Αυτό είναι δίλημμα και όχι η Ευρωβουλή!
Καθόμουν σήμερα το πρωί με ένα φίλο και πίναμε το φραπεδάκι μας σαν καθαρόαιμοι Έλληνες συζητώντας για όσα βλέπαμε και όσα ακούγαμε, για όσα ξέραμε και για όσα δεν γνωρίζουμε… Τι Έλληνες θα είμασταν άλλωστε εάν δεν κάναμε μία γενικού περιεχομένου συζήτηση, η οποία θα μας απέδιδε μια σφαιρική εικόνα της καθημερινής τρέλας που ζούμε!
Κάποια στιγμή, κι ενώ τα μάτια μας έπαιζαν αριστερά – δεξιά, πετάγεται ο φίλος και μου κάνει την κρίσιμη ερώτηση:
- Κι εσύ τι λες να ψηφίσεις τώρα στις εκλογές;
Ομολογώ ότι με ξάφνιασε, γιατί λίγο πριν η κουβέντα περιστρεφόταν ανάμεσα στα καλλιστεία του Playboy και στον τελικό του Τσάμπιονς Λινγκ.
Αφού ρούφηξα μία «τζούρα» καφέ, σηκώθηκα καλύτερα στην καρέκλα που καθόμουνα, πήρα το σοβαρό μου ύφος και του απάντησα ξερά:
- Θα πάω τριήμερο στην Καστοριά…
Ο φίλος έμεινε ακίνητος, χωρίς να μιλάει για περισσότερο από 1 λεπτό. Ένα λεπτό απόλυτης σιωπής… Έμοιαζε αιώνας ολόκληρος. Μετά, κουνώντας το κεφάλι του συγκαταβατικά, είπε: «Είσαι τυχερός, εγώ δεν έχω τόσα λεφτά και λέω να πάω διήμερο στην Πάργα»…
Μετά από τις συνταρακτικές μας δηλώσεις, η κουβέντα άρχισε να περιστρέφεται στην πολιτική.
- Ξέρεις, μου λέει ο φίλος μου, εγώ βλέπω όλο αυτό το μπάχαλο, βλέπω τους μπαχαλάκηδες τους κουκουλοφόρους και τους πρωτομπαχαλάκηδες τους πολιτικούς, το σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό και αναρωτιέμαι πόσο μεγάλα στομάχια έχουν για να μπορούν να τρώνε τόσα, αλλά και πόσα άδεια κεφάλια για να μπορούν να μην καταλαβαίνουν τίποτε… Και όσο σκέφτομαι πως θα εκλεγούν κάποιοι για να πάνε στις Βρυξέλλες, όπου δεν θα κάνουν τίποτε από το να συμφωνούν ή να διαφωνούν (κατόπιν "εντολών" και "γραμμών") μαζικά, χωρίς πραγματικά να γνωρίζουν τι ψηφίζουν ή τι καταψηφίζουν και θα πληρώνονται γι αυτή τους την δουλειά, τόσο και τρελλαίνομαι. Γιατί, αν θέλουν να πιστέψω πως θα πάνε στην Ευρωβουλή για να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο, τότε ή παίρνουν κάτι που τους χαλάει πολύ ή πιστεύουν ότι ο κόσμος ακόμη κοιμάται. Εγώ λοιπόν θέλω να τους πω ότι ξύπνησα. Δεν σκοπεύω να τους σιγοντάρω στα παιχνίδια τους. Κάποιοι άγνωστοι υπάλληλοι, ετοιμάζουν νομοσχέδια που προωθούνται από κάποιους άγνωστους προϊσταμένους και διευθυντές, που κανείς δεν τους γνωρίζει και κανείς δεν γνωρίζει πως πήραν τις θέσεις που κατέχουν. Και τα νομοσχέδια αυτά μόνο εμάς δεν εκπροσωπούν... Και το χρήμα θα πέφτει γερά στους "αντιπροσώπους" μας...
- Γιατί το λες αυτό; Μήπως δεν σε καταλαβαίνουν; Δεν φροντίζουν να ζεις; Έστω, απλά και μόνο να ζεις; Δεν τους βλέπεις πως δεν θέλουν φασαρίες και δεν ανακατεύονται με τους γείτονες; Τόσα μας λένε, τόσα απαιτούνε, τόσα μας κάνουν και οι δικοί μας «χάρακες»… Δεν κουνιούνται με τίποτε… Και αυτό γιατί δεν θέλουν να μας βάλουν σε φασαρίες και χάσουμε την ησυχία μας…
- Και γιατί ρε Κώστα, πες μου σε παρακαλώ, αυτοί πληρώνονται τόσα πολλά λεφτά για να μην κάνουν τίποτε κι εμένα που μου βγαίνει ο πάτος κάθε μέρα, να μην μπορώ να πάω ούτε ένα τριήμερο; Γιατί εγώ που δουλεύω να μην έχω κι αυτοί που με δουλεύουν να έχουν και για τα τρισέγγονά τους; Γιατί να πάω να τους ψηφίσω; Για να τους δώσω το δικαίωμα να λένε ότι είναι αντιπρόσωποι του λαού; Δικαίωμα και χρέος είναι το εκλέγειν, δεν αντιλέγω. Αλλά πού ακούστηκε να σε υποχρεώνουν να ασκείς το δικαίωμά σου; Τότε δεν είναι δικαίωμα, αλλά καταναγκασμός... Γιατί άραγε με αναγκάζουν να ψηφίζω; Μήπως για να κάνω υπαρκτούς τους ανύπαρκτους; Αναρωτιέμαι ρε συ...
- Καλά, δίκιο έχεις, του απάντησα. Τελευταία μάλλον για αντιπρόσωποι αυτοκινήτων φέρνουν περισσότερο… με τόσα μέτρα που πήραν για την στήριξη της αγοράς νέων αυτοκινήτων… Βέβαια, στήριξαν και τις τράπεζες με 28 δις. Στηρίζουν και τις βιομηχανίες, άσχετα αν όλες οι μικρές επιχειρήσεις και οι βιοτεχνίες πάνε για κλείσιμο και θα βγούνε στην ανεργία κάπου 200.000 άνθρωποι… Αλλά οι πολιτικοί μας στηρίζουν αυτούς που μπορούν να τους στηρίξουν…
- Ναι, καλά… Λέγε τέτοια, να μας ακούσει και κανένας και να έχουμε μπελάδες. Πάντως εγώ δεν πρόκειται να τους ψηφίσω. Δικαίωμά μου δεν είναι η ψήφος; Δικαίωμά μου να ψηφίζω όποιον θέλω, αλλά δικαίωμά μου είναι να ασκώ ελεύθερα αυτό καθ’ αυτό το δικαίωμά μου… Δηλαδή, αν θέλω το ασκώ… Και δεν πρόκειται έστω με την παρουσία μου, το λευκό ή το άκυρο ψηφοδέλτιο, να τους δώσω υπόσταση. Αφού έτσι κι αλλιώς είναι ανύπαρκτοι… Η ψήφος μου θα τους κάνει υπαρκτούς. Εννοείς τι σου λέω; Εκεί βρίσκω την παγίδα. Άστους να πάνε, ρε Κώστα, και να μετρήσουν τα αποτελέσματα και να δούνε πως 8 στους 10 Έλληνες προτίμησαν να τους αγνοήσουν… Άστους να δούνε την ανυπαρξία τους… Έτσι, για να μου φύγει και η απορία: Τι θα πούνε τότε στα κανάλια και στις εφημερίδες; Ποιόν θα βγάλουν νικητή; Αν και πάντα νικητής είναι η χαζομάρα που δέρνει τον Έλληνα πολίτη, ελπίζω κάποτε, μία μέρα να με αξιώσει ο Θεός να μπορέσω να δω αυτό το σκηνικό. Με τις «πίτες» και τις «στήλες» να δείχνουν νικητή την αποχή… Γι αυτό θα πάω διήμερο, για να τους στείλω το μήνυμα, πως πρέπει να φύγουν, να έρθουν άλλοι που ίσως να είναι τιμιότεροι, να διαθέτουν περισσότερο φιλότιμο, να νιώθουν περισσότερο Έλληνες, να ζούνε πιο κοντά στον απλό πολίτη και να διαθέτουν λίγη τσίπα.
Ο φίλος μου, με άφησε άναυδο! Γιατί με βρήκε να συμφωνώ απόλυτα μαζί του… Μέχρι που με έκανε να σκέφτομαι να αλλάξω το τριήμερο και να το κάνω τετραήμερο… Τελικά, ένας καλός καφές, με έναν καλό φίλο, είναι το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί…
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »
Καθόμουν σήμερα το πρωί με ένα φίλο και πίναμε το φραπεδάκι μας σαν καθαρόαιμοι Έλληνες συζητώντας για όσα βλέπαμε και όσα ακούγαμε, για όσα ξέραμε και για όσα δεν γνωρίζουμε… Τι Έλληνες θα είμασταν άλλωστε εάν δεν κάναμε μία γενικού περιεχομένου συζήτηση, η οποία θα μας απέδιδε μια σφαιρική εικόνα της καθημερινής τρέλας που ζούμε!Κάποια στιγμή, κι ενώ τα μάτια μας έπαιζαν αριστερά – δεξιά, πετάγεται ο φίλος και μου κάνει την κρίσιμη ερώτηση:
- Κι εσύ τι λες να ψηφίσεις τώρα στις εκλογές;
Ομολογώ ότι με ξάφνιασε, γιατί λίγο πριν η κουβέντα περιστρεφόταν ανάμεσα στα καλλιστεία του Playboy και στον τελικό του Τσάμπιονς Λινγκ.
Αφού ρούφηξα μία «τζούρα» καφέ, σηκώθηκα καλύτερα στην καρέκλα που καθόμουνα, πήρα το σοβαρό μου ύφος και του απάντησα ξερά:
- Θα πάω τριήμερο στην Καστοριά…
Ο φίλος έμεινε ακίνητος, χωρίς να μιλάει για περισσότερο από 1 λεπτό. Ένα λεπτό απόλυτης σιωπής… Έμοιαζε αιώνας ολόκληρος. Μετά, κουνώντας το κεφάλι του συγκαταβατικά, είπε: «Είσαι τυχερός, εγώ δεν έχω τόσα λεφτά και λέω να πάω διήμερο στην Πάργα»…
Μετά από τις συνταρακτικές μας δηλώσεις, η κουβέντα άρχισε να περιστρέφεται στην πολιτική.
- Ξέρεις, μου λέει ο φίλος μου, εγώ βλέπω όλο αυτό το μπάχαλο, βλέπω τους μπαχαλάκηδες τους κουκουλοφόρους και τους πρωτομπαχαλάκηδες τους πολιτικούς, το σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό και αναρωτιέμαι πόσο μεγάλα στομάχια έχουν για να μπορούν να τρώνε τόσα, αλλά και πόσα άδεια κεφάλια για να μπορούν να μην καταλαβαίνουν τίποτε… Και όσο σκέφτομαι πως θα εκλεγούν κάποιοι για να πάνε στις Βρυξέλλες, όπου δεν θα κάνουν τίποτε από το να συμφωνούν ή να διαφωνούν (κατόπιν "εντολών" και "γραμμών") μαζικά, χωρίς πραγματικά να γνωρίζουν τι ψηφίζουν ή τι καταψηφίζουν και θα πληρώνονται γι αυτή τους την δουλειά, τόσο και τρελλαίνομαι. Γιατί, αν θέλουν να πιστέψω πως θα πάνε στην Ευρωβουλή για να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο, τότε ή παίρνουν κάτι που τους χαλάει πολύ ή πιστεύουν ότι ο κόσμος ακόμη κοιμάται. Εγώ λοιπόν θέλω να τους πω ότι ξύπνησα. Δεν σκοπεύω να τους σιγοντάρω στα παιχνίδια τους. Κάποιοι άγνωστοι υπάλληλοι, ετοιμάζουν νομοσχέδια που προωθούνται από κάποιους άγνωστους προϊσταμένους και διευθυντές, που κανείς δεν τους γνωρίζει και κανείς δεν γνωρίζει πως πήραν τις θέσεις που κατέχουν. Και τα νομοσχέδια αυτά μόνο εμάς δεν εκπροσωπούν... Και το χρήμα θα πέφτει γερά στους "αντιπροσώπους" μας...
- Γιατί το λες αυτό; Μήπως δεν σε καταλαβαίνουν; Δεν φροντίζουν να ζεις; Έστω, απλά και μόνο να ζεις; Δεν τους βλέπεις πως δεν θέλουν φασαρίες και δεν ανακατεύονται με τους γείτονες; Τόσα μας λένε, τόσα απαιτούνε, τόσα μας κάνουν και οι δικοί μας «χάρακες»… Δεν κουνιούνται με τίποτε… Και αυτό γιατί δεν θέλουν να μας βάλουν σε φασαρίες και χάσουμε την ησυχία μας…
- Και γιατί ρε Κώστα, πες μου σε παρακαλώ, αυτοί πληρώνονται τόσα πολλά λεφτά για να μην κάνουν τίποτε κι εμένα που μου βγαίνει ο πάτος κάθε μέρα, να μην μπορώ να πάω ούτε ένα τριήμερο; Γιατί εγώ που δουλεύω να μην έχω κι αυτοί που με δουλεύουν να έχουν και για τα τρισέγγονά τους; Γιατί να πάω να τους ψηφίσω; Για να τους δώσω το δικαίωμα να λένε ότι είναι αντιπρόσωποι του λαού; Δικαίωμα και χρέος είναι το εκλέγειν, δεν αντιλέγω. Αλλά πού ακούστηκε να σε υποχρεώνουν να ασκείς το δικαίωμά σου; Τότε δεν είναι δικαίωμα, αλλά καταναγκασμός... Γιατί άραγε με αναγκάζουν να ψηφίζω; Μήπως για να κάνω υπαρκτούς τους ανύπαρκτους; Αναρωτιέμαι ρε συ...
- Καλά, δίκιο έχεις, του απάντησα. Τελευταία μάλλον για αντιπρόσωποι αυτοκινήτων φέρνουν περισσότερο… με τόσα μέτρα που πήραν για την στήριξη της αγοράς νέων αυτοκινήτων… Βέβαια, στήριξαν και τις τράπεζες με 28 δις. Στηρίζουν και τις βιομηχανίες, άσχετα αν όλες οι μικρές επιχειρήσεις και οι βιοτεχνίες πάνε για κλείσιμο και θα βγούνε στην ανεργία κάπου 200.000 άνθρωποι… Αλλά οι πολιτικοί μας στηρίζουν αυτούς που μπορούν να τους στηρίξουν…
- Ναι, καλά… Λέγε τέτοια, να μας ακούσει και κανένας και να έχουμε μπελάδες. Πάντως εγώ δεν πρόκειται να τους ψηφίσω. Δικαίωμά μου δεν είναι η ψήφος; Δικαίωμά μου να ψηφίζω όποιον θέλω, αλλά δικαίωμά μου είναι να ασκώ ελεύθερα αυτό καθ’ αυτό το δικαίωμά μου… Δηλαδή, αν θέλω το ασκώ… Και δεν πρόκειται έστω με την παρουσία μου, το λευκό ή το άκυρο ψηφοδέλτιο, να τους δώσω υπόσταση. Αφού έτσι κι αλλιώς είναι ανύπαρκτοι… Η ψήφος μου θα τους κάνει υπαρκτούς. Εννοείς τι σου λέω; Εκεί βρίσκω την παγίδα. Άστους να πάνε, ρε Κώστα, και να μετρήσουν τα αποτελέσματα και να δούνε πως 8 στους 10 Έλληνες προτίμησαν να τους αγνοήσουν… Άστους να δούνε την ανυπαρξία τους… Έτσι, για να μου φύγει και η απορία: Τι θα πούνε τότε στα κανάλια και στις εφημερίδες; Ποιόν θα βγάλουν νικητή; Αν και πάντα νικητής είναι η χαζομάρα που δέρνει τον Έλληνα πολίτη, ελπίζω κάποτε, μία μέρα να με αξιώσει ο Θεός να μπορέσω να δω αυτό το σκηνικό. Με τις «πίτες» και τις «στήλες» να δείχνουν νικητή την αποχή… Γι αυτό θα πάω διήμερο, για να τους στείλω το μήνυμα, πως πρέπει να φύγουν, να έρθουν άλλοι που ίσως να είναι τιμιότεροι, να διαθέτουν περισσότερο φιλότιμο, να νιώθουν περισσότερο Έλληνες, να ζούνε πιο κοντά στον απλό πολίτη και να διαθέτουν λίγη τσίπα.
Ο φίλος μου, με άφησε άναυδο! Γιατί με βρήκε να συμφωνώ απόλυτα μαζί του… Μέχρι που με έκανε να σκέφτομαι να αλλάξω το τριήμερο και να το κάνω τετραήμερο… Τελικά, ένας καλός καφές, με έναν καλό φίλο, είναι το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί…
Κωνσταντίνος
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου