Του Φαίδωνα Θεοφίλου
Το θέατρο Σκιών είναι ασφαλώς μια θαυμάσια τέχνη που άνθισε στην Κίνα, την Ινδία, την Περσία, την Ινδονησία και την Μικρά Ασία. Στην Ελλάδα γνωρίσαμε το θέατρο Σκιών από τον Καραγκιόζη (στα τουρκικά Karagoez που σημαίνει μαυρομάτης). Ο Καραγκιόζης είναι κεντρικός χαρακτήρας του παραδοσιακού Τουρκικού και Ελληνικού Θεάτρου Σκιών. (Δεν θα μπορούσαμε άραγε να έχουμε έναν αποκλειστικά ελληνικό χαρακτήρα στο Θέατρο Σκιών και όχι κοινό με τους Τούρκους;)
.
Ο εξελληνισμός του πραγματοποιήθηκε στη Πάτρα, από τον καραγκιοζοπαίχτη Δημήτριο Σαρδούνη ή Μίμαρο (1865-1912) στα τέλη του 19ου αιώνα. Όσο κι αν εξελληνίστηκε όμως κράτησε τα χαρακτηριστικά του ραγιά. Ο Καραγκιόζης λοιπόν, είναι ένας κακάσχημος, καμπούρης, ξυπόλητος, αιωνίως πεινασμένος, πονηρός Έλληνας, μένει σε μια παράγκα απέναντι στο παλάτι του Τούρκου Βεζύρη (Η εξουσία) και περιστοιχίζεται από την οικογένειά του και κάποιους άλλους χαρακτήρες. Ο Καραγκιόζης εκπροσωπεί τον Έλληνα της εποχής της Τουρκοκρατίας αλλά παίζεται μέχρι σήμερα και στο ίδιο μοτίβο: Να ξεγελάσει δηλαδή με πονηριές κάποιους για να γεμίσει τη κοιλιά του.
.
Έχει ταυτιστεί ΚΑΙ με τον σύγχρονο Έλληνα, όταν άλλοι λαοί είχαν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και πλούτισαν την παράδοσή τους με ήρωες που εκπροσωπούσαν και κάποιες ανθρώπινες αξίες.Στην εφηβεία μου είχα συχνά την ευκαιρία να δω θέατρο Σκιών και ομολογώ ότι είχα μαγευτεί από την ατμόσφαιρά του. Δεν μου άρεσε όμως ο Καραγκιόζης. Αισθανόμουν ότι δεν εκπροσωπούσε την ιδιοσυγκρασία μου. Δεν μου άρεσε που ένας Έλληνας ήταν τόσο άσχημος, καμπούρης, πεινασμένος, πονηρός και το είχε και καμάρι μαζί με τους θεατές…
Σκεπτόμουν ότι...η συνέχεια εδώ στο Ο θεός στο καφενείο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου