του ΣΠΥΡΟΥ ΚΟΥΒΕΛΗ
Βουλεύτη επικρατείας του ΠΑΣΟΚ
Αρχικά ακούγεται σαν ταυτολογία: αν η Ελλάδα αποκτήσει μια ολοκληρωμένη πολιτική για το περιβάλλον, την οποία, για να είμαστε ειλικρινείς ποτέ δεν είχε, θα λυθούν τα προβλήματα και το περιβάλλον θα έχει μπει στην εθνική μας πολιτική.
Για να είμαστε δίκαιοι, η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που απέκτησε μια αποσπασματική πολιτική για το περιβάλλον, με τη μορφή νομοθετημάτων και αποφάσεων που απαντούσαν κάθε φορά σε μια συγκεκριμένη ανάγκη, είτε αυτή ήταν απάντηση σε προβλήματα ή απλά η υποχρέωση να ενσωματωθεί το περιβαλλοντικό δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ίδιο συνέβη και σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ, καθώς η περιβαλλοντική συνείδηση και η διαπίστωση των προβλημάτων προχωρούσε σε επιστημονικό και κοινωνικό επίπεδο.
Σήμερα όμως ξέρουμε ότι η απάντηση δεν είναι μόνο να φτιάξουμε μια πλήρη, οργανωμένη, τεκμηριωμένη και καλά νομοθετημένη πολιτική, με τρόπο απλό, ώστε να είναι εφαρμόσιμη και με τρόπο ουσιαστικό, ώστε να αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Αυτό είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί. Εάν η ανάγκη της προστασίας του περιβάλλοντος δεν διατρέξει όλες τις πολιτικές που διαμορφώνουν το αναπτυξιακό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο της χώρας, μια αυτόνομη πολιτική για το περιβάλλον είναι καταδικασμένη να βρίσκεται σε συνεχή αντίθεση με τους στόχους και τις προτεραιότητες των υπόλοιπων πολιτικών.
Ένα παράδειγμα: στη συζήτηση που γίνεται κάθε φορά που ανακοινώνεται ο σχεδιασμός νέων οδικών αρτηριών, υπάρχει η διαμάχη ανάμεσα στο στρατόπεδο που βλέπει αυτά τα έργα σαν αναπτυξιακή προοπτική, και το στρατόπεδο των ευαίσθητων πολιτών που αντιδρούν, ανησυχώντας (δικαίως, κατά κύριο λόγο) για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον. Πλέον πρόσφατο παράδειγμα οι ανακοινώσεις για την επέκταση της Αττικής Οδού.
Θα αρκούσε άραγε μια ολοκληρωμένη...η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου