ΤΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Δυστυχώς, πρέπει να το ομολογήσουμε. Η Ελλάδα (ως πολιτικό σύστημα) ζει μόνο μέσα στον αντιφατικό και αυτοκαταστροφικό εκλογικό κύκλο της. Διέπεται από ένα απολύτως δικό της σύστημα «αξιών» και στερεοτύπων, που σπάνια συμβαδίζουν με τη διεθνή συγκυρία και τις εσωτερικές δομικές αναγκαιότητες.
Οι δε πολιτικοί μας αποδεικνύονται μεγέθη λειψά, εγκλωβισμένα σ’ αυτό το σύστημα στερεοτύπων. Ομηροι και υπηρέτες, ταυτόχρονα, του κομματικού συστήματος και των σαθρών υποσυστημάτων του. Τα υπηρετούν, δεν τους υπηρετούν.
Πάρτε για παράδειγμα τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου. Δύο τέτοια «ιερά» ονόματα, δύο άνθρωποι με το πιεστικό άγχος της υστεροφημίας –ή, εάν προτιμάτε, με την ανάγκη επιβεβαίωσης της λαμπρής συνέχειας του ονόματος–, θα περίμενε κανείς να κινούνται στον αφρό των ημερών κι όχι στο έρεβος της πολιτικής υποκουλτούρας.
Κι όμως. Την ώρα που η υφήλιος δρα καθημερινά για την αντιμετώπιση της κρίσης, την ώρα που φαίνονται τα πρώτα χαμόγελα από τις αγορές, τις στατιστικές προβολές, την ανάκαμψη των επιχειρήσεων, η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας. Οικονομικής, πολιτικής, ηθικής, κοινωνικής.
Στα οικονομικά, πρώτα. Δεν είμαι βέβαιος πως και οι ίδιοι οι πολίτες έχουν κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης. Μόλις τις προάλλες η Κομισιόν μάς ενημέρωσε πως με την πορεία της δημογραφικής γήρανσης του ελληνικού πληθυσμού οι ανάγκες χρηματοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος θα αυξάνονται ραγδαία, σε βαθμό που να υπονομεύουν κάθε χρόνο περισσότερο το ΑΕΠ. Με αυτούς τους ρυθμούς –λέει η Κομισιόν– το 2060 το ασφαλιστικό θα απαιτεί το 40% του ΑΕΠ –ήτοι, «ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ».
Το ίδιο δείχνουν σχεδόν όλα τα μεγέθη της οικονομίας. Κάτι που αποδεικνύει πως η διεθνής κρίση υπήρξε, απλώς, η καταιγίδα που ανακάτεψε τον (ελληνικό) βούρκο και έφερε στην επιφάνεια τα κόπρανα των τριών τελευταίων δεκαετιών.
Είμαι βέβαιος πως οι αντιδράσεις του Καραμανλή και του Παπανδρέου, αλλά και πολλών άλλων βέβαιων ή φιλόδοξων δελφίνων στα μεγάλα κόμματα, είναι όμοιες: «Ποιος θα ζει σε πενήντα χρόνια από σήμερα;».
Αυτό είναι. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι, ως επί το πλείστον, ένα πολιτικό προσωπικό μορφωτικά, πολιτισμικά, ηθικά και πολιτικά ανεπαρκές.
Υπάρχουν πολλοί με… αποκλίνουσες συμπεριφορές, με ροπή στον παράνομο πλουτισμό, με έπαρση, με νοοτροπία μικρής μαφίας. Δίχως την παραμικρή αίσθηση πατριωτισμού –όχι, φυσικά, με τη σοβινιστική και, συνήθως, εθνοκάπηλη-μιλιταριστική έννοια του όρου…
Αλήθεια. Πώς απαιτούν οι βουλευτές της Ν.Δ. –κι εκείνοι της αντιπολίτευσης, αλλά και όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι– από τον Παυλίδη να παραιτηθεί;
Γιατί μας φαίνεται παράξενο και εξοργιστικό να μην το πράττει; Σε ποιο πολιτικό σύστημα γαλουχήθηκε ο Παυλίδης; Στη Βουλή των Λόρδων; Ή στα σκανδιναβικά μοντέλα;
Οταν ένας υπουργός έχει εξ απορρήτων συνεργάτη που συναγελάζεται με ακτοπλόους τύπου Μανούση, όπως δεκάδες άλλοι υπουργοί διαφόρων κυβερνήσεων έπραξαν το ίδιο, ποιος έχει το σθένος να σηκώσει πρώτος την πέτρα και να την εκσφενδονίσει; Αυτή ακριβώς ήταν η σημασία τού «κουνώ το δάχτυλο» από τον Παυλίδη. Σ’ αυτό στηρίζονται η ραγδαία απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος και η αδυναμία όλων μας να διακόψουμε αυτή την καθοδική πορεία. Διότι ο μόνος ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ σ’ αυτό τον τόπο είναι ο ΚΑΝΕΝΑΣ των δημοσκοπήσεων. Αυτός ο Κανένας που απορρίπτει και τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου και την αυτάρεσκη Αριστερά και το γραφικό ναρκισσισμό των υπολοίπων.
Ο Κανένας που φωνάζει στις δημοσκοπήσεις. Φωνάζει για τους πολιτικούς που σαν μαριονέτες εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα για να επαναλάβουν τις ίδιες μονότονες ανοησίες. Φωνάζει για τη σκανδαλολογία. Οχι γιατί θεωρεί ανύπαρκτα ή ασήμαντα τα σκάνδαλα της Ν.Δ., αλλά διότι έχει κορεστεί από τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ και, τώρα, δεν έχει τίποτε καλύτερο να περιμένει.
Συμπέρασμα-αυλαία: Είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή ο Κανένας θα εκραγεί. Ηδη έχει εκραγεί. Απλώς δεν έχει γίνει ακόμα η εκλογική καταγραφή. Το σύστημα εξουσίας δεν το έχει κατανοήσει ακόμα. Οταν έχεις πέσει με τα μούτρα στο φαγητό, σπανίως προσέχεις το προσωπικό που σερβίρει. Αυτό, όμως, σημαίνει πως κι αυτό θα έχει όλη την άνεση να σου ρίξει δηλητήριο στο πιάτο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου