Μάχες παράλληλες

Του Αλεξη Παπαχελα

Πολλοί συμπολίτες μας είναι «γενετικά καθορισμένοι» ψηφοφόροι. Δηλαδή ό,τι και να γίνει θα ψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές το κόμμα που υποστηρίζουν από οικογενειακή παράδοση, κάποιο προσωπικό συμφέρον ή βαθιά ιδεολογική προτίμηση. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που ψηφίζουν με αυτόν τον τρόπο, αν και έχω την εντύπωση πως μειώνονται με τα χρόνια ως ποσοστό του εκλογικού σώματος. Ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές συναντά κανείς όλο και λιγότερο ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν περάσει ποτέ από την κατηγορία των «αναποφάσιστων». Και είναι λογικό, καθώς οι διχασμοί του χθες, οι φορτίσεις και οι ενθουσιασμοί ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ σήμερα κάποιον να τραγουδάει με ενθουσιασμό εκείνο το παλιό «έρχεται - έρχεται», είτε για τον σημερινό κ. Καραμανλή είτε για τον –επίσης σημερινό– κ. Παπανδρέου.

Η κοινωνία μας είναι πολύ πιο μπλαζέ απέναντι στην πολιτική. Η τηλεόραση μάς έχει δημιουργήσει μια έντονη αίσθηση οικειότητας με τους πολιτικούς ηγέτες, την οποία δεν μπορούσαμε ποτέ να έχουμε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, για παράδειγμα. Ελάχιστοι είναι δυστυχώς οι συμπολίτες μας που πιστεύουν ότι ο επόμενος πρωθυπουργός θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με τα ανυπέρβλητα προβλήματα του χρέους, της παιδείας, της υγείας, της διαφθοράς, της ανίκανης δημόσιας διοίκησης.

Οι κ. Καραμανλής και Παπανδρέου δίνουν δύο παράλληλες και αντιφατικές μάχες. Από τη μια, προσπαθούν να συσπειρώσουν τους παραδοσιακούς τους οπαδούς και να σιγουρευτούν ότι στις 4 Οκτωβρίου όλο το εκκλησίασμά τους θα... πάει να μεταλάβει. Από την άλλη, επιχειρούν να πείσουν τον μετακινούμενο ψηφοφόρο που δεν έχει καμία προκατάληψη απέναντι σε κανένα κόμμα. Ο συνδυασμός δεν είναι εύκολος, γιατί τα λάβαρα και τα εμβατήρια συγκινούν τους φανατικούς, απωθούν όμως τους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου.

Δεν είναι, πάντως, λίγοι οι μελαγχολικοί και απολύτως σκεπτικοί ψηφοφόροι, οι οποίοι ατενίζουν με βαθιά περίσκεψη την 5η Οκτωβρίου. Δεν βλέπουν κανέναν εκ των δύο ηγετών να διαθέτει το πραγματικά εφικτό σχέδιο, το δοκιμασμένο κυβερνητικό επιτελείο και το ανάλογο εκμοντερνισμένο κόμμα για να σηκώσει το βάρος της διακυβέρνησης της χώρας. Αυτοί οι ψηφοφόροι δεν αντιλαμβάνονται πώς θα μεταμορφωθεί τόσο θεαματικά ο κ. Καραμανλής στις 5 Οκτωβρίου, ώστε να επιβάλει με πυγμή όσα θεωρεί αναγκαία, αλλά και δεν πείθονται ότι ο κ. Παπανδρέου έχει πρόγραμμα εκτάκτου ανάγκης για όσα έρχονται. Ενα κομμάτι τους θέλει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, γιατί θεωρεί αναγκαία την ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση, ένα άλλο θα ήθελε να βοηθήσει στη μη αυτοδυναμία, ώστε να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, και ένα τρίτο προσπαθεί να πιστέψει τον πρωθυπουργό. Κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει πού θα καταλήξουν τελικά αυτοί οι περιζήτητοι ψηφοφόροι. Προς το παρόν κοιτούν με απορία όσους φανατίζονται υπέρ ενός εκ των δύο μονομάχων και αναρωτιούνται τι πραγματικά θα ξημερώσει στις 5 Οκτωβρίου...