«Oικολόγοι του Σαββατοκύριακου» είμαστε όλοι εμείς που κολλάμε αυτοκόλλητα με υπό εξαφάνιση αρκουδάκια, χελωνάκια και παπάκια στο παρμπρίζ τού 4Χ4 αυτοκινήτου μας και μία φορά τον χρόνο εξορμούμε για την απαραίτητη «οικολογική γυμναστική» με δενδροφυτεύσεις, καθαρισμούς ακτών κτλ.- προτού φυσικά καταλήξουμε στις πατροπαράδοτες τοπικές χασαποταβέρνες. Οι εκδηλώσεις αυτές, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, «έχουν τεράστια συμμετοχή», «αφυπνίζουν τους αρμοδίους» και «ευαισθητοποιούν το κοινό». Το μόνο που δεν έχουν είναι αποτελεσματικότητα! Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου κ. Ν.
Μάργαρης εύστοχα παρατήρησε σε πρόσφατο άρθρο του:
«Οι πανεθνικές εκστρατείες δενδροφύτευσης με ό,τι δένδρο βρούμε πρόχειρο,που το φυτεύουμε όπου μας καπνίσει και συγχρόνως περιμένουμε να γίνει δάσος,θυμίζουν παράλογη κωμωδία...». Μάλιστα, μέσα στην εβδομάδα που διανύουμε μάθαμε ότι οι Ελληνες είναι οι πρώτοι παγκοσμίως σε περιβαλλοντική ευαισθησία! Αυτό το- αυθαίρετο- συμπέρασμα βγήκε από τη μεγάλη εκδήλωση ενδιαφέροντος για συμμετοχή σε ένα παγκόσμιο χάπενινγκ στο οποίο οι συμμετέχοντες θα κλείσουν τα φώτα των κατοικιών τους για μία ώρα. Με αυτόν τον τρόπο υποτίθεται ότι θα στείλουν μήνυμα πως «απαιτούνται εδώ και τώρα γενναία μέτρα για την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής». Σε ποιον; Τι βαρύτητα μπορεί να έχει μια κίνηση η οποία δεν δεσμεύει κανέναν και είναι απολύτως ανέξοδη; Οπως οι «τηλεμαραθώνιοι αγάπης» και τα φιλανθρωπικά γκαλά δεν έλυσαν το πρόβλημα του υποσιτισμού στην υποσαχάρια Αφρική, έτσι και αυτού του τύπου οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά ένα αφελές επικοινωνιακό πυροτέχνημα.
Οποιαδήποτε ουσιαστική δράση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν πρόκειται να είναι ανώδυνη, όπως διατείνονται πολλοί, αλλά θα έχει ένα σημαντικό οικονομικό κόστος. Κόστος για τη βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης των κτιρίων, κόστος για την αντικατάσταση ενεργοβόρων συσκευών, κόστος για την αλλαγή των υποδομών ενέργειας, κόστος για νέα- περιβαλλοντικά φιλικά- καύσιμα. Κόστος το οποίο πρέπει να επωμιστούμε όλοι. Σε πολλούς από τους «οικολόγους του Σαββατοκύριακου» έχει καλλιεργηθεί η ιδέα ότι μια ρόδινη ουτοπία με γάργαρα νερά και καταπράσινα λιβάδια θα ξεπηδήσει διά μαγείας μόλις κλείσουν τα λιγνιτικά εργοστάσια και όταν όλοι αντικαταστήσουμε τις λάμπες πυρακτώσεως. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια πραγματικότητα την οποία μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με απτά και ρεαλιστικά μέτρα και όχι μόνο με την καλή μας θέληση. Πολλές οργανώσεις, αντί να χαϊδεύουν τα αφτιά τού «πιο περιβαλλοντικά ευαίσθητου» λαού του κόσμου, θα μπορούσαν να ενημερώνουν τους πολίτες ότι η ευαισθησία κοστίζει...
*Ο κ. Π. Γ. Δεριζιώτης είναι αναλυτής αγορών ενέργειας και αερίων του θερμοκηπίου, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου