Κατευθύνσεις και προσανατολισμοί

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Είμαστε ανεκδιήγητοι και αδιόρθωτοι. Η ειδησεογραφία είναι πλημμυρισμένη από εξελίξεις που χρωματίζουν με τον πλέον αρνητικό τρόπο τα δημόσια οικονομικά της χώρας. Η χώρα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Μέχρι τώρα ζούσε με δανεικά και η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχισθεί. Εντούτοις η θεματολογία των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών ενημερωτικών (ας πούμε) εκπομπών δεν ασχολούνται παρά με ένα αποκλειστικά σχεδόν θέμα: Τι θα πάρουμε. Ποια και πόσα επιδόματα θα δοθούν. Ποιοι θα τα πάρουν. Πώς θα μπορέσουν να πάρουν περισσότερα.

Εκεί δε που τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε όριο, είναι στα περίφημα ασφαλιστικά. Ειδικοί ασφαλιστικολόγοι και –κυρίως– εργατολόγοι δεν χάνουν ευκαιρία να κατακεραυνώσουν την κυβέρνηση και τους «ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού» (όπως τους αποκαλούν) Αλμούνια και Γιούνγκερ για το γεγονός πως πηγαίνουν για κατάργηση οι απίθανες περιπτωσιολογικές και ανορθολογικά ευνοϊκές ρυθμίσεις του ελληνικού λαβυρινθώδους συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Έκπληκτος, γνωστός καθηγητής εργατολόγος (!) θεωρούσε απαράδεκτη τη ρύθμιση η σύνταξη να υπολογίζεται στη βάση ολόκληρης της ασφαλιστικής πορείας του εργαζόμενου. Με άλλα λόγια, σωστό κατά τη γνώμη του είναι κάποιος να πληρώνει για 30 χρόνια χαμηλές ασφαλιστικές εισφορές αλλά η σύνταξή του να υπολογίζεται με βάση τις υψηλές αμοιβές που δήλωνε τα τελευταία 4-5 χρόνια!

Κανένας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος και συνδέονται άμεσα με το πώς θα βγει στο δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου. Κι όχι με το τι θα πάρουμε – κι από πού. Αν δεν αποτινάξουμε από πάνω μας τις αλληλοσυμπληρούμενες νοοτροπίες του ραγιά, από τη μια μεριά, και του κατσαπλιά, από την άλλη, θα συνεχίσουμε να κατρακυλάμε στην ανυποληψία και την παρακμή. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν ο ένας κατηγορεί τον άλλο για απάτες, ψέματα και παραπειστικά στοιχεία με τα οποία παραπλανούσε η χώρα μας την Ε.Ε., ουδείς τολμά να αντικρίσει κατάματα την αλήθεια. Γιατί η Ελλάδα έλεγε διαχρονικά ψέματα; Tι ακριβώς φοβόταν και έκρυβε την αλήθεια; Προφανώς την οργή του κόσμου και το συνακόλουθο πολιτικό κόστος. Διότι αν έλεγε την αλήθεια, θα έπρεπε να δράσει και διαφορετικά. Να κόψει δηλαδή δαπάνες, να μην κάνει διορισμούς, να μην κάνει παροχές και να μη μοιράζει επιδοτήσεις.

Όλοι λοιπόν είμαστε συνυπεύθυνοι για το κράτος ψευδολογίας στο οποίο ζούμε. Το ελληνικό κράτος δηλαδή κατεξευτελίζεται για να μη δυσαρεστήσει και ξεβολέψει τους πολίτες του. Που έχουν μάθει να ζουν με παροχές, ευνοιοκρατία και δίχως ατομική υπευθυνότητα. Το πάρτι όμως τώρα τελείωσε. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για προοπτικές και για σοβαρή δουλειά. Ξεχνώντας τους φτηνούς λαϊκισμούς.

* Αναδημοσίευση από το εφημερίδα Κεφάλαιο