Η κρίση είναι θεσμική. Είναι κρίση του Συντάγματος της χώρας.

Του Πέτρου Χασάπη

Όπως είπαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, όταν λέμε πολιτικό σύστημα, πρέπει ξέρουμε ότι αυτό είναι το συνταγματικό θεσμικό πλαίσιο. Επομένως όταν μιλάμε για κρίση του πολιτικού συστήματος, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι μιλάμε για κρίση των συνταγματικών θεσμών.

Όταν λοιπόν συμβούν, «ό μη γένοιτο», άσχημες καταστάσεις, θα πρέπει να ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε να αλλάξουμε.

Ας δούμε ορισμένες μόνο από τις δυσλειτουργίες του Συντάγματός μας:

1) Το πολίτευμά μας της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας έχει έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας (τον εκάστοτε), αποψιλωμένο από οποιαδήποτε αρμοδιότητα. Δεν μπορεί ούτε ένα διάγγελμα προς το λαό να απευθύνει χωρίς την προσυπογραφή του πρωθυπουργού. Δεν μπορεί από μόνος του ούτε ένα δημοψήφισμα να κηρύξει όταν κρίνει ότι πρέπει. Αν είναι δυνατόν!!! Ο Ανώτατος Άρχων, δεν μπορεί να κάνει τίποτα το ουσιαστικό στη χώρα. 

Φταίει άραγε το πρόσωπο του εκάστοτε ΠτΔ ή φταίει το θεσμικό πλαίσιο;

2) Έχουμε έναν πρωθυπουργό (τον εκάστοτε), που δεν αισθάνεται σιγουριά στην άσκηση της εξουσίας του και στη λήψη σοβαρών μέτρων, αλλά τον απασχολεί συνεχώς...
...ο αριθμός 151 και μήπως ανατραπεί, λόγω της αρχής της εμπιστοσύνης της Βουλής.

Έχουμε έναν πρωθυπουργό που δεν έχει τη σιγουριά μιας τετραετίας για να ξεδιπλώσει το κυβερνητικό του έργο, αλλά είναι δέσμιος των απρόοπτων πολιτικών εξελίξεων, όπως και το φόβο της εκλογής ή μη του εκάστοτε ΠτΔ..

Έχουμε έναν πρωθυπουργό που δεν έχει περιορισμένο όριο τετραετιών (π.χ. δύο),  αλλά ζει με την έπαρση της ισοβιότητας και είναι ευάλωτος σε παντός είδους διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης.

Αυτός ο ανασφαλής και ευάλωτος πρωθυπουργός όμως είναι ταυτόχρονα και ο πανίσχυρος εξουσιαστής του κράτους. Τι ζητάμε λοιπόν από το πρόσωπο του ανθρώπου πρωθυπουργού ως πολιτικού; να είναι άραγε σούπερμαν; Ή μήπως πρέπει να αλλάξουμε το Σύνταγμα και να δώσουμε στον άνθρωπο πολιτικό τη σιγουριά και την ελευθερία να ξεδιπλώσει το ταλέντο του;    

3) Έχουμε 300 βουλευτές που είναι πειθήνια όργανα του εκάστοτε αρχηγού. Που δεν μπορούν να έχουν δική τους άποψη πέραν αυτής του αρχηγού. Που η τοποθέτησή τους στα ψηφοδέλτια και η στήριξη για την εκλογή τους εξαρτώνται από τον αρχηγό. Έχουμε 300 βουλευτές που αντί να εκπροσωπούν τη βούληση του λαού στο Κοινοβούλιο, εκπροσωπούν τη βούληση του αρχηγού και των συμφερόντων που τον στηρίζουν εναντίον του λαού. Παρέχεται όμως ταυτόχρονα και η δυνατότητα σε βουλευτές να μπορούν ανά πάσα στιγμή να εκβιάσουν τον πρωθυπουργό ή να ρίξουν μια κυβέρνηση. 

4) Έχουμε ταυτισμένη την εκτελεστική και την νομοθετική εξουσία. Ο βουλευτής μπορεί να είναι ταυτόχρονα και υπουργός και φυσικά ως άνθρωπος θα προσπαθήσει να κάνει ρουσφέτια για να έχει πολιτική δύναμη και να επανεκλέγεται εσαεί. Πως λοιπόν ζητάμε από τον άνθρωπο πολιτικό ευθύνες όταν το Σύνταγμα του επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα και βουλευτής και υπουργός;

5) Έχουμε ένα εκλογικό σύστημα που ανεβάζει μειοψηφικά στο λαό κόμματα στην ηγεσία της χώρας.

6) Έχουμε μια Δικαιοσύνη που είναι εξαρτώμενη από την εκτελεστική εξουσία, αφού η ηγεσία της διορίζεται από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, αντί να είναι ελεύθερη να κανονίσει τα του οίκου της. Τι ζητάμε λοιπόν από τους ανθρώπους δικαστές;

Μήπως στο τέλος τέλος φίλοι μας, οποιοσδήποτε από εμάς, όταν μπει μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σύστημα δεν θα γίνει το ίδιο;

Ποιος μπορεί να διαφωνήσει;

Ποιος φταίει λοιπόν;

Τι πρέπει ν’ αλλάξει;