Μίλτος
Πασχαλίδης
Ήμουν από τους τύπους που τους έλεγες ονόματα όπως «Μάλαμας», «Ιωαννίδης», «Πασχαλίδης» και έβγαζαν τη γλώσσα. Τα mp3 του κινητού μου περιελάμβαναν Killers, Linkin Park, Starsailor και Radiohead. Παγκοσμιοποίηση; Πείτε το όπως εσείς θέλετε. Και κάθομαι ένα πρωί, στο αμάξι, με το φραπέ στο χέρι και το ραδιόφωνο να μου μιλά… Μου φωνάζει. «Μην ψάχνεις λόγια να το πεις, δεν θέλει η αγάπη γλωσσοδέτες, μήτε μαέστρους και συνθέτες. Μια ματιά μονάχα αρκεί… Μια ματιά.» Του φθινοπώρου τα φιλιά.
Του φθινοπώρου τα φιλιά λοιπόν… Φωνή ζεστή, στίχοι που φέρνουν εκείνο το ανεθαμετισμένο ρίγος, εκείνο που σε κάνει να νιώθεις πως το ‘γραψε για σένα, για δυο στιγμές της καθημερινότητάς σου. Εκείνο το ρίγος που σε κάνει να περιμένεις το ρεφραίν ή την παραγωγό, για να σου πει τον τίτλο, τον δημιουργό, τον καλλιτέχνη. Όχι μόνο μου είπε όσα ήθελα να ξέρω, αλλά συνεχίζει το μουσικό της πρόγραμμα με ένα παραμύθι, ένα «Παραμύθι με λυπημένο τέλος»...
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ... Y magazine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου