Η Ελλάδα με μουντζούρη

Χρήστος Μανωλάς

Διάβαζα πρόσφατα ότι οι Ισπανοί κατέρριψαν νέο ρεκόρ σε ότι αφορά τη ταχύτητα των Ισπανικών τρένων. Η χρονική απόσταση μεταξύ Μαδρίτης και Βαρκελώνης είναι πλέον ακόμα μικρότερη.

Θεωρώ ότι το τρένο είναι μέσο πολιτισμού. Το πιο φιλικό προς το περιβάλλον, το πιο προσιτό, αλλά και το πιο γρήγορο, το πιο άνετο. Μπορεί να πάει παντού, κάτω απο έδαφος, σε γέφυρες, ακόμα και κάτω απο τη θάλασσα (βλέπε Μάγχη). Μπορεί να προσφέρει αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες, ταχύτητα και χλιδή. Και - φυσικά - είναι το πιο παραμελημένο μέσο στη χώρα μας.....

Οι διαδρομές που μπορεί να κάνει κανείς στην Ελλάδα είναι, δυστυχώς, πάνω - κάτω οι ίδιες που μπορούσε και πριν απο δέκα ή είκοσι χρόνια. Στη Πελοπόννησο η κατάσταση μοιάζει να έχει μείνει στη δεκαετία του ' 50. Για το ένα και μοναδικό δρομολόγιο την ημέρα απο Αθήνα προς Ναύπλιο χρειάζεται κανείς το διπλάσιο χρόνο σε σχέση με το αυτοκίνητο. Το λογικό σε όλη την υπόλοιπη δυτική Ευρώπη θα ήταν το αντίθετο.

Η Ιόνια χάραξη (απο το Αντίρριο έως τα Ιωάννινα) που είχε εξαγγελθεί πριν απο πέντε χρόνια εγκαταλείφθηκε. Ο πολυδιαφημισμένος προαστιακός εκτελεί ένα δρομολόγιο την ώρα στη διαδρομή Αθήνα - Πειραιά (οι συγκοινωνιολόγοι εκτιμούν ότι για να ήταν αποτελεσματική η συγκεκριμένη γραμμή έπρεπε να είχε συχνότητα 5 έως 7 λεπτών, τουλάχιστον τις ώρες αιχμής). Κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό ακόμα η Αθήνα δεν έχει - η σύγκριση με Λονδίνο, Παρίσι, Ρώμη είναι απελπιστική για όποιον την επιχειρεί.

Στη Ραφήνα το τρένο ΘΑ φτάσει, στο Λαύριο το ίδιο κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον, στη Κρήτη ούτε λόγος για τρένο. Με άλλα λόγια η Ευρώπη με υπερταχεία και η Ελλάδα με μουντζούρη για άλλη μια φορά.

Σε κάθε περίπτωση συνιστώ ανεπιφύλακτα το ταξίδι με τρένο ακόμα και το ελληνικό. Η αίσθηση του να πίνεις ένα καφεδάκι στο βαγόνι - μπαρ ενώ έχει ήδη ξημερώσει και πλησιάζεις στη Θεσσαλονίκη, και ταυτόχρονα να χαζεύεις απο το παράθυρο, είναι μοναδική...