Οι δημοσκοπήσεις πιστοποιούν ένα κενό!

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΙΩΑΝΟΥ

Υποθέτω ότι το πρόγραμμα σταθερότητας και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε στο τύπο έβαλαν τέλος στην φημολογία για πρόωρες εθνικές εκλογές.

Και αφού τελειώνει η εκλογική γυμναστική που επιβλήθει στο ΠΑΣΟΚ βάση εικασιών, δοξασιών, αίολων αναλύσεων και κυρίως ενοποιητικών σκοπιμοτήτων, καλό θα είναι να δούμε τελικά πραγματικότητες.

Η μια όψη της πραγματικότητας αφορά το ΠΑΣΟΚ που κινείται ακόμη μεταξύ 31-32% σε όλες τις δημοσκοπήσεις που αναφέρουν το ερώτημα της πρόθεσης ψήφου.

Η άλλη όψη της πραγματικότητας δείχνει μεγάλη πτώση της ΝΔ που κυβερνά. Μοιάζει αποτέλεσμα της φθοράς που υπέστη αυτό το κόμμα από τις παλινωδίες, την αλαζονεία του, και την αβουλία ή ανικανότητα της ηγεσίας του τελικά να κυβερνήσει.

Θυμίζω ότι ο Καραμανλής εξελέγη δια βοής στην βάση του ήρθε η ώρα του Καραμανλή και ο Παπανδρέου στην βάση ενός καθαρού Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Οι δυο τους, στην βάση ενός επιθέτου απομεινάρι μιας άλλης εποχής.

Εδώ θα πρέπει να αναζητηθεί και η ευθύνη του τύπου και των ΜΜΕ στην πορεία της χώρας μας, και δεν είναι τυχαία η παρατηρούμενη συρρίκνωση του τύπου ειδικότερα.

Σήμερα όλα τα ΜΜΕ παίζουν ως μείζων σημασίας θέμα, την διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και όχι τα ποσοστά του δυο αυτών κομμάτων που έχουν καταρρεύσει σε ιστορικά χαμηλά.

Γιατί; Τι άλλαξε από πέρυσι; Παίζουν παιχνίδι ή χάνουν το δάσος και βρίσκουν το δέντρο;

Μέσω αυτού βεβαίως επιχειρείται μια πόλωση εδώ και 6 μήνες. Όμως δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα. Τα συγκοινωνούντα δοχεία δεν λειτουργούν ως μηχανικό σύστημα. Ασυγκίνητο το κοινό παρατηρεί μοναχικούς θεατρινισμούς και ίσως μαριονέτες.

Αν αναλυθεί το δείγμα της πρόθεσης ψήφου και ποιοι απαντούν θετικά για το ένα ή το άλλο κόμμα, θα αποδειχτεί ότι τα ποιο δραστήρια τμήματα της κοινωνίας βρίσκονται εκτός.

Την ιδία στιγμή -εμμέσως πλην σαφώς- ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης επιχειρηματίες νέοι αλλά και η ιδία η πρόθεση ψήφου, δείχνουν ότι η Ελληνική κοινωνία θέλει κάτι άλλο. Μια κοινωνία σε στάση αναμονής λοιπόν και -το ποιο ανησυχητικό- σε μια χύμα κατάσταση.

Χύμα γιατί το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων -που στην μεγάλη του πλειοψηφία δεν έχει διαφορές με τον αντίπαλο του- οδηγεί τον μέσο Έλληνα να αντιλαμβάνεται το τυχαίο της επιλογής συμμετοχής στον ένα ή στον άλλο κομματικό σχηματισμό.

Χύμα γιατί παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του τύπου και των ΜΜΕ, να αυξήσουν την σημαντικότητα ανουσίων διαφορών, και να εμφανιστεί έτσι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δυο κομμάτων εξουσίας, αυτό δεν έχει καταστεί δυνατό. Όλα καταλήγουν σε πρόσωπα. Πρόσωπα τα οποία έχουν μια δυναμική αλλά κούφια από ιδέες.

Ετσι μοιάζει ο κόσμος σήμερα να αντιλαμβάνεται το αυτονόητο πολύ καλύτερα από τα κόμματα, τα οποία δέσμια μιας αρχηγικής εικόνας δεν μπορούν να κάνουν κάτι.

Αυτά επαναφέρουν την εικόνα ένα χρόνο πίσω, όταν όλοι προανάγγελλαν το τέλος του Δικομματισμού όπως το ξέρουμε. Ταυτόχρονα τα πράγματα μοιάζουν να βρίσκονται χειροτέρα κοινωνικά από τότε, καθώς τότε μια αχτίδα αισιοδοξίας είχε φανεί με την τοποθέτηση του Τσιπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε δεν υπήρχε ακόμη η οικονομική κρίση αλλά μόνο η δομική κρίση αξιοπιστίας ενός συστήματος.

Σήμερα και τα δυο παραπάνω συμβαίνουν ταυτόχρονα ανεβάζοντας την δυσφορία.

Αυτή η έλλειψη αντιπροσώπευσης δεν καλύπτεται ούτε κρύβεται πίσω από τις δημοσκοπήσεις.

Φαίνεται!

Έτσι εμφανίζεται σαν εναλλακτική οδό οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Τα κόμματα με την παρούσα μορφή, δομή και δεσμεύσεις, δεν μπορούν να αντέξουν κάτι τέτοιο. Εχθρεύονται τις εταιρείες τα ΜΜΕ και όσους δηλώνουν την πραγματικότητα. Όλοι όσοι πουν για συνεργασίες είναι οιωνοί ύποπτοι.

Εμφανίζεται λοιπόν ένα κενό που ως γνωστό το απεχθάνονται η ίδια η φύση. Και οι ευρωεκλογές είναι η καλύτερη εποχή για να λάβει έκταση και να εμφανιστεί στην κάλπη. Έχω την αίσθηση ότι εκεί βαδίζουμε.

Οι κάλπες των ευρωεκλογών θα στείλουν μήνυμα χρεοκοπίας σε όλο το πολιτικό σύστημα.

Εκτίμηση μου είναι λοιπόν ότι μετά τις ευρωεκλογές θα έχουμε πολλά να γράφουμε.

Γιατί το κενό θα καλυφτεί όπως και να έχει.