Ο κ. Σημίτης στα deals της πτώχευσης.

Γράφει ο Πέτρος Τατούλης

Η Νέα Δημοκρατία έχασε στην οικονομία για δύο λόγους. Ο πρώτος ότι εγκαταλείφθηκε η διακυβέρνηση στα χέρια διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι είδαν στα μεγάλα deals την ευκαιρία να ταΐσουν και τα δισέγγονά τους. Ο δεύτερος λόγος είχε να κάνει με την απουσία της απαραίτητης εκείνης ιδεολογικής πλατφόρμας, που θα έδινε συνοχή στις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που έχει ανάγκη εδώ και δεκαετίες η ελληνική οικονομία. Το αποτέλεσμα; Οι αλλαγές ήταν αποσπασματικές, η αποδοχή τους μειωμένη αφού η αναγκαιότητα τους δεν έγινε ποτέ κατανοητή και τα αποτελέσματά τους ως επί το πλείστον αποδείχτηκαν αρνητικά.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει ήδη αρχίσει να αντιμετωπίζει μεγάλες ευθύνες. Η πρώτη είναι ότι ενώ γνώριζε και προεκλογικά, δεν μίλησε με αληθινά μεγέθη στον ελληνικό λαό. Τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα όσο και σήμερα και ο κ. Προβόπουλος είχε ενημερώσει τον σημερινό πρωθυπουργό. Η δεύτερη ευθύνη είναι και η σημαντικότερη. Αφενός η ολιγωρία τοποθέτησης σε καίριες θέσεις προσώπων που θα κινήσουν τις αλλαγές από κάτω προς τα επάνω στην κρατική πυραμίδα και αφετέρου η αδυναμία να ξεδιπλωθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το πού ακριβώς οδεύουμε. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς αδυναμία με αυτήν που αντιμετώπισε η Νέα Δημοκρατία και που τελικώς της στέρησε την όποια μεταρρυθμιστική δυνατότητα.

Η κατάσταση δυστυχώς είναι χειρότερη από αυτήν που τούτη τη στιγμή φαίνεται να διαμορφώνεται. Με την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα να επαναφέρει το καθεστώς χορήγησης ρευστότητας στα παλιά επίπεδα από τον Ιανουάριο και μετά, τελειώνει το πάρτι για τις ελληνικές τράπεζες. Με απλά λόγια, θα σταματήσουν να δανείζονται φθηνά και να δανείζουν ακριβά με υπερκέρδη και εξισορρόπηση των ζημιογόνων χαρτοφυλακίων. Την ίδια στιγμή, μετά βεβαιότητας προβλέπεται ότι το ελληνικό δημόσιο θα αναγκαστεί φέτος να καταφύγει στους ελεύθερους παίκτες για να δανειστεί με αποτέλεσμα να επιτύχει το δανεισμό του με τεράστια spreads.

Φέτος, θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά με τις συγκυρίες απόλυτα αρνητικές για τη χώρα μας. Όταν όλοι θα βγαίνουν από την κρίση, εμείς θα εισερχόμαστε και κανείς δεν θα είναι πρόθυμος να τείνει χείρα βοηθείας σε μια χώρα που τα τρώει χοντρά από την Ευρώπη, νομίζοντας ότι οι μαγκιές κρατούν για πάντα.

Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, πρέπει η κυβέρνηση να πάρει γενναίες αποφάσεις. Να πει όχι σε επιδοματικές πολιτικές που εμπίπτουν στη λογική του ελεήμονος κράτους. Να σταματήσει να λαϊκίζει σε υποθέσεις τύπου cosco. Να επιταχύνει την διαβούλευση και να υιοθετήσει τελικώς ένα συγκεκριμένο μοντέλο φορολογικής οργάνωσης, το οποίο θα ισορροπεί ανάμεσα στην κοινωνική δικαιοσύνη και τον περιορισμό του μαύρου χρήματος που αφειδώς συνεχίζει να ρέει, ενώ παράλληλα θα επιτρέψει την αναζωογόνηση της αγοράς και θα προσφέρει ένα μόνιμο πλαίσιο προκειμένου να γίνει εφικτή η προσέλκυση επενδύσεων στην χώρα. Να περικόψει δραστικά τις σπατάλες σε τομείς που ήταν εξωφρενικές, όπως η υγεία και η δημόσια διοίκηση, και να θέσει στα συγκεκριμένα υπουργεία αυστηρά χρονοδιαγράμματα και τακτικό έλεγχο για την ανταποδοτικότητα των κρατικών κονδυλίων. Τέλος, με δεδομένο το γεγονός ότι η διεθνής αξιοπιστία της χώρας μας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, πρέπει να αναθέσει σε ένα πρόσωπο εγνωσμένου κύρους (έστω και με χρονική υστέρηση) θέση- κλειδί στις σκληρότερες διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες που έπονται. Αυτός ο πολιτικός μπορεί να είναι ο κ. Σημίτης.

Και το σημαντικότερο. Πρέπει ο κ. Παπανδρέου προσωπικά να αναλάβει το βάρος να δείξει στους έλληνες τον δρόμο στον οποίο έχει επιλέξει να βαδίσει. Μόνο έτσι οι πολίτες θα εξασφαλίσουν την απαραίτητη κοινωνική συνοχή που είναι απαραίτητη για μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Αν πεισθούν οι πολίτες, θα αγκαλιάσουν και θα στηρίξουν τον μόνο δρόμο σωτηρίας που θα υποδειχθεί. Από την άλλη πλευρά και τα διάφορα μιντιακά συμφέροντα θα πρέπει επιτέλους να αναλογισθούν και τα μεγέθη των δικών τους ευθυνών. Ας πάψουν να παίζουν τα παιχνίδια του ενός ή του άλλου διεκδικητή της προεδρίας της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να αγγίζουν την ουσία της αποδεδειγμένης τους ιδιοτέλειας, τυχοδιωκτισμού και ανικανότητας. Συμφωνώ ότι μια τέτοια εκλογή αρχηγού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα διότι η κυβέρνηση πρέπει να νιώθει την πίεση ικανών ανθρώπων και μιας αξιόπιστης κυβερνητικής εναλλακτικής. Ωστόσο, στην συγκεκριμένη περίπτωση, η μεν επίδοξη πρόεδρος είναι άκρως υπεύθυνη για την σημερινή κατάντια της χώρας, ο δε επίδοξος ναυάγησε τη χώρα σε εθνικά κρίσιμα ζητήματα στο παρελθόν, για να ναυαγήσει στη συνέχεια και τη δική του ματαιόδοξη προσπάθεια, και βέβαια ο τέως συνεχίζει να περιφέρεται δίχως κανείς να έχει αποτιμήσει επί της ουσίας την δική του μη- προσφορά. Μπροστά σε αυτήν τη μιζέρια, ας βοηθήσουν την κυβέρνηση στα καλά και ας βρεθούν αντιμέτωποι στις κακές αποφάσεις. Διότι, ναι μεν το «πάρτι τελείωσε» που λέει και η κ. Μπακογιάννη αναφερόμενη στο ΠΑΣΟΚ, αλλά δυστυχώς για την ώρα το πάρτι μόλις αρχίζει στην παράταξη που αδυνατώ να περιγράψω ως Νέα Δημοκρατία, στην μετά- Καραμανλή εποχή…