Η κατάρρευση

Του Βαγγέλη Παπαδόπουλου

Τώρα που οι περισσότεροι συνειδητοποιούν το μέγεθος της εθνικής οικονομικής τραγωδίας «πέφτουν από τα σύννεφα» και μένουν με το στόμα ανοιχτό γιατί ακόμα δεν πίστεψαν, ότι ρίξαμε falimendo και όπως είπε ο Ανδρέας Λοβέρδος « δεν υπάρχει σάλιο»… Χώρια που χρωστάμε γύρω στα 800 δις. €. Όμως αυτό δεν συνέβη μέσα σε ένα μήνα. Η αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, η διάλυση της κρατικής οντότητας και η οικονομική καταστροφή με όλες τις κοινωνικές της επιπτώσεις έγιναν σιγά σιγά και μελετημένα. Οι μόνοι που έμειναν ανυποψίαστοι ήταν η πολιτική μας ηγεσία και ο λαός. Όμως υπάρχουν ιστορικοί σταθμοί που μας οδήγησαν στη σημερινή ευτέλεια.

1. Η εθνική μας ανεξαρτησία που στηρίχτηκε στο αίμα και στον ηρωισμό του λαού μας και των πρωτεργατών του 1821 κατεστάλη από τον Ιμπραήμ και δεν θα είχε συνέχεια, εάν οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις στη ναυμαχία το Ναυαρίνου δεν ανέτρεπαν την κατάσταση, ώστε να γίνουμε ανεξάρτητο κράτος. Από τότε η Ελλάδα είναι υπό την κηδεμονία των Μεγάλων Δυνάμεων. Όταν μας το επέτρεπαν, η Ελλάδα μεγάλωνε εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό έγινε στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α’ και στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Έτσι, ανακτήσαμε την Κρήτη και τα νησιά, τη Θεσσαλία, την Ήπειρο και την Μακεδονία – Θράκη, τα Ιόνια και τα Δωδεκάνησα. Όταν είδαν, ότι η όρεξη των Ελλήνων ξαναζωντάνευε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία μας έβαλαν φραγμό και η εθνική ολοκλήρωση σταμάτησε. Έμειναν απ’έξω η Βόρειος Ήπειρος, το Μοναστήρι, η Ανατολική Θράκη και η Ανατολική Ρωμυλία. Και όταν ορισμένες φορές ήμασταν ανυπάκουοι ή κάναμε εμείς οι ίδιοι λάθη τότε τα πληρώσαμε ακριβά. Όπως στον ατυχή πόλεμο του 1897, στη Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και στην Κύπρο το 1974. Τα μεγαλύτερα όμως δεσμά που επιβλήθηκαν στο λαό μας, ήταν η συγκρότηση της κρατικής μας οντότητας βάσει της θέλησης των Βαυαρών. Το κράτος μας, όπως οικοδομήθηκε, δεν έχει καμία σχέση με τον χαρακτήρα των Ελλήνων, γι’αυτό και ποτέ δεν το αποδεχτήκαμε και γι’αυτό δεν ευδοκίμησε. Ήταν κομμένο και ραμμένο στα δυτικά πρότυπα, ενώ εμείς ουδέποτε ανήκαμε στη Δύση. Αντίθετα είμαστε οι «καθ’ημάς» Ανατολή.

2. Τρεις ακόμα σημαντικοί σταθμοί για την εξέλιξη της κοινωνίας μας ήταν: α. Η προσχώρηση στο νέο ημερολόγιο, γεγονός που δίχασε την ελλαδική Εκκλησία,

β. Η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 με την ήττα του Κολιγιάννη και την νίκη του Χαρίλαου Φλωράκη και γ. Ο χαρακτηρισμός από τον Κώστα Καραμανλή χιλιάδων Ελλήνων με την ρετσινιά του χουντικού το 1974 που δίχασε τη Δεξιά παράταξη.

3. Είχαμε όμως και σημαντικούς σταθμούς στην οικονομία της χώρας. Οι μεγαλύτερες επίσημες οικονομικές λαμογιές που έφεραν την μεγάλη ανατροπή και έκαναν πολλές οικογένειες να γίνουν ζάπλουτες μέσα σε μία νύχτα, ήταν η μετατροπή της οκάς σε κιλό, η ισοτιμία στις 30 δρχ. του δολαρίου επί Μαρκεζίνη και η νέα ισοτιμία του ευρώ προς 340δρχ, όταν προηγουμένως η αντιστοιχία με την ευρωπαϊκή μονάδα ECU ήταν 220 δρχ. Με τέτοιες ισοτιμίες πώς ήταν ποτέ δυνατόν να προοδεύσει οικονομικώς η χώρα μας; Και πώς μπορούσαμε να επιζήσουμε με μια σκληρή συμφωνία, όπως ήταν η συμφωνία του Maastricht, αφού ο μεν Κ. Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ για να κολυμπήσουμε χωρίς να ξέρουμε κολύμπι, ο δε Κ. Σημίτης με πλαστά οικονομικά στοιχεία; Μέσα σε αυτήν την οικονομική συγκυρία προστέθηκαν επαχθείς οικονομικοί και τραπεζικοί όροι στην ελληνική αγορά με αποτέλεσμα να κλείσουν ή να διαλυθούν οι περισσότερες παραγωγικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες στην Ελλάδα, που μαζί με τις τραγικές ποσοστώσεις που δεχτήκαμε χωρίς αντίρρηση, κατέστησαν την Ελλάδα μια χώρα η οποία δεν παράγει τίποτε και εξαρτάται απολύτως ακόμη για το ψωμί, το γάλα, το κρέας και τα φρούτα από άλλες χώρες. Μπορεί λοιπόν να σωθεί ένας χρεωμένος που δεν έχει να φάει;