Χριστοφοράκος ή Κοσκωτάς;

του Γίαννη Πρετεντέρη

Oλο και περισσότερο η Siemens μού θυμίζει τον Κοσκωτά. Οταν, δηλαδή, ένα υπαρκτό σκάνδαλο διογκώνεται με όλες τις υποκρισίες, τις σκοπιμότητες, τα απωθημένα και τις υπερβολές της ελληνικής κοινωνίας.

Διότι το σκάνδαλο είναι υπαρκτό. Υπήρξαν «μαύρα ταμεία» που διακίνησαν μαύρο χρήμα επ΄ ωφελεία της εταιρείας και των στελεχών της. Αλλά και όλα τα άλλα με τα οποία διογκώνεται το σκάνδαλο είναι εξίσου υπαρκτά.

Να υποθέσω άραγε ότι πολλοί Ελληνες έπεσαν από τα σύννεφα μόλις πληροφορήθηκαν πως μια εταιρεία συνεισέφερε οικονομικά σε ένα κόμμα; Και ότι όλοι αυτοί πίστευαν ως τώρα πως τα κόμματα ζούσαν και πολιτεύονταν από τις τίμιες οικονομίες τους και τον ιδρώτα των μελών τους;

Να υποθέσω ότι μάτωσε η καρδιά της ΝΔ από τα μάρκα του Τσουκάτου και ότι τα μικρότερα κόμματα ανατρίχιασαν επειδή τα βιβλία του ΠαΣοΚ δεν τηρούνται σύμφωνα με τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα; Να υποθέσω, κυρίως, ότι τα κόμματα της Αριστεράς ούτε που έχουν ξανακούσει για τη χρηματοδότηση κομμάτων από αμφιλεγόμενες πηγές;

Να υποθέσω ότι η ουσία του σκανδάλου είναι σε ποιους μοίρασε τοστιέρες ο Χριστοφοράκος και ποιους κάλεσε στα ταξίδια του;

Ή μήπως να θεωρήσω ότι μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού Τύπου- αυτοί οι ίδιοι, δηλαδή, που δεν ξέρουν πού βρίσκει λεφτά ο εκδότης τους για να βγάλει την εφημερίδα όπου δουλεύουν- έπαθαν ξαφνικά κρίση διαφάνειας και σκίζουν τα ρούχα τους για τις λοβιτούρες των άλλων;

Δεν θα υποθέσω τίποτα. Θα σημειώσω απλώς το εξής: το σκάνδαλο της Siemens είναι ένα σκάνδαλο το οποίο αφορά πρωτίστως τη Γερμανία και πέντε-έξι ακόμη χώρες όπου (όπως αποκαλύφθηκε στη Γερμανία...) δρούσε η εταιρεία με «μαύρες» μεθόδους. Σε όλες αυτές τις χώρες το σκάνδαλο ερευνήθηκε και εκδικάστηκε χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς παράπλευρες φασαρίες και με ταχύτατες διαδικασίες. Με την αίσθηση ότι τέτοιες υποθέσεις κοστίζουν συνολικά στη δημοκρατία και πλήττουν το δημόσιο συμφέρον, άρα απαιτούν ακριβοδικία, ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση όλων των εμπλεκομένων.

Τίποτε από αυτά δεν τηρήθηκε στη χώρα μας. Η Δικαιοσύνη κινήθηκε με ρυθμούς χελώνας, η κυβέρνηση επένδυσε στην υπόθεση για να μουντζουρώσει το ΠαΣοΚ, το ΠαΣοΚ προσπαθεί να βάλει στη φωτογραφία και την κυβέρνηση, ενώ τα μικρότερα κόμματα επιδιώκουν να κοντύνουν και τους δύο μπας και μαζέψουν κανένα ψηφαλάκι. Από κοντά και μια μερίδα του Τύπου που αρέσκεται σε ρόλους ντετέκτιβ, εισαγγελέα και ιεροκήρυκα για να τραβήξει την προσοχή του κοινού.

Αποτέλεσμα; Δεν χρειάζεται να ψάξετε. Το σκάνδαλο μετετράπη σε πολιτική υπόθεση και ένας φυγόδικος σε ρυθμιστή του πολιτεύματος. Ακριβώς όπως στην περίπτωση Κοσκωτά. Τώρα δεν απειλεί «να τους τηγανίσει» ένας πρώην τραπεζίτης αλλά «να τους κατονομάσει» ένας πρώην μάνατζερ. Ποιους; Ουδείς γνωρίζει διότι τίποτε δεν έχει ειπωθεί.

Και ούτε νομίζω να ειπωθούν πολλά. Διότι ο Χριστοφοράκος ενδιαφέρεται πρωτίστως να σωθεί ο ίδιος και δευτερευόντως να εξυγιάνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Και είναι βέβαιον ότι δεν πρόκειται να επιβαρύνει τη θέση του αποκαλύπτοντας παράνομες πράξεις στις οποίες συμμετείχε αυτοπροσώπως. Μένουν, λοιπόν, οι ψίθυροι, οι υπαινιγμοί, τα υπονοούμενα και εκείνοι με τις τοστιέρες.

Κάπως έτσι ο Χριστοφοράκος πήρε όμηρο τη δημοκρατία μας. Ακριβώς όπως ο Κοσκωτάς. Χρησιμοποιώντας μια μερίδα του Τύπου. Ακριβώς όπως ο Κοσκωτάς. Διακινώντας κρυφές απειλές και υπαινικτικές αποκαλύψεις. Ακριβώς όπως ο Κοσκωτάς. Ψάχνοντας να πέσει στα μαλακά, περίπου όπως ο Κοσκωτάς. Απλώς και σε αντίθεση με τον Κοσκωτά, δεν πετάει ακόμη λάσπη στον ανεμιστήρα. Πετούν άλλοι για λογαριασμό του.