Είναι πολύ επικίνδυνο φαινόμενο να προβάλλει μία κυβέρνηση εικόνα αδυναμίας, είτε γιατί θέλει να πάει γρήγορα σε εκλογές είτε γιατί απλά… δεν αντέχει την πίεση. Και αυτό συμβαίνει τώρα, με αυτή την κυβέρνηση. Οι αγρότες έκλεισαν για δύο ημέρες τους δρόμους, και τα κυβερνητικά στελέχη έδωσαν από την πρώτη μέρα το μήνυμα πως «έχουν απόλυτο δίκιο». Ασχετα από το αν έχουν δίκιο ή όχι, δεν είναι τρόπος να διαπραγματεύεσαι αυτός, όταν μάλιστα δεν σου περισσεύουν τα χρήματα. Η κυβέρνηση θεωρούσε «λογικά» τα 300 εκατομμύρια αλλά τελικά, χωρίς να πιεστεί και πολύ, έφτασε τα 500 και τα μπλόκα παραμένουν στους δρόμους. Το μήνυμα που δόθηκε σε κάθε κοινωνική ομάδα που έχει θεμιτά ή μη αιτήματα, είναι πως με λίγη πίεση μπορεί να καταφέρει το μάξιμουμ των διεκδικήσεων.
Το μήνυμα της αδυναμίας και της υποχωρητικότητας έφερε, άλλωστε, καταστροφικά αποτελέσματα στην κρίση του Δεκεμβρίου, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Κυβερνητικά στελέχη έδωσαν το μήνυμα πως είναι περίπου εντάξει να «τα σπάσουν και λίγο κάποιοι», δηλώνοντας πως η αστυνομία θα είναι αμυνόμενη. Το κράτος δηλαδή και η κυβέρνηση έδιναν το μήνυμα πως θα ανεχθούν ενέργειες που κανένα κράτος στον κόσμο δεν δέχεται, ακόμη και σε συνθήκες πραγματικής εξέγερσης. Οταν το κράτος δηλώνει απόν και δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία στη χώρα, είναι φυσικό επακόλουθο να συμβούν όσα ακολούθησαν, από το κάψιμο της Αθήνας έως τις σκηνές με τα παιδιά που έριχναν πέτρες σε αστυνομικά τμήματα θεωρώντας πως είχαν πάει σε λούνα παρκ. Οταν το κράτος ανασυντάχθηκε με μεγάλη καθυστέρηση και η κυβέρνηση ξαναστάθηκε στα πόδια της, η ζωή στις πόλεις ξαναγύρισε στους κανονικούς της ρυθμούς, γιατί ο Ελληνας έχει πολύ ανεπτυγμένο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Το πρόβλημα είναι πως είτε τη βία είτε τις ακραίες μεθόδους γενικά τις χρησιμοποιούν πάντοτε εκείνοι που υπερασπίζονται το στάτους κβο. Οι αγροτοσυνδικαλιστές, που θέλουν τους αγρότες εγκλωβισμένους σε ένα φαύλο κύκλο, που τους καθιστά δημοσίους υπαλλήλους χωρίς κανένα κίνητρο για κάτι διαφορετικό. Οι επαγγελματίες «μπαχαλάκηδες» των πανεπιστημίων, που τα θέλουν στέκια βίας και χαβαλέ, όχι κέντρα γνώσης. Οι άνθρωποι που βγάζουν κάθε μέρα το μεροκάματο με κόπο και ιδρώτα, δεν έχουν ποτέ σκεφθεί να κλείσουν τους δρόμους ή να τα σπάσουν στο κέντρο της Αθήνας. Και αυτοί, αν έχουν λόγο να το κάνουν, όταν αναγκάζονται να πάνε σε διαλυμένα νοσοκομεία ή όταν ταλαιπωρούνται από τη γραφειοκρατία και τις εφορίες. Κάθε ευρώ που χάνεται στη μαύρη τρύπα της επιδότησης του μπαμπακιού θα μπορούσε να πηγαίνει σε κάτι πολύ πιο δημιουργικό. Οι πολιτικοί όμως συνδιαλέγονται με τις συντεχνίες και υποχωρούν στον «τσαμπουκά», αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους.
Η κυβέρνηση πρέπει πάντως να διαλέξει σύντομα ποιον δρόμο θα ακολουθήσει. Αν θέλει να πάει μέχρι το 2010 δεν μπορεί να αντιμετωπίζει με αδυναμία κάθε κινητοποίηση, ειδικά μέσα σε συνθήκες επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης. Αν το κάνει αυτό, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα χρεοκοπήσει τη χώρα. Υπάρχει βεβαίως και ο δρόμος των πρόωρων εκλογών, στον οποίο η κυβέρνηση ενδεχομένως να έχει μπει, είτε από σχέδιο είτε οδηγούμενη από τις εξελίξεις. Γεγονός πάντως είναι πως ο τόπος χρειάζεται επειγόντως μία ισχυρή κυβέρνηση, με αυτοπεποίθηση απέναντι σε κάθε είδους μπλόκα.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
