Όταν μια κοινότητα θρηνεί νεκρούς αστυνομικούς

Του Στάθη Σαραφόπουλου

Αναρρωτιέμαι, τι οδηγεί εκατοντάδες ανώνυμους πολίτες να συμπαρασταθούν στο αστυνομικό τμήμα που έχασε 4 ανθρώπους του από τις σφαίρες ενός μισότρελλου.

Γιατί αυτοί οι πολίτες αισθάνονται τους 4 νεκρούς αστυνομικούς ως δικούς τους ανθρώπους;
Γιατί δεν τους βλέπουν ως μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους;

Γιατί σε μια μικρή κοινότητα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από το λίκνο της δημοκρατίας, οι αστυνομικοί θεωρούνται δικοί μας άνθρωποι ενώ εκεί στο λίκνο, τους απαξιώνουμε ως επαγγελματίες και ως ανθρώπους;

Φταίει το σύστημα, θα πει κανείς. Η αστυνομία έχει κακή προϊστορία στην Ελλάδα. Οι αστυνομικοί είναι αγενείς και αμόρφωτοι.

Σύμφωνοι — οι δικαιολογίες τελειωμό δεν έχουν.

Υπάρχει όμως κάποιος θεσμός, κάτι τέλος πάντων στην Ελλάδα που να μην έχει κακή προϊστορία;

Είναι οι ταξιτζήδες, οι σερβιτόροι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, ή οι πολιτικοί ευγενικότεροι και πιο καλλιεργημένοι από τους αστυνομικούς;

Ο ασυνείδητος ή αδιάφορος οδηγός που παρκάρει πάνω στην ράμπα των πεζοδρομίων και πάνω στα ίδια τα πεζοδρόμια είναι πιο ευγενικός;

Ο πίθηκος που καπνίζει μέσα στο αεροδρόμιο είναι πιο καλλιεργημένος;
Εικόνα μας είναι και μας μοιάζουν οι αστυνομικοί.

Ζω σε μια μικρή κοινότητα δίπλα στο Σικάγο με τη δική της αστυνομία.
Έπειτα από 6 χρόνια στην κοινότητα αυτή έχω γνωρίσει τους περισσότερους αστυνομικούς.
Όταν με βλέπουν έξω από το σπίτι, σταματούν να πουν μια καλή κουβέντα. Χαιρετούν στο δρόμο.

Όταν λείπουμε σε ταξίδια παιρνούν και ρίχνουν μια ματιά στο σπίτι και μετά στέλνουν email: πέρασα από το σπίτι και όλα φαίνονται εντάξει.

Αν ξεχάσω την πόρτα του γκαράζ ανοιχτή το βράδι σταματούν, αφήνουν σημείωμα στο αυτοκίνητό μου, και την κλείνουν. Κι όταν καμιά φορά τους χρειαστώ και πάρω το 911 (τον δικό μας αριθμό έκτακτης ανάγκης δηλαδή) έρχονται το πολύ σε 2 λεπτά.
Οι αστυνομικοί αυτοί είναι γείτονες, συμπολίτες, και αξιόπιστοι επαγγελματίες.
Οι ίδιοι δεν ανέχονται μισοτελειωμένες δουλειές ούτε διεφθαρμένους συναδέλφους.
Στις στολές τους έχουν διακριτικά με το επώνυμό τους και τον αριθμό τους.
Περιπολούν στις γειτονιές.

Θυμάμαι μια καλοκαιρινή νύχτα πριν αρκετούς μήνες που δεν μου κολλούσε ύπνος και στις 2 η ώρα βγήκα βόλτα με τη σκυλίτσα μας. Ο αστυνομικός ήταν σταματημένος στην αλέα πίσω από το σπίτι μας για το νυχτερινό του πόστο και με χαιρέτησε.

Τα καλοκαίρια, όταν έχουμε πάρτι στη γειτονιά (παράδοση αποτελεί εδώ το block party) και κλείνουμε το δρόμο μπροστά από τα σπίτια μας για ν’ απλωθούμε με την άνεσή μας, έρχεται αστυνομικό όχημα και πυροσβεστική αντλία για να παίξουν τα πιτσιρίκια.
Ανάβουν τα φώτα οι οδηγοί, αφήνουν τα παιδιά να περιεργαστούν τον εξοπλισμό, και τα οχήματα έκτακτης ανάγκης γίνονται για λίγο παιδική χαρά.

Αυτοί οι αστυνομικοί δεν είναι μπάτσοι ούτε γουρούνια ούτε δολοφόνοι.
Είναι μέλη της κοινότητάς μας, είναι άτομα στα οποία έχουμε εμπιστευθεί μεγάλη ευθύνη.
Και γι αυτό δεν τους απαξιώνουμε ούτε ως ανθρώπους ούτε ως επαγγελματίες ακόμη κι όταν κάποιος συνάδελφός τους αποδειχτεί ανάξιος της εμπιστοσύνης μας.
Ακόμη κι εδώ, εικόνα μας είναι οι αστυνομικοί και μας μοιάζουν.

(Λουλούδια και συλληπητήριες κάρτες από τους κατοίκους του Lakewood έξω από το αστυνομικό τμήμα που έχασε 4 αστυνομικούς. Η φωτογραφία είναι από τους NYT.)