Το «παιχνιδάκι» της λιποταξίας

Γράφει η Λιάνα Καννέλη

Το «παιχνιδάκι» για μωρούς ψηφοφόρους ξεκίνησε από τις εκλογικές αναμετρήσεις της τελευταίας διετίας, ντόπιες και ευρωπαϊκές. Είναι πολυετές, καλοσχεδιασμένη αμερικανιά, σε χώρες όπου τα πραξικοπήματα δεν είναι πια εύκολες λύσεις κι έχει στόχο να διατηρούνται στην εξουσία, νομιμοποιημένες από κάλπη, καπιταλιστικές, στυγνά αντιλαϊκές κυβερνήσεις όπως η τωρινή του ΠΑΣΟΚ και αρκετές ομοιόχρωμες ή μη προηγούμενες.
Το παιχνιδάκι θέλει το λαό να... διαμαρτύρεται απέχοντας από τις κάλπες ή πηγαίνοντας στο λευκό, να βγάζει δηλαδή, ακόμα και με όρους αστικού εκλογικού συστήματος, μόνος του τα μάτια του με τα δυο του χέρια. Ετσι σε περιόδους όξυνσης των αντιθέσεων και των προβλημάτων με την εργατική τάξη στριμωγμένη στα πλουτοκρατικά στενά, το δικαίωμα επιλογής, διά της κάλπης, ανατρεπτικής της κυρίαρχης πολιτικής να δυναμιτίζεται, να απαξιώνεται και να υπονομεύεται ωραιοποιημένο ως «μαγκιά της αποχής»!
Αυτές τις μέρες που κρίσιμα διέρχονται ως τις περιφερειακές εκλογές του Νοέμβρη, το «παιχνιδάκι» ξεσκονίστηκε, φορτίζεται στις μπαταρίες των ΜΜΕ και των δημοσκοπήσεων και ξαμολιέται στα....
πλήθη των σαστισμένων και οργισμένων από το μνημόνιο. Αμα σου πλασάρουν Αδωνι και Ψωμιάδη από το πρωί ως το βράδυ, ως τα πρόσωπα της πολιτικής, με λίγη από άρωμα Διαμαντοπούλου και αντίσταση Ελσας Παπαδημητρίου, τότε το «παιχνιδάκι» - δεν πάω να ψηφίσω - πιάνει καλύτερα στη συχνότητα των τρομοκρατημένων, ανασφαλών, πετσοκομμένων εργαζομένων ψηφοφόρων. Η αποχή πλασάρεται είτε ως... αντίσταση, είτε ως οικονομία δυνάμεων. Είναι το λευκαντικό του εκφυλισμένου και εκμαυλισμένου και ηθικά έκπτωτου ρητού «του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει» που λες και ειπώθηκε ακριβώς για τα υποζύγια του μνημονίου, της τρόικας, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ταύρου εν νοητική υπνώσει ευρισκομένου Πάγκαλου, που ευλογεί την ΟΥΝΡΑ για τη σωτηρία της Ελλάδας στον 21ο αιώνα ζων.

Αυτό το «παιχνιδάκι» πρέπει να ξεκουρδιστεί άμεσα ενόψει εκλογών και ο θόρυβος από το ξεχαρβάλωμά του να πνίξει και να τρομάξει τους δημιουργούς, διαχειριστές και κερδίζοντες αυτής της τεχνητής κρίσης. Με κάθε μέσο και τρόπο ν' αποδειχτεί πως η λιποταξία από τις κάλπες και δη σε καιρούς μαύρους δεν πρόκειται να ανταμειφθεί ούτε σ' αυτή, ούτε σε καμιά άλλη ζωή από τους ηθικούς αυτουργούς της.

Σε καθέναν και καθεμιά, που σκέφτεται ν' αποφύγει την ευθύνη της πολιτικής επιλογής στις επικείμενες εκλογές, φέρτε, σύντροφοι, την εικόνα μπροστά τους. Την εικόνα του ζοφερού μέλλοντος των ως τώρα επιλογών τους συν την τωρινή επικείμενη «αποχή». Την εικόνα του νέου, της νέας, που στα 18 τους, σήμερα, άνθος του ανθού της ζωής, πέτυχαν σ' ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Σκίστηκαν στο διάβασμα, ξεζούμισαν γονείς στα φροντιστήρια, άλλα παλικάρια και κορίτσια δούλεψαν και διάβασαν. Είδαν ίσως περήφανα, το όνομά τους στους επιτυχόντες ενός άθλιου συστήματος των ονείρων τους για μόρφωση.

Κι όμως. Είναι τα νιάτα που δε θα πάνε στο Πανεπιστήμιο. Γιατί δεν έχουν λεφτά. Γιατί στέρεψαν τα σπίτια τους. Γιατί λείπει πριν το βιβλίο το ψωμί. Γιατί δε βρίσκουν δουλειά - που δε θα 'πρεπε όσο σπουδάζουν. Αυτή η εικόνα των παιδιών που πέτυχαν και πρέπει να κάψουν την επιτυχία και τη ζωή τους για τα κέρδη των τραπεζών κ.λπ. δεν αντέχει σ' αποχή... κάνει την κάλπη χρέος.