Του Θύμιου Παπανικολάου
Η οργή θολώνει το μυαλό, οδηγεί σε μελοδράματα και αναθέματα κατά του λαού που δεν «ξεσηκώνεται» και «αναπαύεται στην πολυθρόνα» του. Μέσα από τα μάτια της τυφλής οργής η πραγματικότητα φωτογραφίζεται ανάποδα, είναι τυλιγμένη σε πυκνή ομίχλη.
Σχετικά με την ψήφιση του νομοσχεδίου για την Ιθαγένεια και τις αναιμικές λαϊκές αντιδράσεις θα προβούμε σε κάποιες αλφαβητικές και πολύ συνοπτικές παρατηρήσεις:
Πρώτη παρατήρηση. Κανένα τέλος της «δημοκρατίας» και καμιά «καταστροφή» δεν έγινε με την κοινοβουλευτική ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου.
α). Τα πράγματα δεν κρίνονται σε επίπεδο κοινοβουλευτικό, αλλά στην αρένα της ζωντανής πάλης. Εκατό νόμοι μπορεί να ψηφιστούν και να τιναχτούν στο αέρα στην πράξη από τους λαϊκούς αγώνες. Το καθοριστικό, λοιπόν είναι η ύπαρξη, η ενίσχυση και η οργάνωση των λαϊκών αγώνων και όχι ο τύπος των νόμων.
Δεν μιλάμε βεβαίως για «εικόνες» του ιντερνέτ, αλλά για πραγματικούς αγώνες.
Όταν φυσικά αποστρεφόμαστε τα λαϊκά κινήματα φετιχοποιούμε τους νόμους και τα πρόσωπα, αναζητούμε «Μεσσίες»…
β). Το τέλος της «δημοκρατίας» και η καταστροφή της Ελλάδας έχει συντελεστεί στην ΠΡΑΞΗ προ πολλού. Οι νόμοι επικυρώνουν απλώς αυτό που ήδη έχει συντελεστεί. «Λιπαίνουν» (διευκολύνουν) τις λειτουργίες της δεδομένης πρακτικής συντέλειας.
Η ισοπέδωση, η αποδόμηση και η καταστροφή των κοινωνικών, εθνικών και πολιτικών αρθρώσεων της Ελλάδας από το υπερεθνικό κεφάλαιο, μέσω της αλλοδαπής εισβολής, έχει συντελεστεί. Η Ιθαγένεια, απλώς εναρμονίζει την πραγματικότητα με το νομικό καθεστώς.
Φυσικά αυτή η πολιτική επικύρωση της πραγματικότητας «απελευθερώνει» νέους δρόμους κατάλυσης της ελληνικής κοινωνίας. Το θεμελιακό, όμως, στοιχείο δεν βρίσκεται στη νομική επικύρωση, αλλά στην κοινωνική πραγματικότητα.
Όταν, συνεπώς, δεν αγωνιζόμαστε εναντίον των «κοινωνικών νόμων» αυτής της εφιαλτικής πραγματικότητας και δραματοποιούμε απλώς την επικύρωση κάποιας νομικής της «πτυχής» (όσο σοβαρής και αν είναι) τότε κάθε αγώνας είναι μετέωρος και καταδικασμένος και ως εκ τούτου μακριά από τα ζωντανά και συγκεκριμένα προβλήματα του λαού: τα μόνα που μπορούν να βάλουν σε κίνηση τη λαϊκή ενέργεια και οργή…
Όταν ο ελληνικός λαός σήμερα βιώνει τη φρίκη της λεηλασίας του και καταστροφής του, καθώς και την ισοπέδωση κάθε δημοκρατικής έκφρασης και οργάνωσης, το να τον καλείς, ενώ είσαι πολύ μακριά από όλα τα προβλήματα (πολιτικά και οργανωτικά), για το νομοσχέδιο της Ιθαγένειας, τότε απλώς παίζεις μια κακόγουστη και μίζερη θεατρική εκλογική παράσταση.
Δεύτερη παρατήρηση.
Είναι μεγάλη πλάνη να νομίζουμε ότι ο ελληνικός λαός δεν κινητοποιείται και αναπαύεται στην πολυθρόνα του. Πλάνη οικτρή.
Καταρχήν η ίδια η πραγματικότητα των ημερών διαψεύδει αυτή την πλάνη. Ο λαός, μετά τα εξοντωτικά κυβερνητικά μέτρα, βρίσκεται σε μια διαρκή κινητοποίηση και κάθοδο στους δρόμους. Εκδηλώνει ισχυρές και εκρηκτικές διαθέσεις για αγώνα. Με αφετηρία (το τονίζουμε για τους βλάκες) τα άμεσα οικονομικά και κοινωνικά του προβλήματα: Πάντα από τα «άμεσα» ξεκινούν και φουντώνουν οι αγώνες και ΟΧΙ από γενικές αφαιρέσεις και δραματικές «εθνοσωτήριες» κραυγές. Αυτό είναι το αλφάβητο της θεωρίας των λαϊκών κινημάτων.
Φυσικά αυτές οι επαναστατικές διαθέσεις για αγώνα του λαού (αυτές που εκδηλώνει ρωμαλέα σήμερα και εμείς δεν μπορούμε να τις διακρίνουμε επειδή δεν μας ακολούθησε στο νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια), θα εξατμιστούν και θα οδηγήσουν σε απογοήτευση και παθητικότητα αν παραμείνουν στο επίπεδο των εκλογικών κομματικών παρελάσεων.
Αυτή την υπηρεσία της εκτόνωσης εκτελούν διατεταγμένα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι «αριστεροί» ψάλτες.
Έχουμε γράψει εδώ:
ΟΤΑΝ, συνεπώς προδίδονται αυτές οι ογκώδεις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού, δεν μπορεί να μιλάμε για «λαό στον καναπέ».
Θα πρέπει να μιλάμε για προδοσία αυτών των επαναστατικών διαθέσεων και ΟΧΙ μόνο από τα «αριστερά» κόμματα.
Αλλά και από αυτούς που το παίζουν «εθνοσωτήρες» και μισούν τις κινητοποιήσεις του λαού, που έχουν πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τα συγκεκριμένα και καυτά κοινωνικά προβλήματα και μιλούν αφηρημένα για «πατρίδα».
Αλήθεια έχει δει κανείς να καταπιάνονται, έστω στο ελάχιστο, όλοι αυτοί οι φωνακλάδες υστερικοί «υπερπατριώτες» και «αντινεοταξίτες» δημαγωγοί της «εθνοσωητηρίας» με τα υπαρκτά, ζωντανά και συγκεκριμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα των λαϊκών μαζών;
Είναι δυνατόν να καλείς τον ελληνικό λαό στη Βουλή για το νομοσχέδιο, περί Ιθαγένειας χωρίς να έχεις την ελαχιστότατη επαφή με την κοινωνία και το λαό της;
Και το χειρότερο: Να αντιμετωπίζεις με περιφρονητική βαναυσότητα τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα του ελληνικού λαού και μάλιστα να στρέφεσαι και εναντίον κάθε οικονομικής διεκδίκησης και λαϊκής κινητοποίησης;
Όποιος αποσπά και διαχωρίζει τα εθνικά ζητήματα από την κοινωνία και την «πατρίδα» των λαϊκών στρωμάτων, τότε είναι ή αθεράπευτα αφελής ή συνειδητός, πατριδοκάπηλος απατεώνας, όπως οι διάφορες ποικιλίες των «εθνοσωτήρων»…
Τρίτη παρατήρηση.
Ας επανέλθουμε στο αλφάβητο.
Οι λαϊκές μάζες δεν εξεγείρονται, ούτε κινητοποιούνται έτσι για παιχνίδι.
Έχουν αρκετή σοφία να διακρίνουν τα παιχνίδια των ποικίλων απατεώνων, όλων εκείνων που δεν τους έχουν αντικρίσει ΠΟΥΘΕΝΑ ούτε σε επίπεδο ιδεολογικών αγώνων, ούτε σε επίπεδο πρακτικών αγώνων.
Οι λαϊκές μάζες εξεγείρονται όταν πιστέψουν, όταν δούνε προοπτική, όταν βάλουν εμπιστοσύνη σε πολιτικά υποκείμενα και οργανώσεις.
Προϋπόθεση, συνεπώς κάθε λαϊκού αγώνα, ακόμα και κάθε μικρού μικροαστικού ξεσπάσματος είναι το ΚΥΡΟΣ Ιδεών, οργανώσεων και προσώπων, καθώς και μια αχτίδα ελπίδας και προοπτικής.
Το Κύρος ιδεών προϋποθέτει ότι έχεις σπείρει, οργώσει και οργανώσει ιδέες!!!
Το πολιτικό και οργανωτικό κύρος κατακτάται από τη πολιτική και οργανωτική συμμετοχή στα μαζικά κινήματα.
Ποιο κύρος ΙΔΕΩΝ, πολιτικής και οργανωτικής πράξης έχουν όλοι αυτοί που καλούσαν τον ελληνικό λαό να κατεβεί στη Βουλή για την Ιθαγένεια;
Τα «πατριωτικά» παραληρήματα και οι στείρες «εθνικές κραυγές» ή το «Ελλάδα στους Έλληνες» δεν είναι ΚΥΡΟΣ ιδεών.
Είναι δημαγωγικά κόλπα τα οποία ο ελληνικός λαός τα αντιλαμβάνεται και δεν τους δίνει καμιά σημασία: τα ακούει από όλους εδώ και δεκάδες χρόνια…
Ούτε οι συγκροτήσεις «Επιτροπών» έξω και ενάντια στα προβλήματα των λαϊκών μαζών στοιχειοθετούν πολιτική και οργανωτική πρακτική. Παιχνίδια πολιτικών εμπόρων και παρά φύση ιδεολογικών επιμειξιών είναι, χωρίς ΟΥΔΕΜΙΑ απήχηση στην κοινωνία και ΑΜΕΣΑ αντιληπτά από τον ελληνικό λαό, ο οποίος έχει πατήσει πολλές τέτοιες πεπονόφλουδες από μύστες της πολιτικής τέχνης και όχι από σκύβαλα της πολιτικής αποσύνθεσης ή από εικονικά «κινήματα» των ιστολογίων…
Μάλλον, λοιπόν, αποτελεί πράξη σοφίας του ελληνικού λαού που δεν ακολουθεί τέτοιες «Επιτροπές» της πολιτικής αποσύνθεσης ή καλέσματα ιντερνετικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου