Αναγκαία κατεδάφιση

Tου Αλεξη Παπαχελα

Ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε την ηγεσία της Ν.Δ. σε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της. Και τώρα μοιάζει με τον άνθρωπο που έχει πάρει στα χέρια του το μισογκρεμισμένο οικογενειακό σπίτι και σκέπτεται τι να κάνει, να προτιμήσει τα μερεμέτια και τη διαχείριση ή τη δομική και δαπανηρή ανακαίνιση.

Ο κ. Παπανδρέου είχε ζητήσει το 2004 τη γνώμη κάποιων ξένων ειδικών για το πώς μπορεί να αναστρέψει την πορεία του ΠΑΣΟΚ και να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Οι εν λόγω σύμβουλοι διάβασαν τις μετρήσεις και έκαναν τα δικά τους focus groups. Αμέσως κατέληξαν σ’ ένα απλό συμπέρασμα, πως ό,τι και να έκανε ο κ. Παπανδρέου, ο κόσμος δεν θα συγχωρούσε για παρά πολύ καιρό το ΠΑΣΟΚ για τις αμαρτίες της διακυβέρνησής του. Δεν ήταν δηλαδή θέμα τεχνικής ή αντιπολιτευτικού στυλ γιατί ό,τι και να έλεγε εκείνη την εποχή ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ «τα αυτιά των Ελλήνων θα ήταν κλειστά». Κάπου εδώ βρίσκεται και ο κ. Σαμαράς, ο οποίος κέρδισε την αναμέτρηση για την ηγεσία επειδή ήταν αουτσάιντερ και δεν είχε ταυτιστεί με το κατεστημένο της Ρηγίλλης.

Ο κ. Σαμαράς, όμως, προέρχεται από τα σπλάχνα της κεντροδεξιάς παράταξης και νιώθει «σπίτι του» τη Ρηγίλλης. Εκεί μπορεί να κρύβεται το μοιραίο λάθος, αν απλά νιώσει «οικογενειακή θαλπωρή» μέσα στο ερείπιο του παλιού οικείου σπιτιού. Να το πούμε αλλιώς. Η Ν.Δ. θέλει γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Το κτίριο της Ρηγίλλης μυρίζει «μούχλα», μεταφορικώς και κυριολεκτικώς, και δεν ταιριάζει σε ζωντανό κεντροδεξιό κόμμα. Η κοινοβουλευτική ομάδα, με κάποιες εξαιρέσεις, δεν δίνει σε κανέναν τη βεβαιότητα πως αυτό το κόμμα μπορεί αύριο το πρωί να κυβερνήσει, αν χρειασθεί. Η Ν.Δ. επίσης δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει κανένα από τα λίγα ιστορικά της στελέχη που μπορούν να πείσουν ότι ξέρουν να κυβερνούν.

Ο κ. Σαμαράς χρειάζεται δίπλα του και γύρω του νέα, σχετικώς άφθαρτα, άτομα με τα οποία θα δώσει το σήμα της ανανέωσης αλλά και της ρήξης με το μουχλιασμένο παρελθόν. Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος ούτε και η ανεύρεση νέων ταλέντων. Η Ν.Δ. απέτυχε δυστυχώς να αναδείξει ομάδα τσικό κατά τη διακυβέρνησή της, ενώ η παλιά φρουρά «κάηκε» αμετάκλητα.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει δώσει θετικά σημάδια. Για πρώτη φορά ένας πολιτικός ηγέτης σηκώθηκε ευθαρσώς στη Βουλή και στήριξε επώδυνα μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης. Ακόμη και όσοι φοβούνται μια επιστροφή σ’ έναν ακραία εθνικιστικό λόγο, παραδέχονται πως ο κ. Σαμαράς χειρίζεται μέχρι τώρα με υπευθυνότητα τον θεσμικό του ρόλο. Οι δυσκολίες θα είναι πολλές και οι «σειρήνες του λαϊκισμού ή του υπερπατριωτισμού» θα ασκήσουν τη γοητεία τους με την πρώτη ευκαιρία, είτε όταν απογοητεύσουν οι δημοσκοπήσεις είτε όταν πάλι κριθεί με άλλα μέτρα ότι η υπευθυνότητα δεν πουλάει.

Ο κ. Σαμαράς, όμως, έχει μπροστά του πολιτικό χρόνο. Ακόμη και αν έλθουν τα πάνω κάτω λόγω μιας απρόσμενης δημοσιονομικής εξέλιξης, δεν είναι διόλου βέβαιο ότι ο λαός θα σκεφθεί τη Ν.Δ. για να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Η βασική δυσκολία του θα είναι -αφού πρώτα περάσει ο απαραίτητος χρόνος για να φύγει ο εθνικός θυμός με τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης Καραμανλή- να πείσει ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Για να πείσει όμως, πρέπει πραγματικά να τα αλλάξει όλα. Αν επιλέξει να είναι ένας απλός διαχειριστής σε ένα μισογκρεμισμένο κτίριο, το μόνο που θα έχει πετύχει είναι να αναρτηθεί το πορτρέτο του στην ιστορική αίθουσα της Ρηγίλλης. Γι’ αυτό ας αρχίσει την κατεδάφιση που είναι απαραίτητη, όσο συναισθηματικά δύσκολη κι αν είναι.