγγίσω τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών χωρίς κουκούλες... Επειδή η εξέγερση της νεολαίας μετά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη δεν ήταν πρωτοβουλία και οργάνωση των «γνωστών αγνώστων κουκουλοφόρων». Δεν απουσίαζαν και αυτοί, κυρίως στους απαράδεκτους βανδαλισμούς και τις λεηλασίες. Αλλά δεν ήταν και λίγοι οι νεαροί χωρίς κουκούλες που μετείχαν στις καταστροφικές επιδόσεις. Τα δραματικά γεγονότα δεν συνέβησαν μόνο στα Εξάρχεια και στο κέντρο της Αθήνας, αλλά σε πολλές πόλεις της χώρας, όπου υπάρχει οργανωμένο φοιτητικό κίνημα.
Κατ΄ αρχάς η ελληνική κοινωνία ζει σήμερα μια βαθιά οικονομική κρίση με επιστέγασμα την πολιτική κρίση, την οποία βάθυνε η ανικανότητα και η απραξία της σημερινής κυβέρνησης. Αυτή η κρίση έχει προκαλέσει ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον σε όλες σχεδόν τις οικογένειες. Αυτή την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια βιώνει και η πλειονότητα της νεολαίας μας.
Η πολιτική και κοινωνική κρίση εκφράζεται με τον κλονισμό της εμπιστοσύνης στους θεσμούς και αποτυπώνεται σε δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο «Εθνος». Οι νέοι δεν εμπιστεύονται σε ποσοστό 89,8% τα κόμματα, 78,3% την Εκκλησία, 73,65 τα ΜΜΕ, 70,9% τη δημόσια διοίκηση, 62,4% τη Δικαιοσύνη και 56% τα συνδικάτα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα ποσοστά εμπιστοσύνης γενικά των πολιτών στην Ευρωπαϊκή Ενωση: 56%- πρώτη στην κλίμακα- με δεύτερη την Αστυνομία με ποσοστό 51,8%.
Την πολιτική και κοινωνική κρίση εμβαθύνουν τα αντιφατικά μηνύματα που εκπέμπονται από τα κόμματα, την πνευματική ηγεσία και τα ΜΜΕ. Παράδειγμα: Καταδικάζεται συλλογικά η Αστυνομία για τη δολοφονία του Αλέξη και ταυτόχρονα αποδοκιμάζεται για την ουδέτερη στάση της στις καταστροφικές επιδόσεις των διαδηλωτών. Δεν δικαιολογώ ούτε τη δολοφονία του νέου ούτε την απραξία της Αστυνομίας. Απλώς καταγράφω τα αντιφατικά μηνύματα. Δεύτερο παράδειγμα: Οι πρυτάνεις διαμαρτύρονται διότι η Αστυνομία δεν προστάτευσε τα πανεπιστημιακά κτίρια από τις καταστροφικές επιδόσεις των διαδηλωτών. Τι έκαναν, όμως, όταν οι ίδιοι αυτοί νέοι με βία εμπόδιζαν τις εκλογές των πρυτανικών αρχών και κατελάμβαναν για μήνες τα ιδρύματα;
Εύστοχα ο Αντώνης Καρακούσης σημειώνει («Το Βήμα», 9 Δεκεμβρίου): «Οι πιο συστηματικοί παρατηρητές είχαν εντοπίσει την πολιτική επικράτηση στον χώρο των πανεπιστημίων των αντιηγετικών και αυτοοργανωμένων σχημάτων, που ουδεμία σχέση έχουν με τις πολιτικές και τις κομματικές νεολαίες και οι αναφορές τους είναι πιο κοντά στα σήματα και τα μηνύματα του προ τεσσαρακονταετίας γαλλικού Μάη παρά σε οτιδήποτε ελληνικό».
Η ευθύνη της κυβέρνησης για την οικονομική και κοινωνική κρίση και για την ανικανότητα διαχείρισης της εξέγερσης και πρόληψης των καταστροφών και των βιαιοτήτων είναι δεδομένη. Ο καταλογισμός επαφίεται στους εκλογείς και στη Δικαιοσύνη η απόδοση της ευθύνης για τη δολοφονία του Αλέξη.
Αλλά και τα κόμματα, η πνευματική και πανεπιστημιακή ηγεσία και τα συνδικάτα έχουν την ευθύνη να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και να πείσουν ότι θέλουν και μπορούν να δουλέψουν, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, για μια κοινωνία με οικονομική ασφάλεια και ελπίδα. Η οικονομική δημοκρατία είναι το ασφαλές θεμέλιο της πολιτικής δημοκρατίας.
Τα πρόσφατα γεγονότα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στα πανεπιστήμια και στα σχολεία αναπτύσσεται και διευρύνεται η δυναμική αντίδραση στην πολιτική και κοινωνική κρίση. Θα αφήσουμε τη διαχείριση αυτού προβλήματος στην Αστυνομία;
Κλείνω με την επιγραμματική δήλωση του σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη στο «Βήμα»: «Ενα δεκαπεντάχρονο παιδί χάνει τη ζωή του γιατί έχουν χαθεί πιο πριν η υπευθυνότητα, η σοβαρότητα, η αληθινή έγνοια για μια ζωή της προκοπής».
