Ένα άρθρο του 1929, για την Ελλάδα του 2009!!!

Γράφει ο Γιώργος Φακίτσας

Γεια σας,
στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, στις 16 Νοεμβρίου 1929, επί πρωθυπουργίας του Ελ. Βενιζέλου, δημοσιεύτηκε το παρακάτω άρθρο. Σας παρακαλώ πολύ να το διαβάσετε και να σκεφτείτε τι έχει αλλάξει στην Ελλάδα από το 1929 έως σήμερα...

Όπως θα δείτε, ΤΙΠΟΤΑ... Δεν έχω κάποιο σχόλιο να κάνω...

«Είναι αναμφισβήτητο ότι το Ελληνικόν κράτος κατά τα τελευταία αυτά έτη κινδυνεύει να εξουθενωθή τελείως και να υποκύψη προ των Ελληνικών “μπουλουκιών”. Κάθε ομάς ανθρώπων, συνδεομένων από κοινά συμφέροντα και μόνον συγκροτεί μίαν οργάνωσιν, εξασφαλίζει μερικούς δημοσιογραφικούς ή κοινοβουλευτικούς υποστηρικτάς και υπαγορεύει έπειτα τας θελήσεις της εις το Κράτος.Αλλοίμονον δε εις εκείνον,υπουργόν,δημόσιον λειτουργόν ή δημοσιογράφον, ο οποίος θα ετόλμα, όχι μόνον να αντιταχθή, αλλά και να μη υποστηρίξη τας αξιώσεις, αι οποίαι προεβάλλοντο.Η δύναμις των ομάδων εις την Ελλάδα, έχει καταστή καταπληκτική. Και αι παραδοξότεραι των αξιώσεων, κατορθώνουν να εμφανίζωνται ως δίκαιαι και να αναγνωρίζωνται αμέσως από το πτήσσον και πανικόβλητον Κράτος. Εάν τυχόν η αξίωσις είναι περισσότερον του δέοντος εξωφρενική,εάν η Κυβέρνησις καταλαμβάνεται υπό δισταγμών και προτάσσει αντιρρήσεις, αρκεί μια θορυβώδης διαδήλωσις εις τους δρόμους, διά να εγκαταλειφθούν αμέσως αι αντιρρήσεις και να συνθηκολογήση το Κράτος.

Υπό τοιαύτας συνθήκας, ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσμός της Ελλάδος μεταβάλλεται εις μπουλούκια, τα οποία συγκροτούμενα εις Επιτροπάς, Εκτελεστικά Συμβούλια, Γενικάς Συνελεύσεις ή Συνομοσπονδίας περιέρχονται τα υπουργικά και δημοσιογραφικά γραφεία διά την επιδίωξιν μιας αποζημιώσεως,ενός ειδικού φόρου, ενισχυτικού της οργανώσεώς των, ενός νέου δανείου, ενός οικοδομικού Συνεταιρισμού. Ποίος Ελλην,θα ηρνείτο να αποτελέση μέρος μιας τοιαύτης οργανώσεως, όταν ως ανταμοιβήν διά τας ολίγας ώρας της αναμονής εις τους υπουργικούς προθαλάμους θα ελάμβανε παρά του Κράτους ένα προνόμιον, μίαν καλήν αποζημίωσιν, μίαν σύνταξιν ή ένα ωραίον οικόπεδον.

Τα αποτελέσματα της τρομεράς αυτής συνηθείας,είναι δύο ειδών:Πρώτον,ότι το Ελληνικόν Κράτος χρεώνεται έως τον λαιμόν διά να κατορθώση να αντεπεξέλθη εις όλας αυτάς τας αξιώσεις και να ικανοποιήση όλας αυτάς τας ορέξεις, επιβαρύνει συνεχώς τον προϋπολογισμόν του με μεγάλα κονδύλια και υπερφορτώνει την αγοράν της χώρας κατά τρόπον μοιραίως δημιουργούντα οικονομικήν κρίσιν. Αφ΄ ετέρου, οι πολίται κακοσυνηθίζοντες από την εξαιρετικήν αυτήν υποχωρητικότητα του Κράτους,εγκαταλείπουν τας παραγωγικάς των εργασίας διά να επιδίδωνται εις την ολιγώτερον κοπιαστικήν και περισσότερον κερδοφόρον εργασίαν της αναμονής εις τα Πολιτικά Γραφεία και τους υπουργικούς προθαλάμους. Είδομεν ήδη χαρακτηριστικάς εκδηλώσεις της κακής αυτής νοοτροπίας. Υπάρχουν μυριάδες Ελλήνων, που μόνον από Κρατικάς επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις και επιδόματα ζουν».

Όπως βλέπετε, στην Ελλάδα εξακολουθούμε να ζούμε σε συνθήκες και με νοοτροπίες του 1929, αλλά με δεδομένα του σήμερα (παγκοσμιοποίηση, ΕΕ). Πως είναι δυνατόν ένα κράτος με αυτές τις συνθήκες να θέλει να επιζήσει στην παγκόσμια αρένα? Πως έχουμε το θράσος να λέμε ότι είμαστε ανεπτυγμένη χώρα?

Ευθύνες έχουν και έχουμε όλοι... Μην βιαστεί κάποιος να κατηγορήσει κόμματα και πολιτικούς...

(Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, την περασμένη Κυριακή, στην στήλη του κ. Γ. Μαρίνου.)


Σας ευχαριστώ,