Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος
To τέλος τnς μεταπολίτευσnς φτάνει με γοργούς ρυθμούς ως ένα ανεστραμμένο είδωλο, ως ένας πολιτικός εφιάλτης, που ουδεμία σχέση έχει με τiς ελπίδες και τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν.
Η πολιτική εξουσία, το πολιτικό σύστημα της χώρας, καταρρέει με ορυμαγδό. Ένα σοβαρό τμήμα της πολιτικής εξουσίας, του πολιτικού και εθνικού «κεφαλαίου», εκχωρείται στο ΔΝΤ και στα ευρωπαϊκά οικονομικά κέντρα εξουσίας, τα οποία από δω και πέρα θα καθορίζουν άμεσα τις οικονομικές εξελίξεις, θα δρομολογήσουν ένα νέο κοινωνικό και θεσμικό «χάρτη» και θα περιορίσουν το πεδίο άσκησης της διακυβερνητικής πολιτικής στα όρια μιάς υπάλληλης, εντολοδόχου, διαχειριστικής εξουσίας.
Η συμβολική εκφορά των όσων συντελούνται σήμερα προσλαμβάνει χαρακτήρα ιστορικής τραγωδίας. 0 πρόεδρος της Σοσιαλιστικής/
κυριαρχία της χώρας του σ' ένα στυγνό πολιτικοοικονομικό οργανισμό, που δεν εκφράζει μόνο τις ακραίες νεοκλασικές/νεοφιλελεύθερες οικονομικές στρατηγικές, αλλά και το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο της κυριαρχίας της «νέας τάξης πραγμάτων».
κυριαρχία της χώρας του σ' ένα στυγνό πολιτικοοικονομικό οργανισμό, που δεν εκφράζει μόνο τις ακραίες νεοκλασικές/νεοφιλελεύθερες οικονομικές στρατηγικές, αλλά και το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο της κυριαρχίας της «νέας τάξης πραγμάτων».
Εδώ και αρκετό διάστημα μας ωθούν, είτε ευθέως είτε μέσω μετριοπαθούς όσο και συμβουλευτικού χαρακτήρα παραινέσεων, να ζητήσουμε βοήθεια από το ΔΝΤ. Πρωταγωνίστησε άλλωστε σε όλο αυτό η κυρία Μέρκελ, η οποία μας συμβούλευσε μάλιστα να εξέλθουμε της Ευρωζώνης. 0 «μηχανισμός npoστασίας» αποτελεί στην πράξη μια αμυντική κίνηση από την πλευρά των Ευρωπαίων εταίρων μας, οι οποίοι φοβούνται την επέκταση της κρίσης στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.
Για ποιο λόγο οι πόλοι εξουσίας του συστήματος, διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και οίκοι αξιολόγησης, ασκούν ασφυκτικές πιέσεις για την ένταξη μας στο ΔΝΤ;
Στην πράξη, η χώρα μας χρησιμοποιείται πράγματι ως «πειραματόζωο» μιας ευρύτερης στρατηγικής. Οι πολιτικοί και οικονομικοί φορείς του νεοφιλελεύθερου προτύπου θεωρούν ότι τα ελλείμματα αλλά και το εξωτερικό χρέος που αυξάνεται στις χώρες της Ευρωπαική Ένωσης μετατοπίζει το κέντρο της κρίσης από τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα στα κράτη και τους δημόσιους προϋπολογισμούς.
Στην πρώτη φάση της κρίσης οι δημόσιοι/εθνικοί προϋπολογισμοί έσπευσαν να ενισχύσουν τις τράπεζες και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Τώρα, που τα ελλείμματα διογκώνονται και τα χρέη εκτινάσσονται στα ύψη, η νεοφιλελεύθερη στρατηγική διαβλέπει μια χρυσή ευκαιρία αποδυνάμωσης των πολιτικών και θεσμικών πεδίων εξουσίας τόσο των εθνικών φορέων εξουσίας των ευρωπαϊκών κρατών όσο και της ίδιας της ευρωπαϊκής θεσμικής «οντότητας». Το ίδιο το ΔΝΤ επείγεται να θέσει υπό την «προστασία» του τη χώρα μας. θεωρεί επαρκή τα σκληρά μέτρα τα οποία έχει εξαγγείλει η σημερινή κυβέρνηση, ώστε να μην υπάρξουν άλλα εμπόδια. Μετά, όμως, ένα τρίμηνο, μετά την καταβολή της «πρώτης δόσης» του δανείου, οι μηχανισμοί ελέγχου θα διαπιστώσουν τις «ελλείψεις» και θα επιβάλουν τα αναγκαία συμπληρωματικά μέτρα, σε μια ανήμπορη και χειραγωγημένη πλέον κυβέρνηση, η οποία θα εξαντλεί την πολιτική της εξουσία στην προσπάθεια εφαρμογής των εκάστοτε πρόσθετων μέτρων... Τα σπρεντ και τα υψηλά επιτόκια των χρηματοπιστωτικών οργανισμών δεν εκφράζουν απλώς την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το οικονομικό μας σύστημα· αποτυπώνουν κατά κύριο λόγο τη διαπίστωση ότι η ελληνική κυβέρνηση, το πολιτικό μας σύστημα εν γένει δεν είναι ικανό να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί την κρίση. Αυτό το ΚΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ επιδιώκουν να καλύψουν και νά «αγοράσουν», με το παρεχόμενο δάνειο, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ από το αποδυναμωμένο πολιτικό μας σύστημα. Αυτό το τμήμα του πολιτικού κεφαλαίου θα το χρησιμοποιήσουν ως κεντρικό πόλο λήψης αποφάσεων προκειμένου να «εναρμονίσουν» την ελληνική περίπτωση προς τις επιταγές του ανταγωνιστικού νεοφιλελεύθερου προτύπου (εργασιακό, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις κ.λπ.). Άλλωστε ο μηχανισμός προπαγάνδας είναι πανίσχυρος. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί (όπως τους ανέλυε ο μακαρίτη Λουί Αλτουσέρ) είναι πανίσχυροι και βρίσκονται στα χέρια των ηγέτιδων πολιτικοοικονομικών ελίτ. Η παγίδα, που τόσο επιμελώς στήθηκε, παρουσιάζεται ως λύση σωτηρίας, ως μονόδρομος τον οποίο θα πρέπει να ακολουθήσουμε αδιαμαρτύρητα. Η απώλεια της αυτονομίας και η μειωμένη δυναμική και εμβέλεια των φορέων του πολιτικού μας συστήματος, μετά και αυτές τις εξελίξεις, μας γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω. Είναι το τίμημα της «πλαστικής ευημερίας» που μας προσέφερε το ίδιο το σύστημα όλα τα τελευταία χρόνια.
(*] Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου