Τα νούμερα του Δεκέμβρη

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Το πρωί της Παρασκευής άκουσα στο ραδιόφωνο ένα «βαρυσήμαντο» σχόλιο.
Για τον Αλέξανδρο βεβαίως. O σχολιαστής είπε ότι «ο δολοφόνος αστυνομικός καλοπερνάει στη φυλακή, αν όμως είχε σκοτώσει ένα κουστουμαρισμένο πολίτη θα τον είχαμε κιόλας εκτελέσει». Έχασα τον βηματισμό μου, παραπάτησα και έτσι αποσβολωμένος μπήκα στο επετειακό, τριήμερο (και βάλε) «για τον Δεκέμβρη του Αλέξη».

Η αλήθεια είναι ότι είχα προετοιμασθεί να ακούσω διάφορα αυτές τις μέρες αλλά αυτό ούτε που το είχα φαντασθεί. «Στο όνομα της επανάστασης» κάποιος «να κλείνει το μάτι» στην επαναφορά της θανατικής ποινής. Και αυτός ο «κάποιος» να είναι ένας αναγνωρισμένος δημοσιογράφος «αριστερών» αρχών. Αυτή ίσως είναι μια από τις μεγαλύτερες στρεβλώσεις της εποχής μας. Η γενιά που εξουσιάζει σήμερα την πολιτική, τον πολιτισμό και τα ΜΜΕ βρήκε την ευκαιρία να «αναμειχθεί» με το ρευστό και αυθόρμητο μαθητικό κίνημα για να πουλήσει «αντίσταση».

Έτσι φτάσαμε στο σημείο οι δημοσιογράφοι που τους φρουρούν αστυνομικοί, να το παίζουν αναρχοαυτόνομοι και από τους καναπέδες των τηλεοπτικών πρωινάδικων να εκτοξεύονται ατάκες του τύπου : «Η νέα ελληνική ιστορία γράφεται με αίμα».
«Οι νέοι είναι καλοί… μπλα … μπλα», «οι αστυνομικοί είναι κακοί … μπλα … μπλα», έγραφε πρόσφατα ένας συγγραφέας, προβάλλοντας μια πιο σικ εκδοχή του συνθήματος «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Λες και οι «μπάτσοι» - και όχι οι διανοούμενοι ή οι δημοσιογράφοι ή οι γραφειοκράτες της κρατικής μηχανής - είναι ο πιο σημαντικός κρίκος στην αλυσίδα της σημερινής εξουσίας.

Η οργή λοιπόν των πιτσιρικάδων δεν είναι το μείζον θέμα που επιζητά σήμερα ερμηνεία. Το πρόβλημα είναι οι μεσολαβητές. Οι νέοι και εξυπνάδες θα πουν και πέτρες θα πετάξουν και με τους «μπάτσους» θα τσακωθούν και ζημιές θα προκαλέσουν και σφαλιάρες θα φάνε! Έτσι γινόταν πάντα, έτσι θα γίνει και με αυτή τη γενιά. Ακόμη και οι μολότοφ και οι κουκούλες δεν θα τρομοκρατούσαν τόσο την κοινωνία αν δεν ήταν στην μέση οι … πάτρωνες. Οι επαγγελματίες της επανάστασης που πορεύθηκαν συμβιβασμένοι και τώρα σπρώχνουν τους πιτσιρικάδες στα άκρα, μήπως και καλύψουν απωθημένα και ενοχές. Αν αποσυρθούν όλοι αυτοί (40άρηδες και 50άρηδες πια) τότε όλα -ακόμη και τα «κινήματα» - θα αποκτήσουν ξανά τις πραγματικές τους διαστάσεις. Και η εξέγερση των νέων θα αποκτήσει ξανά ένα άρωμα αθωότητας. Μακριά από τις θεαματικές υπερπαραγωγές που τους επιβάλλουν.