Οι Παλαιολόγοι και ο Οτο

Γράφει ο Κουβανέζος

Μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες όταν μιλάμε για πίστη είναι αυτή του Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου, του ιδρυτή της παλαιολόγειας δυναστείας που έληξε με την άλωση της Πόλης το 1453.

Ο Μιχαήλ στέφθηκε αυτοκράτωρ το 1259, βασικά στέφθηκε συναυτοκράτωρ με τον ανήλικο γιο του Θεόδωρου Β’ Λάσκαρη, που πέθανε σχετικά μικρός αλλά φρόντισε να χρίσει διάδοχο τον υιό του, Ιωάννη.

Στο Βυζάντιο και γενικά στις αυτοκρατορίες δεν μπορούσες να λάβεις το ανώτατο χρίσμα αν είχες κάποια… ατέλεια: π.χ. καμένο χέρι, ακόμη καλύτερα κάποιο κομμένο άκρο, πιο ωραία αν σου είχαν κόψει τα χείλια, τη μύτη ή τα αφτιά. Και ιδανικό αν ήσουν τυφλός.

Ο Μιχαήλ τύφλωσε λοιπόν τον μικρό Ιωάννη και στο μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του έδωσε δείγματα ηγετικών και διπλωματικών ικανοτήτων, καταφέρνοντας μάλιστα το 1261 να μπει στην Κωνσταντινούπολη, η οποία είχε αλωθεί από τους Σταυροφόρους το 1204.

Πλην όμως σταδιακά πιεζόταν, απ’ όλες τις πάντες (που λένε και στο χωριό μου). Αναγκαστικά έπρεπε ο Μιχαλάκης να τα τακιμιάσει με τον Πάπα. Μέχρι να πεθάνει, άλλαξαν οκτώ Πάπες αλλά ο Μιχαήλ επέμενε και ενέτεινε τις προσπάθειές του για την επανένωση των Εκκλησιών. «Ελα μωρέ τώρα, για δύο τρεις ατάκες στις προσευχές θα διαφωνήσουμε τώρα;». Εντέλει συνέλεξε δύο τρεις αφορισμούς.

Ο Μιχαήλ πέθανε αιφνιδίως στο Παχώμιο της ανατολικής Θράκης τον Δεκέμβριο του 1282. Και εξαιτίας των αφορισμών, δεν θάφτηκε ποτέ, κατ’ εντολήν του διαδόχου και γιού του, Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου. Τον έχωσαν σε μια κρύπτη μιας εκκλησίας, φήμες ήθελαν 100 χρόνια μετά να μην έχει λιώσει (ο Βησσαρίων της εποχής).

Ο αυτοκράτωρ λατρεύτηκε όσο ζούσε αλλά δέχθηκε έντονη κριτική για τη βία που άσκησε για να περάσει το δικό του, τον μίσησαν μετά τη τύφλωση του διαδόχου και ξεχάστηκε το όνομά του από τη στιγμή που ανάσανε για τελευταία φορά.

Αντιστοίχως, ο Οτο Ρεχάγκελ μάς τη σπάει με τις επιλογές του, μας δίνει αφορμές για γκρίνια και παίζει με τα νεύρα μας μέχρι που ευχόμαστε ο Χαριστέας να πάθει βαρύ κρύωμα και να μην κληθεί, μέχρι που μουντζώνουμε τον Σαμαρά με το ψώνιο και τον εγωισμό που βγάζει μέσα στο γήπεδο και κοροϊδεύουμε τον Πλιάτσικα για την πλατίνα. Και αναρωτιόμαστε πού στο διάολο ξέθαψε τον Τζιόλη.

Στην αρχή μίλησα για πίστη.

Sorry, χερ Οτο, αν την έχασα κάπου στον δρόμο, sorry που πόνταρα στην Ουκρανία απόψε και sorry που είχα εκφράσει την απαισιοδοξία μου («η Ουκρανία παραείναι καλή για εμάς. Εκτός κι αν η στήλη πέσει έξω, όσο και τα κοράκια που περιμένουν τον Γερμανό στη γωνία»), ασχέτως αν νωρίτερα έγραφα «κανείς δεν θυμάται πώς προκρίθηκες, αρκεί να είσαι εκεί, στο γλέντι των 32».